Sint in Ecuador

Er waren zo'n 80 Nederlandse en Vlaamse kinderen op het Sinterklaasfeest voorbije zaterdag. Maar het had niet veel gescheeld of de Sint was niet komen opdagen. Hij was immers met zijn stoomboot in Galapagos terecht gekomen in plaats van op het vaste land in Ecuador. Toen dat duidelijk werd, vaarde ie met een speedboot de juiste richting, maar botste tegen een walvis. De Pieten en de Sint wilden eerst een grote pleister op het spuitend gat van de walvis plakken, tot een verlossend telefoontje hen liet weten dat het normaal is dat een walvis water spuit. Met een geleende helicopter van de president kwam ie snel aan op de feestplek. In die buurt stond zijn paard klaar om de kindereren tegemoet te rijden.

Een kindje meende de Sint te herkennen. 'Is dat Stijn?', vroeg ze. Dat werd meteen ontkend en het feest kon gewoon verdergaan, zoals ieder jaar. Een gezellige bedoening dus. Wim, Jolanda en co waren speciaal uit Argentinië teruggekomen om er bij te zijn.

Kasper charmeert

Kasper is een populair ventje in Ecuador. Enkele typische reacties: 'Hoe mooi!', 'Wat een engeltje', 'Een pop!', 'Wat een mooie blauwe ogen',... Enne: 'Zo'n baby had ik al in de film gezien, wist niet dat die ook echt bestaat.'...

Echt wel straf. Maar, ja... Hij is voor hier dan ook vrij uitzonderlijk met zijn weinige, blonde haartjes en blauwe ogen. En, misschien nog belangrijker... Blijkbaar lijkt hij op de poppen waar die adorerende dames vroeger mee gespeeld hebben. Niet zoals die van Anneleen dus: Afrikaanse poppen.

Uitdagingen voor de UNAE

Onlangs werd de 'expediente' van de UNAE (Universidad Nacional de Educación) overhandigd aan de president van CES (de Consejo de Educación Superior). De expediente is een pak documenten met de onderdelen van de UNAE (marktstudie, pedagogisch model, curricula, organogram,...) die door verschillende nationale instanties moet nagekeken worden alvorens de president voorlegt aan het Parlement. 

Als VVOB hebben we de voorbije 2 jaar bijgedragen aan het werkstuk. Het is echter maar sinds enkele maanden dat we precies weten welke documenten precies moesten ingediend worden. Het was ook nieuw voor het evaluatieorgaan, de raad voor hoger onderwijs en het planningsbureau om dit creatieproces op gang te brengen. Naast onze onderwijsuniversiteit creëert de overheid nog 3 andere universiteiten.

Alle betrokken ministers waren present op de officiële overhandiging: de Minister van Onderwijs, de Minister van Menselijk Talent, de president van het evaluatieorgaan en de Minister van Hoger Onderwijs.

Het evenement vond plaats in de buurt van waar de UNAE gaat komen. 

