Fijne feesten en veel geluk in 2010

Als het weer dat toelaat, stijgen de ouders van Anneleen maandagochtend 21 december in Zaventem op richting Ecuador. We ontvangen hen maandagavond in de luchthaven van Quito.
Stijn werkt nog tot en met dinsdag.
Vanaf woensdag huren we een auto en trekken richting 'selva' (jungle) voor 2 dagen. Daarna verblijven we 2 dagen in de buurt van de Cotopaxi-berg. En vanaf 28 december tot 3 januari zijn we in Galapagos. Het verslag volgt nog.

We wensen jullie het allerbeste voor de komende eindejaarsdagen en alvast een gelukkig 2010.
Tot heel binnenkort!

Anneleen en Stijn

Acro-yoga op kantoor

Sinds enkele maanden heeft collega Caroline een nieuwe passie: acro-yoga. En we mogen het geweten hebben. Ze heeft haar geleerde kunsten op kantoor getoond. Verschillende collega's hebben al door de lucht gezweefd. Kijk zelf maar...

Hier vliegt Lepida, onze boekhoudster, door de lucht.

Caroline onder, Carlos boven

En met Anneleen

Stijn

15 jongeren van 'Wereldmars voor vrede en geweldloosheid' logeren thuis

Juanes aan de grens met Ecuador

Afgelopen donderdag ontvingen we thuis een 15-tal Ecuadoriaanse tieners uit de provincie Bolivar. Ze waren de nacht voordien met een busje vanuit het centrum van het land naar de noordelijke grens met Colombië gereden. Daar vond in het kader van de wereldmars voor vrede een act plaats in aanwezigheid van de Colombiaanse zanger Juanes en de Ecuadoriaanse artiest Fernando Velasco. Het is nog maar enkele weken geleden dat Ecuador en Colombië vrede sloten na de Colombiaanse bombardementen op guerillakampen in het noorden van Ecuador.

Omdat vrijdag dan allerlei activiteiten in Quito voorzien waren, verbleef de groep jongerenvan donderdag op vrijdag thuis. Het contact liep via een collega. Altijd leuk om volk in huis te ontvangen, en zeker voor een vredesmissie...

Toen zich op een bepaald ogenblik onderling een klein conflictje leek te ontspinnen, vroeg ik hoe zij als vertegenwoordigers van de vrede ruzie konden oplossen. Het antwoord was: 'Door te praten'. Mooi zo.

Vrijdagochtend maakte ik echte Belgische pannenkoeken (met Luikse siroop) en leerde enkele meisjes en jongens ook zelf eentje bakken. Toen ik met een van hen aan tafel zat, kreeg ik de vraag: 'Hoe is de naam?' Ik dacht dat ie het over de pannenkoek had die voor ons op het bord lag en zei dus: 'pannenkoek'. Daarop stak hij zijn hand uit: 'Aangename kennismaking. Ik heet Wellington.' Hilarisch...

We namen afscheid van elkaar en er werden nog foto's getrokken. Als ik ze binnenkort via e-mail ontvang, zet ik ze op de blog.

In de namiddag zou de president hen en de andere deelnemers van de Vredesmars ontvangen. Er zouden ook nog allerlei culturele activiteiten en een karaoke voor de vrede plaatsvinden.

INFO CLICK > Wereldmars voor vrede en
geweldloosheid

Stijn

Collega Nele terug naar België

Dat het werken in Ecuador niet altijd supermakkelijk is..., dat kan je je wel inbeelden. Nele nam in oktober onslag. Vorige week vrijdag namen we op het werk afscheid van Nele en haar man Johan. We gingen met de hele ploeg iets eten bij de Syriër en daarna gingen we nog eventjes iets drinken met een kleiner groepje.

Van maandag tot donderdag verbleven Nele, Johan en hun dochtertje Tessa thuis. Tessa is bijna een jaar geleden in Quito geboren en zal nu voor het eerst naar België gaan. Een van haar eerste grote activiteiten daar is een babyborrel.

