Met Serge en co naar Mindo en Pululahua

In Mindo doen we de 'canopy': via 13 kabels van de ene berg naar de andere zwieren.

Arno als superman.

En snel terug met pick-up om op tijd de bus te halen.

We zien onderweg 'de man die 100 schilderijen per uur schildert'. Hij doet over deze een 3-tal minuten.

Lekker eten in restaurant 'El Crater', met uitzicht op... de krater Pululahua.

Bram concentreert zich op zijn dessert alvorens aan te vallen.
We komen toe in ons hotelletje. Arno gaat op het dak zitten. De kinderen rijden de volgende dag paard.
Onze kamers.

Een gezinnetje op bezoek

Leuk om bezoek te ontvangen in Ecuador. Zeker als ze een tijdje blijven. En zeker als het vrienden 'de siempre' (van altijd) zijn. Serge, Hilde, Arno en Bram waren voor een maand in Ecuador. Ze bezochten de jungle, Galapagos en we deden samen ook enkele kleine uitstappen. Als afronding van hun bezoek hadden we een gesprek met elk van hen.

Gesprek met Hilde en Serge

Stijn: ‘Serge, wat waren de plus- en minpunten van deze reis?’
Serge: ‘De minpunten? Dan moet ik diep nadenken. Heb er geen. Vond alles goed. Ik vond het een geslaagde droomvakantie.’
Stijn: ‘Wat was de droom?’
Serge: ‘De verwachtingen zijn ingelost. Had het me zo voorgesteld. Ook via de informatie die ik had opgezocht. En via voorafgaande gesprekken. Dat dit een gepast land is om met kinderen te reizen. Heb me niet onveilig gevoeld. We hebben wel echt de mooie kanten gezien: Galapagos, de jungle,... We zijn bijvoorbeeld niet naar de arme wijken van Quito gegaan.
Het is ook zo goed meegevallen door jullie steun.'
Hilde: ‘We zouden het nooit alleen hebben gedaan...’
Serge: ‘Hey, jij mag niets zeggen.We hebben een thuisgevoel gehad. Mooi hoe jullie hier wonen. Met dat prachtig uitzicht. En voor mij: het zicht op de luchthaven, de vliegtuigen die landen. Positief is ook dat de Ecuadorianen zo vriendelijk en behulpzaam zijn.’
Hilde: ‘Mag ik iets zeggen?’
Serge: ‘Neen, het is mijn interview! (lacht en gaat verder) Natuurlijk proberen ze geld uit toeristen te slaan. Dat is normaal, dat is economie.
Hilde: ‘Voor mij valt het op dat er niet zo grote verschillen zijn tussen rijk en arm in Peru.’
Serge: ‘Aah, ik vind het juist omgekeerd. Hier is een sterkere middenklasse. Het is natuurlijk anders dan in Europa. Bij ons heb je een supermarkt voor iedereen. Hier lijkt dat minder zo.’
Hilde: ‘Sommige zaken zijn duurder dan bij ons.’
Serge: ‘Ecuador gaat vooruit. Het komt goed met dit land. Ook door de informatisering, internet. Studenten kunnen leren, ook al is hun onderwijs slecht. Er is veel informatie beschikbaar.’
Stijn: ‘Wil je nog iets zeggen?’
Serge: ‘Hela, het is nog niet gedaan. De hele problematiek van de olie en de Indianen... Daar ben ik nog niet van op de hoogte. Zouden ze dat in de doofpot steken? Heb gelezen dat daar foute informatie over verspreid wordt.’
Arno: ‘Papa is zo serieus als hij geïnterviewd wordt.’
Serge: ‘Het is ook serieus. In ieder geval: het is een prachtig land. Het heeft veel te bieden: kust, jungle en andesgebergte. Het toerisme is nog maar pas in volle ontwikkeling.’
Stijn: ‘Volgende vraag voor Hilde?’
Serge: ‘Is mijn antwoord niet goed genoeg dan? Ik denk dat de huidige president populair is. Hij doet het goed. Voordien was er veel chaos. Een toeriste vertelde me dat ze de laatste 5 jaar elk jaar veel zag veranderen.’
Hilde: ‘Alles wordt ook duurder, zegt men.’
Stijn: ‘Wat zou het effect van zo’n reis kunnen zijn op de kinderen?’
Serge: ‘Dat is een vraag voor de moeder.’
Hilde: ‘We hadden de bedoeling om hen een heel andere wereld te laten zien. Interesse wekken voor het andere. Cultureel, geschiedkundig,... En familiaal. Straatkinderen, dat kenden ze niet. Het idee dat het ook best gezellig kan zijn met minder. Had eigenlijk nog wat meer van dat willen doen. Je moet dan wel best Spaans kunnen spreken. Die spontane contacten zijn fijn. Interesse voor uitwisseling. De kennis van talen. De wereld is meer dan Limburg alleen. Hoop dat ze wat meer internationaal worden. Het idee van: onder de kerktoren uit.’
Arno: ‘Mama, jij woont toch dicht bij je moeder, onder de kerktoren.’
Hilde: ‘Ja, maar dat is praktisch, he. Je merkt dat kinderen van hier het ook leuk vinden om buitenlandse kinderen te ontmoeten.’
Stijn: ‘Hebben jullie nog een boodschap voor de bloglezers?’
Serge: ‘Ik wil hen aanraden om te komen. Het is een toegankelijk land.’
Hilde: ‘Je moet voldoende tijd nemen. Het is een vermoeiend land. De hoogte, het tijdsverschil,...’

