Wandel je eens mee naar mijn werk?

Meestal ga ik in de voormiddag naar Dinamep, de nationale directie voor onderwijsprofessionalisering. Voorlopig ligt het kantoor niet op wandelafstand. Dat gaat binnenkort wel veranderen. Dan zullen alle diensten van het Ministerie voor Onderwijs in een voormalig bankgebouw gehuisvest worden. Dat gebouw ligt langs het stadspark en kunnen we vanuit het raam van onze living zien.

Ik tracht geregeld 's middags thuis te eten. En als dat lukt, dan daal ik daarna af naar het kantoor van VVOB. Dat duurt zo'n tiental minuutjes. Als ik 's avonds terugkeer naar huis, wandel ik er een kwartiertje op. Onze straat is rustig, we hebben geen last van het verkeer. Op weg naar het werk zijn er overal voetpaden. Eerst kom je een grote weg tegen, de Avenida Eloy Alfaro, en dan loop je langs een betonnen tennisveld van de gemeente. Rond 18.30 uur worden de poortjes van het terrein gesloten. Een hele omweg als ik laat van het werk terugkeer.
Na het tennisveld lopen we even naar rechts en dan meteen linksaf naar onder. Een 50-tal meter verder naar onder draaien we rechtsaf. De straat langs de sportstadia. Je ziet er een terrein voor 'patinaje', rolschaatsen of skeelers. En wat verder onderin ligt het Olympisch Stadion Atahualpa, voor de belangrijkste nationale voetbalmatchen. Op zondagnamiddagen kunnen we al eens binnenpiepen, maar van de wedstrijden zien we toch niet zo veel.

Je ziet onderweg steeds wachthokjes van bewakers. Vooral dan bij belangrijke instellingen, bedrijven en grotere huizen. Op het einde van de straat draaien we linksaf naar onder en even later zigzaggen we verder, een woonwijk in. Vervolgens opnieuw links, recht naar onder. Om dan op een heel belangrijke laan '6 de diciembre' uit te komen. Onder de Belgen beter gekend als de Sinterklaasstraat. Niet om die reden zal die dag een verlofdag zijn.

Als we aan die 'avenida' toekomen, slaan we af naar rechts en lopen naar een ijzeren voetgangersbrug met hele hoge trappen. Niet makkelijk voor de kleine Ecuadorianen. Aan beide kanten van de weg kom je altijd verkopers tegen, vaak zijn het kinderen. Een houten standje van een schoenpoetser of een 'winkeltje' (een kartonnen doos) met snoep. Ik groet gewoonlijk Manuela, een meisje van ongeveer 6 jaar. Eigenlijk een beetje een franke tik. 'Koop iets', gebiedt ze me telkens. De laatste dagen zie ik haar echter niet meer. Er zijn nu andere kinderen.
Als je de brug oversteekt, heb je een overzicht op de brede weg als je naar links of rechts kijkt. Maar recht voor ons uit, zie je al de straat 'El Mercurio' liggen, waar het kantoor van VVOB ligt. Aan de rechterkant van VVOB ligt de Cubaanse ambassade. Ik heb de sleutel bij om binnen te geraken. Op de benedenverdieping zijn studenten gehuisvest die Spaans willen leren. VVOB heeft zijn kantoren op de bovenverdieping. Zo, nu ken je de weg...

Stijn

Ook te lezen op www.lerarenblogs.be

Met VVOB in Ecuador

Zowat een 3-tal maanden geleden kwamen Anneleen en ik aan in Quito, Ecuador. Daarvoor hadden we 2 jaar in Peru gewoond. Alles was er armer, eenvoudiger, maar ook wel heel gezellig dorps. Een verschil dus met de vrij grote, anonieme stad waar we nu wonen. Quito telt als hoofdstad 1,5 miljoen inwoners en ligt op een hoogte van 2.800 meter.De stad vierde onlangs enkele keren feest. Voor de 199 jaar onafhankelijkheid van Ecuador. En ietsje langer geleden intussen: omdat Quito de Latijns-Amerikaanse 'Champions League' won tegen een Braziliaanse ploeg.