Sinds enkele dagen zijn de buldozers aan het werk op het terrein. Er is een grote groep Correanen aan de slag gegaan om het bouwplan uit te tekenen. Zij zorgen voor het 'doosje', maar vanuit Vlaanderen dragen we een deel bij aan de inhoud van het doosje...
Tot hiertoe was het maar een heel klein ploegje dat voor de opstart van de UNAE instaat. We hebben als VVOB ook aangedrongen dat het Ministerie van Onderwijs meer kracht bijzet. De laatste weken hebben we ondersteund bij het concretiseren van de plannen. Hoofdbekommernis is immers dat men niet realistisch inschat hoeveel en welke mensen nodig zijn om tegen maart 2013 een introductiecursus te organiseren, tegen september 2013 drie verschillende lerarenopleidingen en een master voor lerarenopleiders. Dat allemaal terwijl het hele gebouw met alles erop en eraan ook tegen dan moet startklaar zijn. Eigenlijk absurd, maar we kijken er al niet meer van op.
We merken wel dat er meer en meer andere, nationale organen vragen beginnen stellen over de wenselijkheid en haalbaarheid. Soms met plannen die nog onrealistischer zijn, andere keren met ideeën om de bestaande actoren, bijv. lerarenopleidingen, op te nemen in het nieuwe voorstel van de UNAE.
Mijn persoonlijke bekommernis is dat men soms het 'Noorden' of - beter hier - 'het Zuiden' kwijt is. Je kan iets moois neerzetten voor de komende jaren, maar hoe zorg je ervoor dat je een universiteit creëert, die de volgende kenmerken combineert:
- een kwaltitatieve universiteit die ook sociale doeleinden bereikt:
- een universiteit die een een alternatief biedt, maar ook het bestaande systeem beïnvloedt;
- en een universiteit die een innovatief aanbod nastreeft, maar als machine zichzelf steeds blijft vernieuwen.
Tegen februari 2013 zijn hier presidentsverkiezingen. We voelen de politieke druk om snel te presteren en dit vooral te visualiseren voor de bevolking. Het is deze maanden dus ook een uitdaging om van een politiek voorstel, dat de UNAE is, ook een onderwijskundig voorstel te maken.

Mijn thuis is waar mijn Stella staat...

Dat is dus in Quito. Sinds kort verkoopt men hier immers ook Stella.

Interview met... mezelf... over het werken in een 'middle income country', zoals Ecuador.

-          Onze houding?:

‘Help! Kom hier niet spreken over ontwikkelingshulp! Liever echt samenwerken en samen ontwikkelen’

-          Onze inhoudelijke bijdrage en technische assistentie?: 

‘De weg die Europa in 500 jaar moest afleggen om te komen waar we zijn, kan hier nu in enkele jaren ingehaald worden. Alle informatie is steeds beschikbaar. Meer en meer hebben we het in de verschillende landen over  dezelfde thema’s, met dezelfde nieuwigheden. Het komt er dus op aan samen te zoeken naar oplossingen. In een onderlinge, open dialoog.’

-          Onze financiële bijdrage?:

‘Niet zo belangrijk. Wel handig om soms wat te sneller te kunnen werken, om iets te ‘pushen’, om sommige moeilijke betalingstransfers mogelijk te maken. Bijvoorbeeld: het inschakelen van internationale consultants. Om ingewikkelde procedures te vermijden en om nieuwe dingen uit te proberen die achteraf interessant kunnen zijn voor partner.

-          ’Onze modaliteit van werken?:

‘Uiteraard blijven we pottenkijkers. Maar onze flexibiliteit als organisatie en als medewerkers maakt veel goed. Sommige organisaties zijn niet in staat om mee te (helpen) groeien. Ze kunnen niet uit hun eigen vaste logica ontsnappen van ‘wij betalen, dus bepalen’. Te groot of te klein: sommige blijven kneuterig verderwerken of zien het in de mega-aanpak - bijvoorbeeld politieke besluitvorming en studie - zonder hun handen vuil te willen maken. Anderen verstrikken in hun eigen regels en interne strubbelingen om efficient te kunnen werken.
Wij moeten ervoor zorgen dat we steeds sneller en efficiënter kunnen werken en als VVOB misschien over een andere, parallelle organisatievorm nadenken. Met een kleine, sterke ploeg. Een mix van lokale en internationale mensen, vaste generalisten en tijdelijke superexperten. In vertrouwensrelaties, gebaseerd op langere samenwerking. Een combinatie van Vlaamse bijdragen, regionale input (Andes) en beslissingen van eigen bodem. We werken samen als kritische vrienden. Altijd een stapje voor zijn, maar niet te veel. Ook samen een beetje leren en afzien…’

-          En de mogelijke impact?

