De huizenzoektocht. Anneleen geeft een interview weg aan Quito, onze huismus.

Mus: Je bent nu 3 weken op zoek naar een huis. Wat is het resultaat van je zoektocht?

Anneleen: Nog altijd niets gevonden.

Mus: En hoe komt dat?

Anneleen: Onze smaak komt niet overeen met de smaak van de Ecuadorianen.

Mus: Leg eens uit…

Anneleen: We zoeken een appartement met grote ramen en veel licht. Een terras of een tuintje. Niet luxueus, maar wel in orde. En dat is hier heel moeilijk te vinden. Ofwel zijn de appartementen ouder, met kleine ramen, donker geschilderd, met donkerbruin hout. Ofwel zijn ze modern en dan is het meteen heel ‘sjiek’ en luxueus.

Mus: En hoe pak je die zoektocht aan?

Anneleen: Ik koop alle dagen ‘El Comercio’, een krant. En daarin staan aankondigingen van appartementen en huisjes die te huur staan. Ik overloop alles en als er iets interessants tussenzit, dan bel ik voor meer informatie. Als het dan nog altijd de moeite is, maak ik een afspraak. In veel gevallen kom je uit bij een immobilieënkantoor of ‘corredores’. Dat zijn vrouwen die in naam van een kantoor of zelfstandig mensen helpen zoeken naar een woonst.

Mus: Je hebt al eens verteld over die vrouwen…

Anneleen: Ik denk dat het vaak vrouwen zijn die geen werk hebben. Ze vullen zo hun dag. Het is een grote vriendinnengroep. ‘Vriendinnen’ tussen aanhalingstekens. Ze zoeken wat gezelschap, eventueel een vriendin. Ik mag hun bellen als ik wil gaan shoppen of als ik me alleen voel. Het zijn vaak de vrouwen van mannen die heel goed verdienen. De meesten rijden immers in dure wagens. Over het algemeen zijn het ‘tuttelbellekes’, ‘Marina’-types. En de een is al professioneler dan de ander.
Mus: Je zoekt dus via de krant. Zijn er nog andere manieren?

Anneleen: Heb ook al een paar keer in een buurt, die ons interesseert, rondgewandeld. En dan bevraag ik me bij de bewakers van appartementen. Dit is echter een tijdrovende bezigheid en het haalt geen steek uit.

Mus: Waar zoek je vooral in Quito en waarom?

Anneleen: In het begin hebben we een beetje in het historisch centrum gezocht. Maar iedereen raadt ons dat af omwille van de onveiligheid. Op het eerste zicht is er ook niet zo veel te huur.
In het Zuiden van de stad zoeken we ook niet, het zijn daar de hele arme buitenwijken. Dan schiet er nog het noorden over, waar we vooral op mikken. Ook niet te ver naar het noorden toe, want dan is dat niet bereikbaar voor het werk van Stijn. Liefst dus dicht bij het centrum of goed bereikbaar. Je hebt ook nog de valleien buiten het centrum. Daar heb je meer een dorpsfeer. Die buurten liggen echter te ver, je bent dan te lang onderweg naar je werk. Het centrum aan de noordkant is te druk, met veel verkeer en hoge appartementsgebouwen. We zoeken dus vooral in het noorden aan de rand van de stad. Langs de oostkant of de westkant.

Mus: Zijn jullie wel ‘stadsmussen’, zoals ik?

Anneleen: Ik denk dat zowel Stijn als ik niet echt stadsmensen zijn. We willen allebei dicht bij de natuur zitten. Voor we naar Ecuador vertrokken, had ik wel zin in een hoofdstad omdat dat meer mogelijkheden biedt dan het kleine stadje Abancay, eigenlijk meer een dorp. Maar natuurlijk: voor wat, hoort wat. Er is hier heel veel in Quito, maar je moet het vinden.
Net als in alle grote steden, heb je ook de anonimiteit. Op dat gebied is het noorden van Quito vergelijkbaar met Europa. Er is weinig volk op straat, de mensen kennen elkaar niet en de mensen spreken niet veel met elkaar. Je ziet weinig van de Latino- of Andescultuur.
Ik weet dat, als we terugkwamen van Peru, ik verschoot van de auto’s in België. Allemaal nieuwe, sjieke auto’s. Dat valt hier in het noorden van Quito ook op. Je ziet de ene ‘dikke bak’ na de andere. Er zijn ook heel veel auto’s... Je voelt dat hier veel geld circuleert. Met vele rijke mensen.

Mus: Stoort je die rijkdom?