De huidige president, Rafael Correa, is sinds een 2-tal jaar aan het bewind. Hij heeft een Belgische vrouw. Correa tracht het verschil te maken ten opzichte van zijn voorgangers. Hij hoopt dat de nieuwe grondwet op 28 september zal goedgekeurd worden door de bevolking. Dat zou een ommekeer in het land brengen. De bedoeling is tal van sociale hervormingen door te voeren. De president steunt bijvoorbeeld het onderwijs via een 10-jarenplan.

En waarom zijn Anneleen en ik hier terecht gekomen? Anneleen droomt al van haar 8ste levensjaar ontwikkelingswerk te kunnen doen. Werken als juf in een school uit het zuiden. Mijn motivatie groeide vanuit een interesse voor andere culturen. Aan de andere kant van de wereld gaan wonen doet je met nieuwe ogen kijken, een nieuw leven starten. Het leven is hier aangenaam. Een relatief gunstig klimaat en warme, vriendelijke mensen. En hier is zoveel werk te doen, anders dan in België waar je het soms alleen maar over de 'franjes' hebt. Mijn nieuwe werkgever VVOB heeft hier een ambitieus, maar heel interessant programma voor het basisonderwijs gestart. En wij kenden de regio vanuit onze eerdere onderwijservaring in Peru.

Het letterwoord VVOB stond vroeger voor 'Vlaamse Vereniging voor Opleidingsprogramma's in het Buitenland'. Intussen is het in de wereld van de ontwikkelingssamenwerking 'not done' om mensen vanuit het Noorden met uitvoerende taken naar het Zuiden te sturen. VVOB staat nu dus voor: 'Vlaamse Vereniging voor Ontwikkelingssamenwerking en Technische Bijstand'. Projecten worden programma's. En coöperanten worden eerder planners, organisatoren en ondersteuners van ontwikkelingsprocessen. Je moet als coöperant inhoudelijk uiteraard ook op de hoogte zijn, ervaring hebben in leidinggeven en de taal van het land spreken.

Het programma waar ik aan meewerk, heet 'Escuelas Gestoras del Cambio ', leidinggevende scholen van de verandering. We werken samen met het Ministerie van Onderwijs van Ecuador aan de bijscholing van leerkrachten, de lerarenopleiding en de verbetering van onderwijsdiensten. Op dit moment voeren we een 'baseline'studie uit om te weten met wie we te doen hebben en waar we staan op het vlak van onderwijs in een tiental provincies. Het onderwijs in Ecuador staat er niet zo goed voor. Het heeft geen goede naam. Leerkrachten verdienen weinig en de kwaliteit van het onderwijs is uitermate zwak.

kantoor Dinamep

Enkele dagen per week werk ik ook op de afdeling 'Dinamep', het onderdeel van het Ministerie van Onderwijs dat verantwoordelijk is voor de bijscholing van de huidige leerkrachten en de opleiding van nieuwe leerkrachten in de hogescholen. Ik werk in het team van de lerarenopleiding. En het is nog steeds wennen aan de manier van werken. De ploeg bestaat uit een 10-tal mensen, alleen vijftigers en zestigers. De werkruimtes zijn niet erg fris. En de werksfeer is weinig stimulerend. Een van mijn collega's is psychisch ziek, zit de hele tijd voor zich uit te staren. Er wordt vrij weinig echt gewerkt. Men discussieert heel graag. Onlangs hield ik een presentatie over de lerarenopleiding van de hogescholen in Vlaanderen. Dat trok erg de aandacht en lokte veel reacties uit. Hoop dat we met het nieuwe programma niet alleen inhoudelijke verbeteringen kunnen aanbrengen, ik reken ook op een betere en meer dynamische manier van werken. We zijn daarvoor alvast met een ploegje van enkele Vlaamse collega's: Piet De Vuyst als coördinator, Nele De Backer voor bijscholing en ikzelf. We werken uiteraard in permanent overleg met onze Ecuadoriaanse collega's. Heel boeiend!