De potentiële impact is nu wel erg groot. De basisvoorwaarden zijn min of meer vervuld. Nu zijn er structurele veranderingen mogelijk. Je kan heel veel impact veroorzaken waar je zelf niet veel voor moet doen. Met een sneeuwbaleffect voor de implementatie bijvoorbeeld. Zeker in een land als Ecuador dat bereid is zichzelf in vraag te stellen en nieuwe wegen te kiezen. Met een stevig leiderschap. Je zit ook relatief vlug op die hogere beslissingsniveaus. Zelfs met een informele dialoog kan je een en ander in gang helpen zetten. We moeten nu wel meer in processen dan producten denken, ook al staan die 2 niet los van elkaar. Het accent ligt eerder op methodologieën, werkwijzen en capacity building. De impact op dat vlak is wel minder makkelijk aan te tonen.

-          In de toekomst?

Verdere internationale samenwerking is mogelijk. Als gelijken. Het is raadzaam en interessant genoeg om in Ecuador met Vlaamse partners verder te werken. Bijvoorbeeld tussen ministeries, universiteiten, hogescholen,… Via beurzen, stages, gezamelijke onderzoeksprojecten, docentenuitwisselingen, enzovoort. Het gaat naar echte uitwisselingen, in alle richtingen.

Kijk op media

Ben een interessant artikel tegengekomen in 'De Wereld Morgen' dat de kijk op onze media (in dit geval: De Standaard) wat kan helpen bijsturen. Het gaat over de 'case' Assange' en de relatie met Ecuador. Kan alvast van hieruit zeggen dat de journalist van 'De Wereld Morgen' beter over dit land lijkt ingelicht dan de gemiddelde westerse journalist. Zijn berichtgeving lijkt tenminste evenwichtig.

Klik hier om het bewuste artikel te lezen.

Geleidelijk veranderen

Soms trek je parallelen tussen wat je tegenkomt op het werk en ervaringen in je vrije tijd. Die analyses helpen me begrijpen dat bepaalde kenmerken in de onderwijssector niet zo uniek zijn, maar eerder typisch voor de maatschappij in zijn geheel.

Twee voorbeelden van recente veranderingen:
Een. Men is erg ambitieus in het onderwijs en dat leidt al eens tot onrealistisch hoge eisen. Zo wordt het eigenlijk soms niet meer haalbaar. In het verkeer wordt nu ook sterk ingegrepen. Er worden bijvoorbeeld soms onrealistische snelheidslimieten geëist: 40 kilometer per uur op een weg als een autostrade. En wat is het gevolg? Men geeft er geen gevolg aan. Ondanks de hoge boetes.

Twee. Er is weinig of geen differentiatie in het onderwijs. Geen versterken van de zwakken en extra stimuleren van de sterken bijvoorbeeld. Het lijkt te komen van de redenering: we behandelen iedereen gelijk, dat is het eerlijkste. Als we onlangs het contract met onze vorige hulp moesten verbreken, hadden we een ingewikkelde procedure te volgen. Die  verschilt nauwelijks van iemand die voor een bedrijf aan het werk is. Op zich wel goed dat er een regeling is, voordien was er te veel misbruik. Guadalupe werkte echter maar 14 uur per week voor ons. Maar je moet toch veel paperassen regelen. We moesten haar een dertiende en veertiende maand betalen, verzekering, vakantie en een bijdrage voor een bepaald fonds. En om het contract te verbreken moesten we via internet een formulier invullen, waarop je een datum krijgt dat je naar het Ministerie van Arbeid moet gaan. Om daar eerst in een lange rij te gaan staan. Anneleen vertelde dat ze er bovendien erg vijandig zijn ten aanzien van de 'werkgevers'. We hebben Guadalupe altijd goed behandeld en rijkelijk betaald, maar toch werd ze bijna aangezet om het ons moeilijk te maken.

We gaan op tijd naar het Ministerie van Arbeid, anders zijn er snel 100 wachten voor je.