Gesprek met Arno (13 jaar)

Stijn: 'Is dit je eerste interview?'

Arno: 'Neen, mijn tweede. Met vrienden hebben we elkaar al eens geïnterviewd. Om te spelen. Over hoe we gevoetbald hebben.'

Stijn: 'Zeg eens in 5 woorden wat Ecuador voor jou is.'

Arno: 'Een speciaal en boeiend land.'

Stijn: 'Je zei dat je hier wat langer wilde zijn.'

Arno: 'Ja.'

Stijn: 'Wat zou je dan willen doen?'

Arno: 'Veel. Tubing in Mindo. Vulkanen bezoeken. Zuidelijk Ecuador zien.'

Stijn: 'Zou je als Ecuadoriaan willen geboren geweest zijn?'

Arno: 'Misschien. Bij mijn thuis heb ik alles wat ik nodig heb. Maar hier is het vaak overleven. Sommige kinderen bedelen of moeten verkopen op straat.'

Stijn: 'Ik heb twee eigenschappen over jou geleerd, namelijk: sociaal voelend en goed in oriëntatie. Heb jij ook iets geleerd over Ecuador?'

Arno: 'Dat er verschillende culturen zijn. Mensen gedragen zich anders. In de bus. Die rijdt snel weg. Het stelen. En op straat. Het zebrapad werkt niet. Voetgangers zijn in gevaar.'

Gesprek met Bram (11 jaar)

Stijn: 'Bram, is dit je eerste grote reis?'

Bram: 'Ja.'

Stijn: 'En, vertel er eens wat over!'

Bram: 'Het was fijn en leerrijk.'

Stijn: 'Wat heeft het meeste indruk gemaakt?'

Bram: 'Galapagos en de jungle.'

Stijn: 'En wat heb je in de jungle gezien?'

Bram: 'Veel dieren en veel andere mensen.'

Stijn: 'Wat bedoel je met andere mensen?
Bram: 'Mensen van hier. Stammen. Mensen uit de jungle.'

Stijn: 'Zou je hier kunnen wonen?'

Bram: 'Ik weet het niet.'

Stijn: 'Wat ga je nu over Ecuador vertellen aan je vrienden?'

Bram: '...'

Stijn: 'Ga je erover opscheppen?'

Bram: 'Ja, toch wel een beetje.'

Stijn: 'Wat wil je nog zeggen aan de bloglezers?'

Bram: 'Dat ze ook moeten komen.'

Stijn: 'Bedankt.'

Lerarenopleiding in Esmeraldas

Begin vorige week waren we met enkele collega's in Esmeraldas, een Afro-getinte provincie aan de kust. Daar hadden we met ons programma 'Escuelas Gestoras del Cambio' een bijeenkomst met vertegenwoordigers van scholen met een bijzondere pedagogische ervaring.