uitzicht vanuit kantoor Dinamep

Stijn Janssen

Altijd maar beter

Andinatel, onze telefoonmaatschappij, voert nu campagne met het goede nieuws dat ze de factuur ook naar je thuis kunnen sturen. Je bent niet meer verplicht om in hun kantoor uren in de de rij te gaan staan om de maandelijkse factuur te betalen. Een vooruitgang is dat voor deze publieke organisatie.
We zijn bij Andinatel langsgeweest om te vragen of ze ons ook van internet kunnen voorzien. Blijkt van niet. Voorlopig niet in onze buurt. We zouden trouwens een hele papierenwinkel moeten in orde brengen. En dan nog, het zou gaan over een internetverbinding via de telefoonlijn. We zijn vervolgens maar naar een privebedrijf, TV Cable, geweest.
Wat viel wel op? Je mag je mening uiten over de manier waarop je bediend wordt. En dat viel wel mee. Je mocht kiezen tussen 'uitstekend', 'heel goed', 'goed' en 'slecht'. Meer positieve keuzes dan negatieve. Ik vroeg de dame of ze blij zou zijn met een 'heel goed'. 'Ja', antwoordde ze. Zo kan het volgende keer nog beter.
Stijn

Vooruitstrevend experimenteel onderzoek

De onderzoeksvraag van vandaag is: wat klopt er van die ideaalbeelden die we ingeprent kregen? En concreet: wat is het effect als je in de zon onder een palmboom in een hangmat ligt? We hebben daarvoor thuis een proeflabo ingericht. En wat is het resultaat? Wel, inderdaad, er ontstond een kriebeling ter hoogte van mijn buik, zowat onder de maag. En tussen mijn twee oren kreeg ik vredevolle gewaarwordingen, in een soort rusttoestand. Dat zijn de bevindingen tot hiertoe.

Het proefondervindelijk onderzoek zal zeker verdergezet worden. We denken ook aan variaties. Bijvoorbeeld: wat is het effect in slaaptoestand? En verder ondernemen we voorzeker een onderzoek op verplaatsing rond de volgende hypotese: de combinatie met de zee veroorzaakt een sterker zaligheidsgevoel. U verneemt een van de komende weken dus nog de resultaten van het voornoemde ideaalbeeld in combinatie met de zee en het strand. We starten daarvoor eerst een vooronderzoek in verband met de vereiste locatie.

de proefopstelling

Stijn

Dit weekend...

We zijn net terug van Nayon. Dat is een dorpje vlakbij Quito. Zowat de hele bevolking daar moet zich wel op een of andere manier bezig houden met planten, want je ziet er haast niets anders. Allemaal plantenkwekerijen.

Wist je trouwens dat Ecuador een belangrijke uitvoerder is van bloemen en planten? Ik weet niet of ze in Nederland bijvoorbeeld nog veel tulpen kweken. Het lijkt erop dat die allemaal van hier komen.

Wel, deze namiddag gingen we naar Nayon met als uiteindelijke bedoeling om thuis een tropische mini-tuin, eentje van Eden, te creëren. En ik denk dat het ons aardig aan het lukken is. We kochten een palmboom, een bananenplant, een 'limoen'plant (soort citroen), een vijgenboompje, twee bloemetjes waar kolibries gek op zijn, een mandarijnenboompje, een paprikaplant, een 'aji'plantje (hete peper), een hangplant, 3 klimplantjes en twee grotere, bloemrijke klimmers. Gelukkig hebben we geen appelboom gekocht. Anneleen moest maar eens in die appel bijten.

Stijn

Vorig weekend...

Het voorbije weekend trokken we naar Otavalo, een toeristisch stadje dat gekend is voor zijn talrijke 'indiaanse' bevolking. Het is een tweetal uurtjes rijden van Quito. Als we de bus nog maar net zijn afgestapt, biedt iemand ons slakjes aan. We hoorden dat er in België een slakkenplaag was. Wel, hier worden die levende beestjes met wat zout en citroen opgegeten.

Elke zaterdag vindt in Otavalo een grote markt plaats. Je kan er artesanaat, dieren, groenten en fruit kopen. Wij gaan op zoek naar een hangmat. En treffen een slapende man tussen een stapeltje hoofddeksels.

We lopen dus voorzeker in de juiste richting. Anneleen vindt dromenvangers, ook zeer nuttig. Een straat vol kunstmatige dromenvangers (van kunststof), met beelden van Indianen en paarden uit de Verenigde Staten. Maar als we wat verder lopen, treffen we ook 'echte' dromenvangers aan. Van iemand die ze zelf maakt van 'caucho', een slingerplant. Zoals ze ze vroeger ook maakten, beweert de verkoper.

Wel, uiteindelijk vinden we ook de hangmatten en kopen twee eenvoudige, witte, katoenen exemplaren. En we schaffen ons wat versieringen voor het lichaam aan: een armbandje en halskettingen.

Wat zo leuk om zien is, zijn de traditioneel gekleedde jongeren die evenzeer met de gsm bellen, op internet chatten,... Traditie behouden en toch meegaan met de tijd... Het lijkt ideaal. Het meest kenmerkende aan de vrouwen is dat ze een hele reeks gouden kettingen rond hun hals dragen. En die zijn uiteraard ook te koop op de markt.
Stijn

Latino-vuilnis

Voor de meeste huizen in Quito staat een ding zoals je hierboven ziet: een metalen koffer op een paal. Het is de plek waar je je vuilnis achterlaat. Er zijn geen richtlijnen in verband met het type vuilzak. Je hoeft ook niet te sorteren. De straathonden kunnen er niet aan. En je kan er natuurlijk eender welk moment van de week je huisvuil deponeren. Een oplossing die past bij de cultuur en gewoonten van hier dus.
Stijn

Huis-, tuin- en keukenpraat ...

Na een tweetal weken in ons nieuwe huisje, is het hoog tijd voor een uitgebreide beschrijving en meer foto’s …

-Ons appartement is gelegen tussen het werk van Stijn en het Parque Metropolitano. Dit is een heel groot bos aan de rand van de stad, zeg maar de groene long van Quito. Ideaal om te fietsen, wandelen en lopen. Onze wijk heet 'El Batán'. Deze woonwijk bestaat uit 2 delen: enerzijds een afgesloten deel met nieuwe, sjieke, halfhoge appartementsgebouwen. Aan de ingang is een slagboom met bewaking waar je je identiteitskaart moet afgeven en in ruil een bordje met ‘bezoeker’ krijgt. Dit moet je voor je autoraam plaatsen. Daarnaast heeft ieder gebouw op zich ook nog eens een afzonderlijke bewaker. Echt overdreven! Allesbehalve gezellig. Anderzijds is er een open deel met oudere huizen en af en toe een klein kruidenierswinkeltje. Veel sfeervoller. In dit deel wonen wij. Stijn kan te voet of met de fiets naar het werk gaan. ’s Morgens dalen en ’s avonds stijgen. In de buurt is er ook een bakker, een supermarkt, een shoppingcenter en een openbaar zwembad met sauna en Turks stoombad. We wonen rustig (Je hebt niet het gevoel dat je in de stad zit.), maar toch dicht bij alles. Qua ligging kan het dus echt niet beter!

-We zitten op het eerste verdiep van een oud huis. Op het gelijkvloers wonen de zus, de broer en de ouders van onze huisbaas. Nancy (de zus) is verantwoordelijk voor de verhuur van het appartement. Zij heeft alles gehoord en gezien. Je kan je geen betere bewaker indenken! Daarbovenop hebben we een voordeur met 2 sloten en ervoor een ijzeren hekken. Wat hebben de Quiteños toch met ‘seguridad’? Echt paranoïa zijn ze hier … Misschien omdat (stinkend)rijk en (straat)arm hier zo dicht bij elkaar wonen?!

-We hebben een ruime leefruimte met hoge plafonds en grote ramen waarlangs veel daglicht naar binnen komt. Het zicht op de stad is ronduit spectaculair! Iedere morgen om kwart voor 8 zien we het KLM-vliegtuig landen. In de living is er een open haard. Centrale verwarming hebben ze niet in Ecuador. Maar ’s morgens en ’s avonds kan het hier behoorlijk fris zijn. Dus een verwarmend vuurtje is dan meer dan welkom. En nog een leuk detail: In het midden van de living staat er een schattig ingebouwd antieken kastje.