Het leven zoals het is

Het begint te wennen, het leven in de vallei. Elke ochtend maakt Kasper ons voor 6 uur wakker. En als het Kasper niet is, dan is het de haan. Als ik dan even later een douche neem, en het wordt licht, dan laat de wielewaal zich meestal horen. Wordt hij onze nieuwe huisvogel? Volgens Wikipedia kan die niet in Latijns-Amerika zitten, maar hij lijkt er toch wel erg op.
De hangmat is geïnstalleerd. Heb een tuintje met kruiden gepland. Het huis is ingericht, maar heb nog altijd moeite om lucifers, elastiekjes en nog wel wat meer te vinden.
De sensatie van afgelopen week: een inbraak! Ik werd maandag opgebeld door de huisbaas. 'Ik heb slecht nieuws voor je', zei ie. 'Er is ingebroken toen Mireya (onze hulp) en Kasper een wandelingetje aan het maken waren.' Laptop en fotocamera weg. Ben het gaan aangeven bij de politie. Achteraf blijkt dat er ook bij de buurvrouw is gestolen. De huisbaas belooft maatregelen: videocamera, poorten op slot, een alarminstallatie,... En zelf heb ik wat salie doen roken om de kwade geesten te verdrijven.
Vandaag kwam opnieuw een buurmeisje langs. Er wonen 2 buurmeisjes op het domein, het zijn de dochters van Mireya. Ze zijn zo'n 14 a 15 jaar oud. Of ze mogen spelen met Kasper? Die jongen heeft geluk. Ze gaan dan meestal in de buurt dieren kijken en wiegelen op de speciale babyschommel.

We wonen nu in de vallei!

Sinds vorig weekend wonen we in Conocoto, een van de valleien rond Quito. Het is zo'n half uurtje rijden van het centrum. Ik nam op vrijdag een dag verlof om te helpen inpakken, zaterdag brachten we alle spullen naar het nieuwe huis en zondag installeerden we ons. De laatste nacht in Quito lag onze matras voor het raam met uitzicht op de stad. We wonen nu in het huis van Wim, Jolanda, Feike en Janna. Wim is gestopt met werken bij VVOB. Ze gaan eerst een tijdje rondreizen in Argentinië en komen daarna nog een anderhalve maand naar Ecuador alvorens terug naar Nederland te gaan. De eigenaars van ons huis zijn Max, ook een Nederlander, en Carmen, een Ecuadoriaanse. Ons huis staat in een soort 'conjunto' (ommuurd terrein met enkele huizen), met veel groen en ook een lama... 

De avond voor Wim, Jolanda en de kinderen naar Argentinië vertrokken, aten we het chocoladen vliegtuig op dat we hen hadden cadeau gedaan... Een goede reis!

Er is toch niets mis met de euro. Of wel?

Met de dollar lijkt het anders niet slecht te gaan. Sinds Ecuador een eigen economische crisis onderging eind jaren '90, gebruikt het land de dollar. De economie doet het goed de laatste jaren. Vanaf 2007, met de komst van president Rafael Correa, werd de schuld van de FMI afgelost en werden opnieuw belangrijke overheidsinvesteringen gedaan. Ook de wereldwijde crisis in 2009 had relatief weinig invloed. Sinds Ecuador op succesvolle wijze over de externe schuld (her)onderhandelde, startte het met zware investeringen in diverse energietakken. En het begon met belangrijke infrastructuurwerken: hydroelectrische installaties, wegen, luchthavens, ziekenhuizen, scholen, enzovoort.

Vandaag nog zei de president in zijn wekelijkse toespraak: “Vroeger geloofde men dat het normaal was bankiers te redden en niet de mensen.' Hij signaleerde dat nu 'el poder' (de macht) het land domineert, een macht van de grote meerderheden. En die zullen volgens hem in zoveel mogelijk sociale thema's investeren.

