We rijden met de bus tot Nanegal en van daaruit laten we een jeep ons brengen tot de voet van een berg. Dan kunnen we enkel te voet tot de top, een wandeling van minstens 45 minuten. Op naar de lodge, weg van de bewoonde wereld. Stil, midden in de natuur. Anneleen en ik zijn de enige gasten. En de (enige) gastheer is Cesar, die voor ons kookt, gids speelt en alles regelt.
Vanaf de logeerplek kan je vele wandelingen maken: naar de watervallen, een toren, een grote jungle-schommel, een bananen- en koffieplantage of een artisanaal suikerrietfabriekje. Vele paden en brugjes zijn gemaakt door vrijwilligers. En als we afgaan op de statistieken zijn er, zoals steeds, meer vrouwen ('mujeres') dan mannen ('hombres') die vrijwillgerswerk doen. Ik lees verder dat een van de 47 vrijwilligers in 2008 een Belg(ische) 'voluntario' was. Waarschijnlijk is er op een keer ook een student(e) statistiek gepasseerd. Met al die grafiekjes die je er kan terugvinden in een kaft...
Cesar gaat koken. Van de hof in de pot. Verser kan niet.
Als je goed kijkt, zie je Anneleen tussen de bomen slingeren.
Voor ornitologen de attractie van de streek: de zeldzame 'gallo de la peña' of de rotshaan (letterlijk vertaald), een mooie rode vogel.
Voor ornitologen de attractie van de streek: de zeldzame 'gallo de la peña' of de rotshaan (letterlijk vertaald), een mooie rode vogel.We zijn er speciaal voor opgestaan op zondagsochtend om 4 uur. En we hebben hem dan vooral gehoord... Bekijk het filmpje maar.
Stijn
3 opmerkingen:
waarom heet die gastheer César en niet Hannibal? Groetjes uit Tunesië - Carthago...
hoe vroeger je opstaat, des te mooier de foto's. Waar Anneleen zo over het eenzame pad het donkere oerwoud instapt..., is dat de weg naar het paradijs? Die rode peñavogel is een verklikker in dienst van Santa Lucía, maar dat kunnen jullie niet weten.
jewakel
go go Jane!
Een reactie posten