Wandel je eens mee naar mijn werk?

Meestal ga ik in de voormiddag naar Dinamep, de nationale directie voor onderwijsprofessionalisering. Voorlopig ligt het kantoor niet op wandelafstand. Dat gaat binnenkort wel veranderen. Dan zullen alle diensten van het Ministerie voor Onderwijs in een voormalig bankgebouw gehuisvest worden. Dat gebouw ligt langs het stadspark en kunnen we vanuit het raam van onze living zien.

Ik tracht geregeld 's middags thuis te eten. En als dat lukt, dan daal ik daarna af naar het kantoor van VVOB. Dat duurt zo'n tiental minuutjes. Als ik 's avonds terugkeer naar huis, wandel ik er een kwartiertje op. Onze straat is rustig, we hebben geen last van het verkeer. Op weg naar het werk zijn er overal voetpaden. Eerst kom je een grote weg tegen, de Avenida Eloy Alfaro, en dan loop je langs een betonnen tennisveld van de gemeente. Rond 18.30 uur worden de poortjes van het terrein gesloten. Een hele omweg als ik laat van het werk terugkeer.
Na het tennisveld lopen we even naar rechts en dan meteen linksaf naar onder. Een 50-tal meter verder naar onder draaien we rechtsaf. De straat langs de sportstadia. Je ziet er een terrein voor 'patinaje', rolschaatsen of skeelers. En wat verder onderin ligt het Olympisch Stadion Atahualpa, voor de belangrijkste nationale voetbalmatchen. Op zondagnamiddagen kunnen we al eens binnenpiepen, maar van de wedstrijden zien we toch niet zo veel.

Je ziet onderweg steeds wachthokjes van bewakers. Vooral dan bij belangrijke instellingen, bedrijven en grotere huizen. Op het einde van de straat draaien we linksaf naar onder en even later zigzaggen we verder, een woonwijk in. Vervolgens opnieuw links, recht naar onder. Om dan op een heel belangrijke laan '6 de diciembre' uit te komen. Onder de Belgen beter gekend als de Sinterklaasstraat. Niet om die reden zal die dag een verlofdag zijn.

Als we aan die 'avenida' toekomen, slaan we af naar rechts en lopen naar een ijzeren voetgangersbrug met hele hoge trappen. Niet makkelijk voor de kleine Ecuadorianen. Aan beide kanten van de weg kom je altijd verkopers tegen, vaak zijn het kinderen. Een houten standje van een schoenpoetser of een 'winkeltje' (een kartonnen doos) met snoep. Ik groet gewoonlijk Manuela, een meisje van ongeveer 6 jaar. Eigenlijk een beetje een franke tik. 'Koop iets', gebiedt ze me telkens. De laatste dagen zie ik haar echter niet meer. Er zijn nu andere kinderen.
Als je de brug oversteekt, heb je een overzicht op de brede weg als je naar links of rechts kijkt. Maar recht voor ons uit, zie je al de straat 'El Mercurio' liggen, waar het kantoor van VVOB ligt. Aan de rechterkant van VVOB ligt de Cubaanse ambassade. Ik heb de sleutel bij om binnen te geraken. Op de benedenverdieping zijn studenten gehuisvest die Spaans willen leren. VVOB heeft zijn kantoren op de bovenverdieping. Zo, nu ken je de weg...

Stijn