Donderdagochtend hielpen Anneleen en ik het gezinnetje met hun twee katten bij het vertrek naar België. In de luchthaven namen we afscheid. Het ga jullie goed!

Stijn

Een knuffel van de president

Ik heb gisterenavond een knuffel gekregen van de president. Wie kan dat nu zeggen bij jullie daar, mensen?

Bon, moet wel toegeven dat het een knuffel op papier was...

Het verhaal.

Gisterenavond kom ik thuis van het werk. Anneleen had mij al een berichtje gestuurd dat ze met een collega naar een beurs zou gaan. En mijn buurman, Hector, vraagt me of ik meekom naar de 'Casa de la Cultura', waar de president zijn nieuwe boek voorstelt. Ik stem in. We murwen ons door het drukke verkeer tot in het cultuurcentrum van Quito. Als we toekomen, zijn daar al meer dan 1000 gasten aan het luisteren naar een gesprek tussen de president, Rafael Correa, en Mario Cimoli, de directeur van een Economische Commissie van Latijnsamerica. Aanleiding voor het evenement is de lancering van het boek '‘Ecuador: de Banana Republic a No República’. Correa geeft daarin zijn visie weer over economie.

Hector en ik kopen elk een exemplaar en na de presentatie start de receptie. Hector herkent meerdere kennissen. Hij loopt vol van bekende politici, dat komt goed uit, want het loopt er ook vol van autoriteiten. Ik herken iemand van CONEA, de raad voor evaluatie en accreditatie van hoger onderwijs. Gesprekjes. Hapjes. Wijntjes. Hector groet de vice-president in zijn rolstoel. We schudden handjes met de Minister van Cultuur. En als ik al naar huis wil, daagt de president op. Een fanclubje scandeert slogans. Ik volg Hector als we in de rij aanschuiven voor een gehandtekende versie van ons net aangekochte boek.

En even later sta ik voor de president zelf met mijn boek. Hoe ik heet? En waar ik werk? Ik vertel even dat ik uit Vlaanderen, België kom en in onderwijs werk. Over VVOB en het programa 'Escuelas Gestoras de Cambio'. En ook dat ik onlangs in het Vlaams Parlement een presentatie van de Grondwet van Ecuador heb helpen organiseren.

De president schrijft intussen iets in mijn boek. En hopsakee. Mijn buurman en ik keren als euforische kinderen terug naar huis.

'Voor Stijn met een knuffel. Rafael Correa. 18/12/09'

Hector, mijn buurman, bij de president.

Hector groet de (andersvalide) Lenin Moreno. De vice-president kreeg in 1998 tijdens een overval kogels in zijn benen.

Bij ons enkel voorbehouden voor hele bekende zangers. Hier scandeert en zingt een groepje vrouwen voor de parlementsvoorzitter, Fernando 'Corcho' Cordero.

Stijn

Leve Cotacachi, Pinsaqui, Iluman en New York!

Eindelijk nog eens een weekendje er echt op uit! Een van de grote voordelen van het wonen in Quito, zijn de leuke, nabije plekken om te bezoeken. We droomden er al langer van: een bezoekje aan een haciënda. 'Hacienda Pinsaqui' heeft als slogan '3 eeuwen geschiedenis'. En dat voel je. In de beginperiode was het een textielcentrum. Met de gekende uitbuiting van de lokale bevolking? Simon Bolivar sliep er enkele keren. Er werd eind negentiende eeuw een vredesakkoord getekend met Colombië. Maar deze dagen is het een luxeplek om te logeren.

Het is een tweetal uurtjes rijden met de bus. Via Otavalo komen we aan in Cotacachi. Dat is een indianenstadje, gekend om zijn leerbewerking. Het valt ons op hoeveel boodschappen je langs de toegangswegen te verwerken krijgt. We selecteren er twee: een opgefriste muurschilderij uit mei '68: 'Seamos realistas, pidamos lo imposible' (Laten we realistisch zijn, we vragen dus het onmogelijke.) En 'De verbeelding aan de macht'. Een ander aanplakbord heet ons welkom. Een van de vlaggen die het bord bedekt, is de... Belgische.

En dan komen we toe in de haciënda van Pinsaqui, bevolkt door overwegend oudere Noord-Amerikaanse toeristen. Zaterdag wordt rustdag voor ons.

Mannelijke pauw steelt de show... Vrouwtje lijkt niet geïnteresseerd.

Zaterdagnamiddag lopen we even door het nabijgelegen indianendorp Iluman. Je kan er naar de sjamaan in plaats van de traditionele dokter. Nu ja, een wachtlokaaltje heb je er ook.

Hierboven zie je de typische, witte kleren van de Indiaanse vrouwen aan de wasdraad. Op de achtergrond de berg Imbabura.

En zondag gaan we echt op wandel. We lopen in 3 uren rond het meer van Cuicocha. Als we terugkeren, belanden we met een Indiaans en een Amerikaans meisje op een truck. Deze laatste is blij als we niet raden dat ze Noord-Amerikaanse is en dat we haar 'yankee'-accent ook niet horen. New York is niet gelijk aan de VSA, zeg ik. Ze werkt als vrijwilligster in het radiostation van Iluman.

In de bus voor het laatste stukje terug zien we enkele iconen broederlijk en zusterlijk bij elkaar: 'Statue of Liberty', Maria, Jesus en Ché.

Stijn

Sint in Ecuador.

Dat hadden we nu niet meteen verwacht. Maar de Nederlandse ambassade en de Nederlandse school hadden de heilige man en zijn knechten uitgenodigd. Na een lange reis met zijn stoomboot, kwam ie aan in de haven van Manta. Vandaar ging de tocht met zijn schimmel naar Quito. De Sint had twee pieten bij: turnpiet (die liet wat kunstjes zien) en smulpiet (was voortdurend snoepjes aan het eten).

Er waren zo'n 80-tal kinderen aanwezig op het sinterklaasfeest, Vlamingen en Nederlanders. Morgen organiseert de ex-Belgische ambassade een gelijkaardig feest. Er zouden daar een 30-tal kinderen zijn ingeschreven. Vorig jaar sprak de Sint van de Belgen haast alleen in het Frans. Vandaar de fusie van de Vlamingen met de Nederlanders dit jaar, wordt gezegd.

Stijn

En achter de poort...

Alles is verbonden met elkaar. Als het niet regent in Ecuador...

...hebben we geen elektriciteit! Echt waar. Het is pas de laatste dagen terug aan het regenen na maanden droogte. Allemaal te maken met de klimaatsveranderingen en de opwarming van de aarde?
Wel, in Ecuador is elektriciteit nog een relatief milieuvriendelijke energie. Die wordt immers opgewekt via het gebruik van waterkracht, vallend water of stromend water. Een heel belangrijke installatie daarvan bevindt zich in de buurt van Cuenca, het zuiden van het land. En omdat het al zo lang zo weinig geregend had, kon er geen energie meer opgewekt worden. Peru en Colombië - met wie Ecuador onlangs terug vrienschapsbanden aanknoop - moesten bijspringen. Maar hier thuis wordt al enkele weken dagelijks 3 uur de elektriciteit afgesneden. Om te besparen op het stroomverbruik. Op het werk gebeurt dat blijkbaar niet. De onofficiële reden is dat we langs de Cubaanse ambassade gehuisvest zijn. En het laatste wat Ecuador wil, is een probleem creëren met vertegenwoordigers van dat land.
Conclusie: alles is met elkaar verbonden. Als een ketting. Of als een (vallende) domino.
Stijn

En wat denk je? Is het gelukt?

Waar is de volgende foto getrokken?

Jawel, op de top van de Chimborazo. Het is dus gelukt. Anneleen (rechts op de foto), Lieve (ook een Belgische - in het midden) en de gids (links op de foto) zijn er voorbije zondagochtend geraakt! Super, he!!

Amaaij, die gezichten...

'En, ben je sindsdien veranderd, Anneleen?' 'Neen', antwoordt ze, 'Het is weer een ervaring rijker. Dat wel.'

Stijn