Europa steunt Ecuador in zijn sociale plannen. Voor de periode 2011 - 2013 werd 34 miljoen euro gereserveerd voor de prioritaire sector die onderwijs hier is. En in februari dit jaar werd aangekondigd dat de Europese Unie een extra 17, 6 miljoen Euro zou schenken om te besteden aan Hulpprogramma's om het Economische, Sociale, Solidaire en Duurzame Systeem, maar ook om het Tienjarenplan voor Onderwijs van Ecuador te steunen. We weten wel dat de Europese Unie een belangrijk deel van het onderwijsbudget voor zich neemt, maar de overheid loopt er niet mee te koop.

Er is altijd geld tekort in onderwijs. Zeker als je zulke grootse plannen hebt. Bijvoorbeeld: voor de opstart van de UNAE (Nationale Universiteit van Onderwijs) wil men 600 miljoen dollar opzij zetten. Maar als ik de voorbije dagen een conferentievoorstel (voor 'slechts' 20.000 euro) wilde indienen bij VLIR, reageerde een hoge onderwijsfunctionaris dat die bijkomende middelen ook erg welkom zijn. En ze engageerde zich extra om het voorstel te doen slagen.

De VVOB-ploeg van Ecuador binnen 30 jaar?

Gisterennamiddag was het 'complete' team van VVOB bij mijn collega, Carlos, en zijn vriendin, Magaly, uitgenodigd. Magaly is verantwoordelijke voor onderwijs in de Andes-regio bij Unesco. Carlos en Magaly leerden elkaar enkele jaren geleden kennen tijdens een studiereis naar België.

De laatste jaren zijn er heelwat baby's geboren bij VVOB Ecuador. De meeste kinderen waren er gisterennamiddag bij. Daar moest dus een groepsfoto van komen!

Werkbezoek

Aan tafel met de Minister van Onderwijs

Op donderdag 16 augustus was ik samen met 2 proffen van KU Leuven in Cuenca als we via via hoorden dat de Minister van Onderwijs 'ons' wilde zien. Daarvoor lieten we ons vliegticket terug naar Quito ongebruikt en gingen we naar een van de beste hotels van de stad. We hadden er een lang gesprek met de minister. Ze had het over het feit dat onderwijs in Ecuador een prioritaire staatszaak is. Geen 'kost', maar een 'investering'. Ze ondertekende de Intentieverklaring die het Ministerie van Onderwijs en de Nationale Universiteit voor Onderwijs (UNAE) afsluit met KU Leuven en VVOB. Het zat er nog even in dat we de president zouden gaan zien, maar uiteindelijk ging dat niet door.
Zie ook artikel op website Ministerie.

Verder hebben we vanuit VVOB, met de hulp van Roger Standaert, de eerste groep potentiële lesgevers van de UNAE een soort cursus voorgeschoteld die de link legt tussen wat er in de klas gebeurt (didactiek) en het Ministerie (nationale onderwijsprojecten). Dat was ook in Cuenca, eind augustus. Een zeer interessante thematiek. Het vat een beetje samen wat we hier de laatste jaren ook zelf hebben gedaan, namelijk: springen van het ene (lokale) niveau naar het andere (nationale). En proberen linken te leggen en coherentie te bevorderen.

Begin september bezocht ons Martin Valcke van de Universiteit Gent. Hij bracht een hele interessante uiteenzetting op het Ministerie van Onderwijs. Het ging over hoe het ministerie haar onderwijsonderzoek zou kunnen organiseren. Ik gaf samen met iemand van UNESCO ook een presentatie over een studie die we samen hebben gecoördineerd in verband met welke onderzoeksprojecten de laatste 5 jaar in Ecuador zijn uitgevoerd . Blijkt bijvoorbeeld dat van de 250 docenten-onderzoekers slechts 9 procent effectief een onderzoek hebben gedaan. Martin Valcke was bovendien hier om samen enkele universiteiten te bezoeken met wie we opleidingen rond onderwijsonderzoek zullen starten in het land. Met de steun van VLIR (Vlaamse Interuniversitaire Raad).

