Na een helse zoektocht (Ik heb meerdere malen overwogen om terug te keren naar België …) van 2 maanden hebben we eindelijk ons ‘droomhuis’ gevonden. Humhum …
Hoe het allemaal begon … Enkele weken geleden waren we uitgenodigd op een afscheidsfeestje van een Vlaams koppel. Lieven is verantwoordelijke van DGOS (Directie-Generaal Ontwikkelingssamenwerking) in Ecuador. De genodigden waren dus vooral hoge pieten uit de diplomatieke wereld. Daar heb ik kennisgemaakt met Elena. Zij is de ‘corredora’ (tussenpersoon in immobilieën) die Lieven en Maureen heeft geholpen met een huis te vinden. Reeds 15 jaar werkt zij voor buitenlanders, vooral diplomaten en ‘petroleros’ (werknemers van buitenlandse oliebedrijven). Enerzijds kan zij dus beter onze smaak inschatten dan een willekeurige corredora, maar anderzijds is zij gewoon van met een ander ‘type’ mensen te werken. Met VVOB zijn we er weliswaar op vooruit gegaan, maar we zijn en blijven ‘eenvoudige cooperanten die tegen armoede vechten’. ;-) Maar ik dacht: ‘Wie niet waagt, niet wint’.
De weken daarop ben ik dus met Elena enkele huizen / appartementen gaan bekijken. Uiteindelijk was het haar collega die ons naar het huis waar we nu wonen, heeft gebracht. Het gebeurt vaak dat de ene corredora de klant aanbrengt en de andere het huis. De ‘commissie’ (dit komt overeen met de eerste maand huur) wordt dan gedeeld. Maar toen we het huis gingen bekijken, besefte ik onmiddellijk dat dit niets voor ons was. Te duur (900 $) en te groot (5 mogelijke slaapkamers). Maar het had wel iets dat de tientallen andere huizen die ik had gezien, niet hadden: sfeer / gezelligheid.
Dus ondanks het huis op het eerste zicht niets voor ons leek, bleef de gedachte toch door mijn hoofd spoken. Onder het motto ‘Je weet maar nooit!’, heb ik dan enkele dagen later opnieuw een afspraak gemaakt om samen met Stijn te gaan kijken. Hij was onmiddellijk verkocht! Het feit dat het zo’n groot appartement was, zag hij eerder als een voordeel dan een nadeel. Maar de hoge prijs bleef natuurlijk. Alhoewel … Terwijl ik aan het praten was met de corredora, gaf Nancy (de zus van de huisbaas; zij woont, samen met haar broer en ouders, op het gelijkvloers) een rondleiding aan Stijn. Volgens haar was de huurprijs van het appartement 700 $. De verwarring was geschied!
Na wat heen en weer gebel tussen ons, de corredora en de huisbaas, had Stijn het lumineuze (zo zou achteraf blijken) idee om langs te gaan bij de huisbaas voor een babbeltje. Guillermo en Ximena wonen in Cumbayá (een dorp in de vallei net buiten Quito) in één van de tofste huizen die ik in mijn leven al heb gezien. Een lemen huis in de stijl van Cuenca (een Cusco-achtige stad in het zuiden van Ecuador) met een grote sfeervolle tuin. Het eerste wat Guillermo deed toen we toekwamen, was met een going de kolibries roepen. Eén voor één kwamen deze hyperkinetische vogeltjes drinken aan de speciale bloemvormige drinkbakjes die gevuld waren met een mengsel van water en suiker. Net zoals ze in de natuur nektar zuigen uit bloemen. Een waar spektakel!
Hoe het allemaal begon … Enkele weken geleden waren we uitgenodigd op een afscheidsfeestje van een Vlaams koppel. Lieven is verantwoordelijke van DGOS (Directie-Generaal Ontwikkelingssamenwerking) in Ecuador. De genodigden waren dus vooral hoge pieten uit de diplomatieke wereld. Daar heb ik kennisgemaakt met Elena. Zij is de ‘corredora’ (tussenpersoon in immobilieën) die Lieven en Maureen heeft geholpen met een huis te vinden. Reeds 15 jaar werkt zij voor buitenlanders, vooral diplomaten en ‘petroleros’ (werknemers van buitenlandse oliebedrijven). Enerzijds kan zij dus beter onze smaak inschatten dan een willekeurige corredora, maar anderzijds is zij gewoon van met een ander ‘type’ mensen te werken. Met VVOB zijn we er weliswaar op vooruit gegaan, maar we zijn en blijven ‘eenvoudige cooperanten die tegen armoede vechten’. ;-) Maar ik dacht: ‘Wie niet waagt, niet wint’.
