Interview met... mezelf... over het werken in een 'middle income country', zoals Ecuador.

-          Onze houding?:

‘Help! Kom hier niet spreken over ontwikkelingshulp! Liever echt samenwerken en samen ontwikkelen’

-          Onze inhoudelijke bijdrage en technische assistentie?: 

‘De weg die Europa in 500 jaar moest afleggen om te komen waar we zijn, kan hier nu in enkele jaren ingehaald worden. Alle informatie is steeds beschikbaar. Meer en meer hebben we het in de verschillende landen over  dezelfde thema’s, met dezelfde nieuwigheden. Het komt er dus op aan samen te zoeken naar oplossingen. In een onderlinge, open dialoog.’

-          Onze financiële bijdrage?:

‘Niet zo belangrijk. Wel handig om soms wat te sneller te kunnen werken, om iets te ‘pushen’, om sommige moeilijke betalingstransfers mogelijk te maken. Bijvoorbeeld: het inschakelen van internationale consultants. Om ingewikkelde procedures te vermijden en om nieuwe dingen uit te proberen die achteraf interessant kunnen zijn voor partner.

-          ’Onze modaliteit van werken?:

‘Uiteraard blijven we pottenkijkers. Maar onze flexibiliteit als organisatie en als medewerkers maakt veel goed. Sommige organisaties zijn niet in staat om mee te (helpen) groeien. Ze kunnen niet uit hun eigen vaste logica ontsnappen van ‘wij betalen, dus bepalen’. Te groot of te klein: sommige blijven kneuterig verderwerken of zien het in de mega-aanpak - bijvoorbeeld politieke besluitvorming en studie - zonder hun handen vuil te willen maken. Anderen verstrikken in hun eigen regels en interne strubbelingen om efficient te kunnen werken.
Wij moeten ervoor zorgen dat we steeds sneller en efficiënter kunnen werken en als VVOB misschien over een andere, parallelle organisatievorm nadenken. Met een kleine, sterke ploeg. Een mix van lokale en internationale mensen, vaste generalisten en tijdelijke superexperten. In vertrouwensrelaties, gebaseerd op langere samenwerking. Een combinatie van Vlaamse bijdragen, regionale input (Andes) en beslissingen van eigen bodem. We werken samen als kritische vrienden. Altijd een stapje voor zijn, maar niet te veel. Ook samen een beetje leren en afzien…’

-          En de mogelijke impact?

De potentiële impact is nu wel erg groot. De basisvoorwaarden zijn min of meer vervuld. Nu zijn er structurele veranderingen mogelijk. Je kan heel veel impact veroorzaken waar je zelf niet veel voor moet doen. Met een sneeuwbaleffect voor de implementatie bijvoorbeeld. Zeker in een land als Ecuador dat bereid is zichzelf in vraag te stellen en nieuwe wegen te kiezen. Met een stevig leiderschap. Je zit ook relatief vlug op die hogere beslissingsniveaus. Zelfs met een informele dialoog kan je een en ander in gang helpen zetten. We moeten nu wel meer in processen dan producten denken, ook al staan die 2 niet los van elkaar. Het accent ligt eerder op methodologieën, werkwijzen en capacity building. De impact op dat vlak is wel minder makkelijk aan te tonen.

-          In de toekomst?

Verdere internationale samenwerking is mogelijk. Als gelijken. Het is raadzaam en interessant genoeg om in Ecuador met Vlaamse partners verder te werken. Bijvoorbeeld tussen ministeries, universiteiten, hogescholen,… Via beurzen, stages, gezamelijke onderzoeksprojecten, docentenuitwisselingen, enzovoort. Het gaat naar echte uitwisselingen, in alle richtingen.

Kijk op media

Ben een interessant artikel tegengekomen in 'De Wereld Morgen' dat de kijk op onze media (in dit geval: De Standaard) wat kan helpen bijsturen. Het gaat over de 'case' Assange' en de relatie met Ecuador. Kan alvast van hieruit zeggen dat de journalist van 'De Wereld Morgen' beter over dit land lijkt ingelicht dan de gemiddelde westerse journalist. Zijn berichtgeving lijkt tenminste evenwichtig.

Klik hier om het bewuste artikel te lezen.

Geleidelijk veranderen

Soms trek je parallelen tussen wat je tegenkomt op het werk en ervaringen in je vrije tijd. Die analyses helpen me begrijpen dat bepaalde kenmerken in de onderwijssector niet zo uniek zijn, maar eerder typisch voor de maatschappij in zijn geheel.

Twee voorbeelden van recente veranderingen:
Een. Men is erg ambitieus in het onderwijs en dat leidt al eens tot onrealistisch hoge eisen. Zo wordt het eigenlijk soms niet meer haalbaar. In het verkeer wordt nu ook sterk ingegrepen. Er worden bijvoorbeeld soms onrealistische snelheidslimieten geëist: 40 kilometer per uur op een weg als een autostrade. En wat is het gevolg? Men geeft er geen gevolg aan. Ondanks de hoge boetes.

Twee. Er is weinig of geen differentiatie in het onderwijs. Geen versterken van de zwakken en extra stimuleren van de sterken bijvoorbeeld. Het lijkt te komen van de redenering: we behandelen iedereen gelijk, dat is het eerlijkste. Als we onlangs het contract met onze vorige hulp moesten verbreken, hadden we een ingewikkelde procedure te volgen. Die  verschilt nauwelijks van iemand die voor een bedrijf aan het werk is. Op zich wel goed dat er een regeling is, voordien was er te veel misbruik. Guadalupe werkte echter maar 14 uur per week voor ons. Maar je moet toch veel paperassen regelen. We moesten haar een dertiende en veertiende maand betalen, verzekering, vakantie en een bijdrage voor een bepaald fonds. En om het contract te verbreken moesten we via internet een formulier invullen, waarop je een datum krijgt dat je naar het Ministerie van Arbeid moet gaan. Om daar eerst in een lange rij te gaan staan. Anneleen vertelde dat ze er bovendien erg vijandig zijn ten aanzien van de 'werkgevers'. We hebben Guadalupe altijd goed behandeld en rijkelijk betaald, maar toch werd ze bijna aangezet om het ons moeilijk te maken.

We gaan op tijd naar het Ministerie van Arbeid, anders zijn er snel 100 wachten voor je.

Het leven zoals het is

Het begint te wennen, het leven in de vallei. Elke ochtend maakt Kasper ons voor 6 uur wakker. En als het Kasper niet is, dan is het de haan. Als ik dan even later een douche neem, en het wordt licht, dan laat de wielewaal zich meestal horen. Wordt hij onze nieuwe huisvogel? Volgens Wikipedia kan die niet in Latijns-Amerika zitten, maar hij lijkt er toch wel erg op.
De hangmat is geïnstalleerd. Heb een tuintje met kruiden gepland. Het huis is ingericht, maar heb nog altijd moeite om lucifers, elastiekjes en nog wel wat meer te vinden.
De sensatie van afgelopen week: een inbraak! Ik werd maandag opgebeld door de huisbaas. 'Ik heb slecht nieuws voor je', zei ie. 'Er is ingebroken toen Mireya (onze hulp) en Kasper een wandelingetje aan het maken waren.' Laptop en fotocamera weg. Ben het gaan aangeven bij de politie. Achteraf blijkt dat er ook bij de buurvrouw is gestolen. De huisbaas belooft maatregelen: videocamera, poorten op slot, een alarminstallatie,... En zelf heb ik wat salie doen roken om de kwade geesten te verdrijven.
Vandaag kwam opnieuw een buurmeisje langs. Er wonen 2 buurmeisjes op het domein, het zijn de dochters van Mireya. Ze zijn zo'n 14 a 15 jaar oud. Of ze mogen spelen met Kasper? Die jongen heeft geluk. Ze gaan dan meestal in de buurt dieren kijken en wiegelen op de speciale babyschommel.

We wonen nu in de vallei!

Sinds vorig weekend wonen we in Conocoto, een van de valleien rond Quito. Het is zo'n half uurtje rijden van het centrum. Ik nam op vrijdag een dag verlof om te helpen inpakken, zaterdag brachten we alle spullen naar het nieuwe huis en zondag installeerden we ons. De laatste nacht in Quito lag onze matras voor het raam met uitzicht op de stad. We wonen nu in het huis van Wim, Jolanda, Feike en Janna. Wim is gestopt met werken bij VVOB. Ze gaan eerst een tijdje rondreizen in Argentinië en komen daarna nog een anderhalve maand naar Ecuador alvorens terug naar Nederland te gaan. De eigenaars van ons huis zijn Max, ook een Nederlander, en Carmen, een Ecuadoriaanse. Ons huis staat in een soort 'conjunto' (ommuurd terrein met enkele huizen), met veel groen en ook een lama... 

De avond voor Wim, Jolanda en de kinderen naar Argentinië vertrokken, aten we het chocoladen vliegtuig op dat we hen hadden cadeau gedaan... Een goede reis!