Samen met stagiaire Lien en Alberto, een docent van de lerarenopleiding, bezoeken we ook de pedagogische hogeschool 'Don Bosco' en enkele afgelegen lagere scholen. De eerste dag in de hogeschool spreken we met de rector, de vicerector, enkele docenten en studenten over instrumenten voor klasobservatie en het meten van competenties van leerkrachten. De tweede dag bezoeken we een drietal scholen waar studenten van de lerarenopleiding een jaar 'stage' lopen. Ze krijgen daarvoor 150 dollar per maand. De derdejaarsstudenten betalen hiermee hun vervoer, verblijfsonkosten en vaak zijn ze genoodzaakt om ook te investeren in materialen en aankleding van hun klas. Voor de overheid is het een manier om het tekort aan leerkrachten in afgelegen gebieden op te vangen, voor de studenten is het een bijzondere praktijkervaring. Docenten van de lerarenopleiding proberen hen regelmatig te bezoeken en op te volgen.
Straf was het om te zien waar de studenten terechtkomen - een 'barakske' - en ontroerend om vast te stellen wat ze er dan soms van maken: een kleurrijk klasje, een eerder stimulerende leeromgeving. Heelwat stagiairs werken met verschillende graden, ze getuigen dat het aanvankelijk niet makkelijk is om bijvoorbeeld kinderen van 4 tot 5 verschillende leerjaren tegelijk aan het werk zetten. En dat op enkele vierkante meters.
Tot de middag geven ze les, in de namiddag organiseren ze geregeld activiteiten voor de ouders en de dorpsgemeenschap en 's avonds bereiden ze de lessen van de volgende dag voor. In een school zijn enkele vaders toiletten aan het bouwen, in een andere school moet binnenkort nog een extra klaslokaal gebouwd worden. En de studenten coördineren dat vaak. Ze moeten voor hun school ook een beperkt onderzoeksproject opzetten en de gebruikelijke plannen en verslagen opstellen.

Volgens Alberto komen hun studenten op steeds meer afgelegen plekken terecht. De overheid investeert de laatste tijd immers meer en meer in vaste aanwervingen voor de scholen, waar voordien studenten lerarenopleiding de eerste keer voor onderwijs zorgen. Gewoonlijk vraagt een dorpsgemeenschap vooraf aan een hogeschool met een lerarenopleiding studenten die de school willen helpen opstarten of verderzetten. Twee of drie docenten van de hogeschool bezoeken dan het dorp om de situatie te analyseren en eventueel wat te onderhandelen. De dorpsgemeenschap moet dan bijvoorbeeld een verblijfplaats bouwen voor de studenten. Dat is vaak een eenvoudig gebouwtje bij de school. Soms moeten de ouders instaan voor het vervoer van de student. Als die bijvoorbeeld de laatste 2 a 3 uur van de rit enkel met het paard tot in de school kan geraken.

Juf geeft les aan een groep, de andere groep werkt zelfstandig verder. Hier dus een echte graadsklas.

Vaders werken aan de bouw van toiletten.

Soms zijn er maar enkele leerlingen per leerjaar.Slaapkamer van twee studenten. Eentje van hen 'speelt' directeur en leerkracht. Heelwat studenten kunnen maar om de week naar huis. Stagiairs uit de jungle vliegen soms maar om de 3 maanden naar huis.
De stagiairs moeten ook hun eigen potje koken.

Lukt het even niet met de sommetjes? Dan krijg je een telraam.

En achteraf heeft Alberto een gesprek met zijn studenten. 'Mooie ringen heb je aan', zegt een studente tegen haar docent. 'Doe je me eentje cadeau?', vraagt ze.

Stijn

Een gesprek met Mathias Meyvisch

Mathias is twee weken op vakantie in Ecuador. De eerste meerderjarige zoon uit mijn vriendenkring. ‘Respect’ heb ik voor deze 18-jarige kerel. Alleen door de wereld. Op avontuur. Rustig. Vooraf had ie wel al een reisplan in zijn hoofd. Anneleen en ik hebben nog enkele details kunnen suggereren. Het laatste weekend zijn we samen op pad gegaan. We bezoeken bijvoorbeeld een vlindertuin in Mindo en trekken door de bergen naar het indianenstadje Otavalo. Hier volgt een interview dat we in de taxirit naar de luchthaven houden.