Het is voor mij natuurlijk een bijzonder leerrijke situatie: samen met onderwijsexperten uit Vlaanderen nadenken, ideeën lanceren en uitwisselen in verband met de onderwijscontext in Ecuador.

Vakantie in België. En Frankrijk!

Dit jaar waren we extra lang in België. De grote nieuwigheid was onze overtocht met Kasper. Als we eenmaal over de oceaan aan het vliegen waren, kreeg ie een bakje om in te slapen. En dat deed Kasper dan ook. Als we toekwamen, was de hele familie er om ons (of Kasper?) op te wachten. De meesten hadden ons pasgeboren zoontje natuurlijk nog niet gezien. 

De fijnste herinneringen hebben we aan ons verblijf aan de kust (Westende) en het weekje Frankrijk.

Tot binnenkort!

Van half juni tot eind juli zijn we op vakantie in België. Deze blog zal dus een tijdje onbeweeglijk blijven. Goed om dus wat ruimte te geven aan een positief initiatief: Yasuni (<<< klik)

Tot binnenkort! Un abrazo...

Kasper, Anneleen en Stijn

Kasper is (ook) Belg!

Voorbije maandag werd Kasper 3 maanden. Binnen een week reizen we naar België. En daarom wilden we dat Kasper ook snel een Belgische paspoort zou hebben. Daarvoor werd hij op de stedelijke dienst in Quito geregistreerd, hij kreeg er een Ecuadoriaanse identiteitskaart. Dan ging ik naar de Kanselarij van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Het formulier dat ik daar kreeg, moest vertaald worden door een 'beëdigd vertaler' en werd dan voorgelegd aan de Belgische consul in Quito. Daarna moesten de papieren op de Belgische ambassade van Lima geraken om de Belgische paspoort aan te laten maken. Alles verliep heel vlot, maar in totaal zijn we er toch een volle twee maanden mee bezig geweest. Het is gelukt vooraleer we naar België reizen. In principe zal Kasper nu niet tegengehouden worden door de douane.

Ministers als kennissen

Het is de eerste keer dat ik zoveel ministers van een land persoonlijk ken: de huidige ministers van Onderwijs, Hoger Onderwijs, Menselijk Talent, Cultuur en Gezondheid. Een 5-tal dus. Heb er op zijn minst eens mee gesproken, mee vergaderd of samen op reis gegaan. 

Ik heb niet de indruk dat de Ecuadoriaanse ministers die ik ken, ongewone mensen zijn. Je kan wel zeggen dat ze erg gedreven zijn en gewoonlijk lijken ze een heldere kijk te hebben op de zaken.

Voor Carina Vance, de huidige Minister van Gezondheid, heb ik speciale bewondering. In 2009, toen ze nog voor het Ministerie van Onderwijs werkte, zat ik naast haar in het vliegtuig op weg naar België. We gingen toen met VVOB op een soort 'politieke studiereis' in Vlaanderen samen met een Ecuadoriaanse delegatie. Tijdens de vliegreis vertelde ze een heel persoonlijk verhaal. Over hoe ze had gestreden voor de rechten van de lesbiennes. Dat ze zelf ook lesbienne is. En dat ze nog les had gehad van de toenmalige Minister van Onderwijs, Raul Vallejo. 

Ze heeft al bijzondere dingen  gerealiseerd in verband met de regionalisering van het onderwijs en houdt het intussen al meer dan 100 dagen vol als Minister van Gezondheid. Op zich ook al een prestatie hier. Een van de actiepunten was en is haar strijd tegen ziekenhuizen die lesbiennes mishandelen om hen te 'genezen'. Carina is een heel warme, lieve persoonlijkheid. Ik herinner me dat ze tijdens de trip regelmatig prachtig heeft gezongen. 