-De keuken is niets speciaals. Alhoewel … We hebben 2 (!) kookfornuizen en 2 (!) ovens. Telkens één op gas en één op elektriciteit. We gebruiken vooral die op gas. Beter voor het milieu en voor de portemonnee. Hier in Ecuador is gas supergoedkoop! Elektriciteit daarentegen … En, niet te vergeten: We hebben zelfs warm water! In Abancay was ‘gewoon’ water al een probleem, laat staan warm water …

-Bij de keuken is er nog een plaats voor ‘el comedor diario’. Hier stond een grote houten tafel met banken. Maar, om economische en esthetische redenen , hebben we deze naar de eetkamer verhuisd. Weeral een kost minder en de tafel komt daar beter tot haar recht.

-Naast de keuken is er nog een soort bergruimte met grote kasten en rekken. Het plafond is van plastieken doorschijnende golfplaten. Deze ruimte heeft dus meer iets weg van een serre dan van een berging. Ons plan is om hier een stukje Tropisch Regenwoud te maken. We zijn al volop op zoek naar aangepaste planten. Mini-palmboompjes en co …

-En natuurlijk zoals in ieder degelijk latino-huis, hebben we naast de keuken ook een badkamer en slaapkamer voor de meid en het washok. Veel minder mooi afgewerkt dan de andere ruimtes. (Jaja, ondanks dat de kolonisatie al lang voorbij is, blijven alle mogelijke vormen van slavernij hier verderbestaan …) Wasmachine en droogkast zaten in de prijs inbegrepen. Op het eerste zicht leek dit oude brol. Maar na een eerste test, blijkt alles naar behoren te werken. Er is zelfs de mogelijkheid om met warm water te wassen. ’t Kan niet op. In Abancay was een wasmachine op koud water al luxe. En de droogkast moest daar nog uitgevonden worden, denk ik. ;-)

-We hebben een gezellig terras met 2 barbecues en een artisanale pizza/broodoven. De hangmat heeft ook al zijn plaatsje gekregen.

-Aan de achterkant van het huis ligt het slaapgedeelte. We hebben 3 slaapkamers en 2 badkamers. Met een elektrische tank voor warm water. Weg met die levensgevaarlijke ‘termas’ van in Abancay! In het begin vonden we de badkamers heel donker en verschrikkelijk lelijk. Maar uiteindelijk valt het nog wel mee … Ah ja, en we hebben ook nog een ‘baño social’. Het toilet voor de gasten. (Na 2 maanden huizen zoeken, beheers ik het vakjargon van de immobilieënsector als geen ander.) In alle slaapkamers zijn grote ingebouwde kasten. Dus aan opbergruimte zeker geen gebrek! En overal hangen Romeinse gordijnen (Zo noemen ze dat hier …) van bamboe.

-Ten slotte hebben we nog 2 extra ruimtes. De ene naast onze slaapkamer en de andere een verdiep hoger. We hebben elk één mogen kiezen om ermee te doen wat we willen. Stijn heeft de eerste gekozen om er een meditatieruimte van te maken. En ik heb de tweede gekozen. Dit wordt mijn werkkamer. Deze plaats heeft heel veel boekenrekken en weerom grote ramen met een schitterend zicht over de stad.

Voilá, dit was de beschrijving van ons huis. Zoals je kan zien, is het een groot en degelijk appartement. Een hele verandering, en hopelijk verbetering, met Abancay … We zijn content! Laat het Ecuadoriaanse leven nu maar echt beginnen!! En iedereen die op bezoek wil komen, is meer dan welkom … Plaats genoeg!

