Geleidelijk veranderen

Soms trek je parallelen tussen wat je tegenkomt op het werk en ervaringen in je vrije tijd. Die analyses helpen me begrijpen dat bepaalde kenmerken in de onderwijssector niet zo uniek zijn, maar eerder typisch voor de maatschappij in zijn geheel.

Twee voorbeelden van recente veranderingen:
Een. Men is erg ambitieus in het onderwijs en dat leidt al eens tot onrealistisch hoge eisen. Zo wordt het eigenlijk soms niet meer haalbaar. In het verkeer wordt nu ook sterk ingegrepen. Er worden bijvoorbeeld soms onrealistische snelheidslimieten geëist: 40 kilometer per uur op een weg als een autostrade. En wat is het gevolg? Men geeft er geen gevolg aan. Ondanks de hoge boetes.

Twee. Er is weinig of geen differentiatie in het onderwijs. Geen versterken van de zwakken en extra stimuleren van de sterken bijvoorbeeld. Het lijkt te komen van de redenering: we behandelen iedereen gelijk, dat is het eerlijkste. Als we onlangs het contract met onze vorige hulp moesten verbreken, hadden we een ingewikkelde procedure te volgen. Die  verschilt nauwelijks van iemand die voor een bedrijf aan het werk is. Op zich wel goed dat er een regeling is, voordien was er te veel misbruik. Guadalupe werkte echter maar 14 uur per week voor ons. Maar je moet toch veel paperassen regelen. We moesten haar een dertiende en veertiende maand betalen, verzekering, vakantie en een bijdrage voor een bepaald fonds. En om het contract te verbreken moesten we via internet een formulier invullen, waarop je een datum krijgt dat je naar het Ministerie van Arbeid moet gaan. Om daar eerst in een lange rij te gaan staan. Anneleen vertelde dat ze er bovendien erg vijandig zijn ten aanzien van de 'werkgevers'. We hebben Guadalupe altijd goed behandeld en rijkelijk betaald, maar toch werd ze bijna aangezet om het ons moeilijk te maken.

We gaan op tijd naar het Ministerie van Arbeid, anders zijn er snel 100 wachten voor je.