Carina Vance, 35 jaar en Minister van Gezondheid in Ecuador

Een artikel van Anneleen uit de Schoolkrant van de Nederlandse School in Quito

Op zondag 4 maart (tijdens het 'Free Podium' om precies te zijn) werden Stijn en ik papa en mama van ons zoontje Kasper Rumi. Kasper is zijn Nederlandstalige naam, komt van Caspar en betekent schatbewaarder. Caspar is 1 van de 3 koningen, namelijk de 20-jarige Afrikaanse man met wierook. Rumi is zijn Kichwa-naam en betekent steen of rots (denk maar aan de berg Rumiñahui). Maar Rumi betekent ook een rots in de branding, iemand waarop je kan rekenen, iemand die altijd klaar staat voor anderen.

Kasper lijkt als 2 druppels water op zijn papa! De ouders van Stijn hadden namelijk een foto van Stijn als baby opgestuurd en we dachten dat het een foto van Kasper was. Hij is een tevreden jongen. Sinds kort lacht hij volop. En dan smelt ons papa-en mamahart! Hij houdt van in bad gaan, een massage krijgen, naar zijn mobiel kijken, heel veel bewegen (hij is een echte wriemelaar!) en niet te vergeten: reizen! (Tja, van wie zou hij dat hebben?! :-) Net zoals zijn papa, is de zee zijn favoriete bestemming! En tijdens de zomervakantie gaat hij zijn eerste reis naar België maken. Daar wachten de oma's, opa's, tantes, nonkels, nichtjes en neefjes vol ongeduld om hem te leren kennen.

Voorlopig ben ik nog volop aan het genieten van Kasper, maar vanaf september sta ik weer paraat om er een tof en leerrijk schooljaar van te maken op de Nederlandse School!

(juf) Anneleen

P.S.: Nogmaals heel erg bedankt aan alle leerlingen, juffen en meesters voor de leuke slinger! Deze hangt te pronken in onze woonkamer.

Origineel

Af en toe zie ik in de straten van Quito een originele manier van reclame voeren: rolstoelen met reclameborden.

De (onder)buurman van Kasper

Sinds vorige week is onze onderbuurman 95 jaar. Kasper is nog geen 95 dagen. Allebei onder hetzelfde dak. Vandaag zaten ze even samen. Pasgeboren Kasper in de armen van de oude man.
De twee kinderen van de buurman - beiden in de zeventig - zijn de hele dag met hun vader bezig. Wij (of Anneleen) ook met Kasper. Dat zet aan tot denken, he.

Wat een mooie creatie, zegt ie wel 3 keren.

Toen Kasper geboren werd, kreeg ik af en toe de idee dat ie eigenlijk nog een oud mannetje was dat als een baby terug op aarde is beland. Je kan zeggen dat er toch enige fysieke gelijkenissen zijn, bijvoorbeeld het feit dat ze nauwelijks haar op hun hoofd hebben, geen tanden, het gebrekkig functioneren van de zintuigen, enzovoort.

Stel je voor dat we hen - baby's en oude mensen - op dezelfde wijze zouden behandelen. Of omgekeerd. Dan sturen we onze baby's voortaan naar een tehuis. Want het is toch een beetje lastig hen in huis te hebben. En de bejaarden? Die zouden we dag en nacht vertroetelen... Thuis. En dan is het heel typisch dat je de volgende uitspraken hoort in het bijzijn van de oudjes:
- 'Ooh, wat schattig, dat oud mannetje, hij maakt belletjes met zijn mond.'
- 'Wat een lieve geluidjes.'
- 'Ik wil de pamper van oma verversen.'
- 'Kijk, opa lacht naar mij!'
- 'Kom je ook naar de bejaardenborrel?'
- 'Oh, neen. Sorry, ik kan niet mee op stap vanavond. Ik wil voor mijn grootmoeder zorgen.'

Vul zelf aan...