Anneleen

Hoe we dankzij de kolibries een huis vonden …

Na een helse zoektocht (Ik heb meerdere malen overwogen om terug te keren naar België …) van 2 maanden hebben we eindelijk ons ‘droomhuis’ gevonden. Humhum …

Hoe het allemaal begon … Enkele weken geleden waren we uitgenodigd op een afscheidsfeestje van een Vlaams koppel. Lieven is verantwoordelijke van DGOS (Directie-Generaal Ontwikkelingssamenwerking) in Ecuador. De genodigden waren dus vooral hoge pieten uit de diplomatieke wereld. Daar heb ik kennisgemaakt met Elena. Zij is de ‘corredora’ (tussenpersoon in immobilieën) die Lieven en Maureen heeft geholpen met een huis te vinden. Reeds 15 jaar werkt zij voor buitenlanders, vooral diplomaten en ‘petroleros’ (werknemers van buitenlandse oliebedrijven). Enerzijds kan zij dus beter onze smaak inschatten dan een willekeurige corredora, maar anderzijds is zij gewoon van met een ander ‘type’ mensen te werken. Met VVOB zijn we er weliswaar op vooruit gegaan, maar we zijn en blijven ‘eenvoudige cooperanten die tegen armoede vechten’. ;-) Maar ik dacht: ‘Wie niet waagt, niet wint’.

De weken daarop ben ik dus met Elena enkele huizen / appartementen gaan bekijken. Uiteindelijk was het haar collega die ons naar het huis waar we nu wonen, heeft gebracht. Het gebeurt vaak dat de ene corredora de klant aanbrengt en de andere het huis. De ‘commissie’ (dit komt overeen met de eerste maand huur) wordt dan gedeeld. Maar toen we het huis gingen bekijken, besefte ik onmiddellijk dat dit niets voor ons was. Te duur (900 $) en te groot (5 mogelijke slaapkamers). Maar het had wel iets dat de tientallen andere huizen die ik had gezien, niet hadden: sfeer / gezelligheid.

Dus ondanks het huis op het eerste zicht niets voor ons leek, bleef de gedachte toch door mijn hoofd spoken. Onder het motto ‘Je weet maar nooit!’, heb ik dan enkele dagen later opnieuw een afspraak gemaakt om samen met Stijn te gaan kijken. Hij was onmiddellijk verkocht! Het feit dat het zo’n groot appartement was, zag hij eerder als een voordeel dan een nadeel. Maar de hoge prijs bleef natuurlijk. Alhoewel … Terwijl ik aan het praten was met de corredora, gaf Nancy (de zus van de huisbaas; zij woont, samen met haar broer en ouders, op het gelijkvloers) een rondleiding aan Stijn. Volgens haar was de huurprijs van het appartement 700 $. De verwarring was geschied!

Na wat heen en weer gebel tussen ons, de corredora en de huisbaas, had Stijn het lumineuze (zo zou achteraf blijken) idee om langs te gaan bij de huisbaas voor een babbeltje. Guillermo en Ximena wonen in Cumbayá (een dorp in de vallei net buiten Quito) in één van de tofste huizen die ik in mijn leven al heb gezien. Een lemen huis in de stijl van Cuenca (een Cusco-achtige stad in het zuiden van Ecuador) met een grote sfeervolle tuin. Het eerste wat Guillermo deed toen we toekwamen, was met een going de kolibries roepen. Eén voor één kwamen deze hyperkinetische vogeltjes drinken aan de speciale bloemvormige drinkbakjes die gevuld waren met een mengsel van water en suiker. Net zoals ze in de natuur nektar zuigen uit bloemen. Een waar spektakel!

Guillermo is zijn hele leven lang bankier geweest. Af en toe merkte je daar nog iets van … ;-) Ximena daarentegen is kunstenares. Zij heeft veel met indigenas gewerkt. Om één of andere reden had ze het voor mij. Misschien omdat haar dochter een Montesorrischooltje heeft opgericht in een dorp in het Amazonegebied op een paar uur van Quito en ik niet kan verstoppen dat onderwijs mijn passie is?

Na enkele uren over het leven gebabbeld te hebben, kwam Stijn ‘to the point’. De prijs! Ons voorstel: 700 $. Guillermo´s voorstel: 800 $. Gelukkig dat Stijn dit deel op zich nam. Voor mij was dit te verwarrend. Dikke vriendjes zijn enerzijds en harde zaken doen anderzijs. Nee, dankjewel, ik pas …

We namen afscheid met de boodschap dat we over Guillermo’s voorstel zouden denken en zo snel mogelijk iets zouden laten weten. Toen we op de bus richting Quito zaten, kreeg ik telefoon van Guillermo. Hij zei dat zijn vrouw hem had overtuigd dat vertrouwen belangrijker is dan geld en dat we het appartement mogen huren voor 700 $ per maand. Omdat we zo’n toffe mensen zijn … Jaja, zo gaat dat hier … Voor een huisbaas is het heel belangrijk te weten wat voor mensen in zijn huis wonen. Vele Ecuadoriaanse huurders betalen te laat of niet, dragen geen zorg voor het huis, enzovoort … Blijkbaar hadden we Guillermo overtuigd dat we betrouwbare huurders zullen zijn. In dit geval helpt een blanke huid heel veel.

De volgende dag hebben we dan het contract ondertekend en de dag daarop de eerste maand huur en de garantie betaald. Dat was nog even spannend. Omdat het ineens allemaal zo snel moest gaan … Op dat moment liet Guillermo zich even van zijn minder mooie kant zien. Hij is en blijft een bankier voor wie geld belangrijk is, hé. ;-) We hadden gezegd dat we in de loop van de dag naar de bank zouden gaan om te betalen. Uiteindelijk kwam voor Stijn ‘s namiddags het beste uit. De hele dag heeft Guillermo ons bestookt met telefoontjes omdat het bedrag ‘nog steeds’ niet op zijn rekening was gestort. Ik dacht dat ik zot werd …

Maar eind goed, al goed. 1 augustus 2008 konden we onze intrede nemen in de Calle Eduardo Salazar Gómez nummer 36-18.

Anneleen

Een spontane sollicitatie...

Deze kolibrie kwam langs met de vraag of ie Quito, onze huismus, mag vervangen. Wat denk jij van dat voorstel? Ik houd het antwoord nog even in beraad.
Stijn

Hebben honden hier een hondenleven?

In Quito staan op verschillende plekken in de stad mensen die jonge, schattige hondjes verkopen. Op het rondpunt in Cumbaya bijvoorbeeld. Je zou dit in marketingtermen impulsverkoop kunnen noemen. Ik kan me immers inbeelden dat de emotionele Latino zich snel laat overhalen een hond in huis te nemen. In huis? Dat moet je niet te letterlijk nemen. De meeste honden krijgen als ze wat groter zijn immers een enkele levenstaak: dag en nacht het huis of appartement van hun baasje bewaken vanop een klein terrasje. In naam van de veiligheid. De hond mag dus niet binnen. Toch lijken de honden in Ecuador beter te worden verzorgd dan in Peru. Ze hebben er meestal een eigen plekje en hoeven niet door de straten te dolen op zoek naar een beetje warmte of eten. Als toevallige passant riskeer je hier tenminste enkel wat geblaf en geen beet in je been.
Stijn

België bestaat in Ecuador

Het moet zowat het kortste straatje van Ecuador zijn: 'Bélgica' oftewel België. Niet meer dan 100 meter lang. Maar het heeft wel het beste pizzarestaurant van Quito: 'Al forno'. Van een echte Italiaan.

Stijn

Gepubliceerd op www.lerarenblogs.be

Leerkracht zijn in Ecuador?

Dat is (in algemene termen):

- Een zwakke lerarenopleiding hebben gevolgd. Met veel theorie. Bijvoorbeeld: hoe ontwikkel ik een curriculum?, hoe doe ik aan wetenschappelijk onderzoek?,... In de universiteit blijft het 4 of 5 jaar alleen bij theorie, in de hogeschool krijg je meer praktijk en mag je in het derde jaar tegen een kleine vergoeding gaan lesgeven in een rurale zone. Toch leiden beide opleidingen op voor dezelfde job in het lager onderwijs: leerkracht in de klas.

- In het begin van je cariere op een afgelegen plek gaan werken, zodat je maar een keer per maand naar huis kan komen. Als je geluk hebt, woon je niet zo ver van het dorp en kan je elke dag terug naar de stad waar je woont. Je hebt soms weinig of geen contact met het dorp. Je kent de lokale taal en de gewoonten misschien zelfs niet.