Stijn: ‘Mathias, wat was er anders dan je vooraf had verwacht?’
Mathias: ‘Wel, er woont hier meer volk dan ik dacht. Het is zo vuil langs de weg en je ziet toch wel veel armoede. Maar ja, dat laatste wist ik eigenlijk al. Verder lijkt er in Ecuador minder criminaliteit dan gedacht. Ik was er bijna zeker van dat ik eens overvallen zou worden.’
Stijn: ‘Hoe kom je er eigenlijk bij om naar Ecuador te komen?’
Mathias: ‘Jij hebt mij en mijn pa uitgenodigd. Het heeft ook geholpen dat wij ooit samen naar Venezuela zijn geweest, maar toen was ik maar 7 jaar.’
Stijn: ‘En waar ben je het mooiste meisje van Ecuador tegengekomen?’
Anneleen: ‘Wat een macho-vraag!’
Mathias: ‘In San Jacinto.’ (Op een plek aan de kust, waar hij logeerde bij mijn collega Norma)
Stijn: ‘Euh, Norma?’
Mathias: ‘Neen’
Stijn: ‘Wie dan? Kan je haar beschrijven?’
Mathias: ‘Neen, ze was onbeschrijflijk.’
Stijn: ‘Volgende vraag om het macho-gehalte van de vorige vraag te compenseren: wat was je moeilijkste afwas?’
Mathias: ‘Heb geen enkele afwas gedaan tijdens deze reis.’
Anneleen: ‘Wat was het hoogtepunt van je reis?’
Mathias: ‘Canoa. Hotel CocoLoco.’ (Aan de kust) ‘Heb er interessante mensen leren kennen. Het was een prachtige plaats. Lekker eten. En ik heb er een aardbeving meegemaakt.’
Stijn: ‘En het laagtepunt dan?’
Mathias: ‘Riobamba. In deze stad was het slecht weer en er hing een slechte sfeer. Ik had er misschien te veel van verwacht.’
Stijn: ‘Heb je misschien nog een mededeling voor onze bloglezers?’
Mathias: ‘Stijn en Anneleen zijn heel gastvrij. En Guadeloupe kan heel lekker koken. (Guadeloupe is onze huishulp die een keer per week iets Ecuadoriaans kookt). Allen daarheen!’

In Otovalo...

Tussenstops in Bonaire en Curacao

Voor ik naar Suriname doorreisde, was ik even in Curacao. Op de terugweg 'moest' ik een weekend in Bonaire verblijven. Enkele plaatjes...

Strandje met helder water in Bonaire

Slavenhuisjes
Cool...

Op werkbezoek in Suriname

Eind juni was ik met twee collega’s van het Ministerie van Onderwijs en twee collega’s van VVOB Ecuador in Suriname. Bedoeling was dat we het VVOB-programma daar zouden kunnen leren kennen en dat we zouden deelnemen aan een workshop rond de constructie van beroepsprofielen, bijvoorbeeld die van de Surinaamse leerkracht. Zeer interessant...
Ik vloog van Quito naar Bonaire en moest dan via Curacao tot Suriname. Na het werkbezoek aan Suriname en een weekend Bonaire vloog ik door naar Amsterdam om in België nog een weekje te werken en daarna vakantie te nemen.

We hebben in Suriname een aantal vergaderingen in het Ministerie van Onderwijs en op het VVOB-kantoor. Zo leren we het VVOB-programma daar helemaal kennen. Veel van de problematieken en mogelijke oplossingen in onderwijs lijken hetzelfde. De werkwijzen zijn soms noodgedwongen anders.

De positieve sfeer is aanstekelijk. 'Ik geloof in jou'; de centrale slogan van het onderwijsprogramma.

We bezoeken de school 'Domburg' waar VVOB mee samenwerkt.

Met kinderen van verschillende oorsprong: Afrikaans, Hindoestaans, Javaans, Nederlands,...

Dynamisch schoolhoofd doet school bewegen.

Citaat van hoofdpagina 'Times of Suriname': 'Terwijl het huis in lichterlaaie staat, loopt deze brandweerman met een slang waar geen water uit komt.'

Een ander bericht heeft het over een lokale zangeres Edsilia: 'Hoogzwangere Esilia krijgt veel mannelijke aandacht.' Ze laat weten: 'De mannen zijn zo lief tegenwoordig. Was ik maar altijd zwanger.'

Op een avond zijn we uitgenodigd bij een van de VVOB-collega's. Het wordt Vietnamese soep die we zelf nog mogen samenstellen. Heerlijk.

De workshop die de profielen voor de leerkracht en de zorgcoördinator doet bepalen.

Leuk om in zo'n tropisch land gewoon Nederlands te kunnen spreken.

De communicatieverantwoordelijke van VVOB Suriname heeft een bijzondere rol in hun onderwijsprogramma.
In Suriname staat een moskee vredig langs een christelijke kerk.

Ben Crabbé met zijn Blokken op de TV van Suriname. En ook de Kampioenen en Mega Mindy worden aangekondigd. Gerecycleerde Vlaamse televisie in de Nederlandse Antillen dus...

Om in Suriname te geraken, reserveerde ik via internet vluchten bij Insel Aire: van Bonaire naar Curacao en dan door naar Suriname. De maatschappij is maar 4 jaar oud, de vliegtuigen lijken vanbinnen echter veel ouder.

Een propellorvliegtuigje van Bonaire naar Curacao. Maximaal 19 passagiers kunnen mee.

Voelt aan als artesanaal, maar het is zalig vliegen tussen de eilanden.

Sfeermuziek uit Suriname: klik hier!

Stijn