Gastartikel van Pepijn

Lieve Anneleen, Stijn en rots Kasper,

Ecuador, Quito een plek niet echt onbekend voor mij maar daardoor niet met minder vrees in het vliegtuig. Zonder Meike en Tygo zonder huis op de pasaje Yuapi dat voelt dan toch weer vreemd... Tussen de wolken door vlagen van Quito, het gevoel van vreemd valt meteen van me af zodra de wielen het vliegveld raken. Thuis is het gevoel, op naar Anneleen en Stijn, de berg op en ik zie het huis al weer staan. Als of ik niet weg ben geweest, zonder familie toch thuis voelen..... Dit is een bijzonder gevoel maar zeker ook waardevol en past volledig bij de herinneringen aan jullie in Ecuador. Hier hebben jullie toch geen onbelngrijke rol gespeeld in de plezier die we gehad hebben. Zeer bijzonder is het feit dat ik nu ook de kans had om de zo ontzette grote verandering van bij te mogen beleven. Senor Kasper wat een mooie man en wat een relaxte ouders! Heerlijk om ook dit te hebben meegemaakt Het ziet er allemaal heel professioneel uit alsof het niet anders geweest is. Een stuk tevredenheid lekker aan de borst vqn mama.. ach ja wat kan je ook verwachten! Heel erg bedankt voor  het fijne verblijf en hopelijk tot weer snel en zeker aan het strand in Belgie!

Heel veel liefs,
Pepijn

Pepijn enkele weken terug in Ecuador.

En hierbij een overzicht van wat we de laatste maanden in onze vrije tijd deden... Aan de hand van een reeks foto's!

Kerstmis in Ecuador. Het blijft wennen met deze temperatuur.

Hadden op kerstdag een 'feestje' georganiseerd op ons terrasje.

En net na Kerstmis kregen we bezoek van de ouders van Anneleen.

Ze gingen mee naar de echo...

En dan deden we de tour van Ecuador, te beginnen bij de kust.

Een heel leuk plaatsje: Puerto Lopez.

Lekker ontspannen. Leren hangmatten...

In Guayaquil, de grootste stad van het land.

Leguanen in stadspark... Oh ja, en duiven...

Op naar de derde stad van Ecuador: Cuenca!

De stad van de 'Panama'-hoeden.

In de buurt van Cuenca: het park Cajas

Met hele bende naar Cotopaxi-park. Hier met onze vierwieler over een  krakkemikkige loopbrug.

Pepijn had paarden voor ons geregeld. Eddy, vriend van middelbaar, was er ook bij.

De jacuzzi in...

Anneleen en ik slapen in tent. Frisjes en vochtig, maar wel gezellig.

Feike en ik spelen 'Bedoïenen'.

Best wel gezellig daar in de... 'Secret Garden'.

En als er een hangmat is...

20 januari: afscheidsavond van Pepijn, Meike en Tygo

Eddy in Ecuador. We gaan op zoek naar vlinders.

En de colibri's.

Avond met pintje en haardvuur.

Eind januari. Sonia, die we kennen van Peru, op bezoek. Samen met vrienden van hier naar Papallacta.

Ilias, het zoontje van Evelien, heeft altijd wel een creatief idee .

De warme baden dus...

Hans komt voor Vredeseilanden filmen in Ecuador. En logeert uiteraard bij ons in Quito.

Onze moeders komen toe op 16 maart. Als Kasper al bijna twee weken geboren is.

We doen de eerste uitstapjes met Kasper. Bijvoorbeeld naar Otavalo. 

En dan moet je al eens pampers verversen op een zetel in de achterkeuken. 

We komen ook uit bij een ceremonie van een sjamaan die we kennen.

Met Pasen vinden we kwarteleitjes in de tuin van Wim en Jolanda. 

Ook eens een weekendje wandelen met Evelien en co. Ilias, zoals altijd, geïnteresseerd in de borstvoeding.

Gudrun en Annegreet thuis voor enkele nachten als hun stage afloopt. Gudrun met Kasper. 

We gaan eind april met onze 3 studentjes/stagiares naar het gekende Papallacta.