- Opboksen tegen vooroordelen. Leerkrachten hebben een slechte naam in Ecuador. Alles wat fout loopt, is de fout van het onderwijs. Er wordt heel veel verwacht van leerkrachten, maar die kunnen die verwachtingen niet inlossen. Frustratie alom dus. Dat ondervinden de leerlingen ook. Kinderen moeten ook dingen doen die ze niet echt begrijpen.

- Zelf alles moeten doen, zonder veel hulp. Er is weinig ondersteuning vanuit het ministerie van onderwijs of andere instanties. Het nieuwe curriculum van het basisonderwijs is meer dan 10 jaar geleden ingevoerd, maar is nog niet aangekomen in de scholen. Als leerkracht moet je jezelf maar behelpen om het naar je kinderen toe te vertalen. Je beschikt nauwelijks over aangepaste educatieve materialen.

- Les geven aan grote groepen. 50 kinderen in je klas is geen uitzondering. Het is haast onmogelijk om meer gediversifieerd of individueel gericht te werken. Je hebt dat ook niet geleerd. Het komt ook vaak voor dat je moet lesgeven aan kinderen van verschillende graden. Je staat er alleen voor in een afgelegen dorpsschool. En je tracht iedereen wat bij te brengen.

- Vechten tegen de gewoonten van het land, de cultuur. Kinderen worden niet gehoord. Ze kunnen geen mening hebben. Je propt ze vol met kennis, je laat hen memoriseren, je laat jezelf napraten. Kinderen hoeven niet zelf na te denken, initiatief te nemen of creatief te wezen. Ze zijn leeg en moeten opgevuld worden. Kinderen moeten met de harde hand aangepakt worden. Eigenlijk tellen ze niet volwaardig mee.

- Niet veel verdienen. Je komt haast niet rond en moet dus met een andere job combineren. Je werkt in de voormiddag als leerkracht, in de namiddag ben je taxichauffeur of verkoper. Soms laat je je verleiden door corrupte praktijken. Je ontvangt een ‘geschenk', bijvoorbeeld een televisie, van de uitgever van educatieve boeken die je laat aankopen door je schoolkinderen.

Kortom, niet eenvoudig.
En toch is er veel goede wil om te veranderen, te verbeteren. Met VVOB werken we een programma uit dat de kwaliteit van onderwijs moet verbeteren in Ecuador. Zelfs tijdens de vakantie maken de leerkrachten zich vrij om mee te werken.

Stijn Janssen

En waar gaan we ons nestelen?

Oef! Na enkele maanden zoeken, hebben we met de hulp van onze huismus (hoewel...) en enkele colibri’s (vooral zij...) een nest gevonden. Alvorens het hele verhaal te vertellen, tonen we enkele foto’s...

Stijn

We wonen op de bovenste verdieping...

Dit is de living.

Met uitzicht op Quito. Allemaal lichtjes.

De slaapkamer...

En een terrasje, waar minstens 2 hangmatten inpassen. Let op de oven achteraan.

Ons eerste bezoek...: Kelly!

Vorig weekend is Kelly op bezoek gekomen. Ze landde in Quito om vervolgens een maand door Ecuador en Peru te reizen. We hadden een weekend om Quito te ontdekken. Lekker ontbijten, slenteren door de straten en langs de pleinen van het historisch centrum, klimmen naar 'El Mosaico' voor een prachtig uitzicht op Quito, fietsen naar Puembo via de 'cyclovia', daar even in het ijskoude en wat groene water duiken van het gemeentelijke zwembad, het contract ondertekenen van ons nieuwe appartement (verslag volgt!), avondeten in de uitgangsbuurt 'Mariscal',... En het weekendje zat erop.
Stijn

Op het balkon van 'El Mosaïco'

Onder de menukaart

Met uitzicht op Quito. Zoek de fout...

Hier is een 'mountainbike' echt voor de bergen.

En dan op 4 wielen terug om ons contract te gaan ondertekenen voor het nieuwe appartement!