Anneleen: Ongelooflijk. Ik vind dat ‘degoutant’. We komen van de andere kant van de wereld om tegen de armoede te vechten. En al die stinkend rijke mensen, die niet wakker liggen van de armoede in dit land, nemen hun verantwoordelijkheid niet. Het is gekend voor Latijns-Amerika: de grote tegenstellingen tussen rijk en arm. Weinig rijken en een grote groep armen. Een maatschappij van hiërarchie en slavernij. Zonder een mentaliteitsverandering verandert niets.
Tijdens mijn zoektocht zie ik in die huizen vaak een mini-badkamertje en een mini-slaapkamertje. Het zijn de kamertjes voor de meid, vaak achter de keuken, en meestal armoedig. De kamers voor de eigenaars zijn wel mooi afgewerkt. Je hebt soms ook twee ingangen. Met een dienstingang. Voor de boodschappen, maar ook voor de meid. Die mag dan niet langs de gewone ingang. Mensen hebben vaak zeven dagen op zeven een meid ter beschikking. Voor hun grilletjes. Soms krijgt een meid wel vrij in het weekend.
Tijdens de huizenzoektocht kom je ook vaak jonge eigenaars tegen, soms maar een paar jaar ouder dan mij. Het zijn mensen die in een luxueuse auto rijden. Ze bezitten vaak enkele huizen. Ook voor hun kinderen als binnen zoveel jaar achtien jaar worden. Zo jong en al ‘binnen’. Hoe komt dat?

Mus: Er zijn al enkele favoriete appartementen of helemaal niet?

Anneleen: Eentje draagt onze voorkeur. We hebben het een tweetal weken geleden voor het eerst gezien. Het is een appartement in de wijk ‘Bellavista’, niet zo ver van het centrum. Een rijke buurt, maar ietsje hogerop ligt een volkse wijk. Het is een klein appartement, ongeveer 2 of 3 jaar oud. Het heeft twee slaapkamers, met elk een eigen badkamer. Dat is ook typisch hier. Verder een keuken en een leefruimte. De hele wand van de living is in glas, met zicht op een vallei. Er is een terras met gras. Eigenlijk echt een tuintje. Het is modern, tiptop in orde. Waarom twijfelen we nog? Enerzijds voor de prijs. De huisbazen vragen 750 dollar per maand, inclusief de ‘linea blanca’ (frigo, wasmachine, oven, enz.). Plus enkele meubels.
Soms heb je bij de ‘linea blanca’ ook een afwasmachine en een droogkas, dat hebben we in Peru nooit gezien. We vinden het echter niet erg dat die apparaten er niet inzitten, ook omwille van het milieu.

We moeten ook nog 160 dollar ‘condominio’ betalen. Daar zit het onderhoud bij en de bijdrage voor het loon van twee bewakers. Dat is heel belangrijk hier. Veiligheid boven alles. De mensen zijn haast paranoïde op dat vlak. Iedereen heeft bewakers, speciale sloten, alarminstallaties. Alle huizen zijn ommuurd met hoge muren en hekken.

Mus: Is dat volgens jou dan niet nodig?

Anneleen: Ik weet het niet. In een land waar er zo’n groot verschil is tussen rijk en arm, is het waarschijnlijk niet zo verwonderlijk dat de rijken bang zijn dat ze bestolen worden. Ik vraag me wel af of al die beveiliging werkt. Zo’n bewaker…? Als die er helemaal alleen voorstaat. Die hebben ook niet altijd een wapen.
Je hebt ook van die afgesloten buurten, waar je een slagboom moet passeren. Je nummerplaat wordt genoteerd of je moet je identiteitskaart afgeven. Weet niet of dat allemaal zo waterdicht is. Soms kan je dan langs een andere kant binnen- of buitenrijden. Heb de indruk dat dit soms meer voor de show is, dan dat dit echt helpt.

Mus: Kan je, tenslotte, je droomnest beschrijven?

Anneleen: Een huisje of appartement met grote ramen en veel licht. Met een tuintje of een terras, met zicht als het gaat. Quito ligt midden in de bergen. Je hebt plaatsen met een mooi uitzicht. Een slaapkamer voor onszelf en eentje voor gasten. Het hoeft niet splinternieuw te zijn, maar wel in orde. Mooi. Fris. En wat de buurt betreft: niet in een heel rijke buurt, het mag wat volkser zijn. Met wat straatleven.

Mus: Kan ik je als mus helpen?

Anneleen: Ik vrees ervoor. Ben redelijk hopeloos aangezien ik al 3 weken voltijds aan het zoeken ben. Ik zie gemiddeld 7 appartementen per dag. En sinds een week brengen ze me vaak naar iets wat ik al gezien heb. Sommige appartementen heb ik al 3 of 4 keer gezien. Ik denk dat ik het meeste nu wel al ken.

Mus: Toch veel succes!