De weken daarop ben ik dus met Elena enkele huizen / appartementen gaan bekijken. Uiteindelijk was het haar collega die ons naar het huis waar we nu wonen, heeft gebracht. Het gebeurt vaak dat de ene corredora de klant aanbrengt en de andere het huis. De ‘commissie’ (dit komt overeen met de eerste maand huur) wordt dan gedeeld. Maar toen we het huis gingen bekijken, besefte ik onmiddellijk dat dit niets voor ons was. Te duur (900 $) en te groot (5 mogelijke slaapkamers). Maar het had wel iets dat de tientallen andere huizen die ik had gezien, niet hadden: sfeer / gezelligheid.
Dus ondanks het huis op het eerste zicht niets voor ons leek, bleef de gedachte toch door mijn hoofd spoken. Onder het motto ‘Je weet maar nooit!’, heb ik dan enkele dagen later opnieuw een afspraak gemaakt om samen met Stijn te gaan kijken. Hij was onmiddellijk verkocht! Het feit dat het zo’n groot appartement was, zag hij eerder als een voordeel dan een nadeel. Maar de hoge prijs bleef natuurlijk. Alhoewel … Terwijl ik aan het praten was met de corredora, gaf Nancy (de zus van de huisbaas; zij woont, samen met haar broer en ouders, op het gelijkvloers) een rondleiding aan Stijn. Volgens haar was de huurprijs van het appartement 700 $. De verwarring was geschied!
Na wat heen en weer gebel tussen ons, de corredora en de huisbaas, had Stijn het lumineuze (zo zou achteraf blijken) idee om langs te gaan bij de huisbaas voor een babbeltje. Guillermo en Ximena wonen in Cumbayá (een dorp in de vallei net buiten Quito) in één van de tofste huizen die ik in mijn leven al heb gezien. Een lemen huis in de stijl van Cuenca (een Cusco-achtige stad in het zuiden van Ecuador) met een grote sfeervolle tuin. Het eerste wat Guillermo deed toen we toekwamen, was met een going de kolibries roepen. Eén voor één kwamen deze hyperkinetische vogeltjes drinken aan de speciale bloemvormige drinkbakjes die gevuld waren met een mengsel van water en suiker. Net zoals ze in de natuur nektar zuigen uit bloemen. Een waar spektakel!
Guillermo is zijn hele leven lang bankier geweest. Af en toe merkte je daar nog iets van … ;-) Ximena daarentegen is kunstenares. Zij heeft veel met indigenas gewerkt. Om één of andere reden had ze het voor mij. Misschien omdat haar dochter een Montesorrischooltje heeft opgericht in een dorp in het Amazonegebied op een paar uur van Quito en ik niet kan verstoppen dat onderwijs mijn passie is?Na enkele uren over het leven gebabbeld te hebben, kwam Stijn ‘to the point’. De prijs! Ons voorstel: 700 $. Guillermo´s voorstel: 800 $. Gelukkig dat Stijn dit deel op zich nam. Voor mij was dit te verwarrend. Dikke vriendjes zijn enerzijds en harde zaken doen anderzijs. Nee, dankjewel, ik pas …
We namen afscheid met de boodschap dat we over Guillermo’s voorstel zouden denken en zo snel mogelijk iets zouden laten weten. Toen we op de bus richting Quito zaten, kreeg ik telefoon van Guillermo. Hij zei dat zijn vrouw hem had overtuigd dat vertrouwen belangrijker is dan geld en dat we het appartement mogen huren voor 700 $ per maand. Omdat we zo’n toffe mensen zijn … Jaja, zo gaat dat hier … Voor een huisbaas is het heel belangrijk te weten wat voor mensen in zijn huis wonen. Vele Ecuadoriaanse huurders betalen te laat of niet, dragen geen zorg voor het huis, enzovoort … Blijkbaar hadden we Guillermo overtuigd dat we betrouwbare huurders zullen zijn. In dit geval helpt een blanke huid heel veel.
De volgende dag hebben we dan het contract ondertekend en de dag daarop de eerste maand huur en de garantie betaald. Dat was nog even spannend. Omdat het ineens allemaal zo snel moest gaan … Op dat moment liet Guillermo zich even van zijn minder mooie kant zien. Hij is en blijft een bankier voor wie geld belangrijk is, hé. ;-) We hadden gezegd dat we in de loop van de dag naar de bank zouden gaan om te betalen. Uiteindelijk kwam voor Stijn ‘s namiddags het beste uit. De hele dag heeft Guillermo ons bestookt met telefoontjes omdat het bedrag ‘nog steeds’ niet op zijn rekening was gestort. Ik dacht dat ik zot werd …
Maar eind goed, al goed. 1 augustus 2008 konden we onze intrede nemen in de Calle Eduardo Salazar Gómez nummer 36-18.Anneleen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten