Sinds januari 2007 is president Correa aan de macht. Het is iemand die de hoop in het land verwoordt en vorm geeft. In 2008 stemden de Ecuadorianen een nieuwe grondwet goed, deze werd in de vorm van kleine boekjes massaal verspreid onder de bevolking. Het is de vertaling van een gemeenschappelijke droom. Denk maar aan het concept van 'buen vivir' (goede leven) dat erin is verwerkt. Een alternatief voor wat we al kennen als maatschappelijke visie. Of de rechten van de natuur; deze vertalen wat de Indiaanse bevolking al altijd dacht.
Daarna volgden wel 30 nieuwe wetten en een nationaal ontwikkelingsplan oftewel: het 'plan de buen vivir'. Er beweegt enorm veel in Ecuador. Verandering is de enige constante, overal en altijd. Maar hier voelt elke verandering aan als historisch, fundamenteel, de realisatie van een nieuwe droom.
Het nieuwe is er wel wat vanaf. De president viel op 30 september vorig jaar bijna van zijn sokkel. Sommige regeringsgetrouwen keren zich van hem af. Je hoort weer meer verhalen opduiken van corruptie. Het entousiasme lijkt soms wat minder sterk. Vernieuwende voorstellen vinden hun weg niet of moeilijk naar de praktijk. En nare trekjes van de president en zijn omgeving komen naar boven. Misschien is dit de normale cyclus.
Toch voelt het zeer goed aan om te mogen meewerken aan de droom van dit land.
Als je dan vanop een afstand (terug)denkt aan België, voelt het aan alsof structuren zo vast zitten dat er geen beweging meer is in te krijgen. Het lijkt er soms op dat er niet meer wordt afgeweken van reeds gekende denkpatronen. De bewegingsruimte lijkt zo klein. Dromen hebben nochtans ruimte nodig. Vrijheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten