Op schoolbezoek met Anneleen

Vorige week ben ik op een ochtend eens heel vroeg opgestaan. Echt vroeg. Om 5uur. Waarom? Om Anneleen te vergezellen naar een van de scholen waar ze in een klas moest observeren. Ook leerrijk voor mij, omdat ik zo iets meer te weten kom over wat er echt gebeurt in de scholen. Belangrijk toch als we met ons programma 'Escuelas Gestoras del Cambio' uiteindelijk ook een effect in de klassen beogen.

Anneleen werkt in een stedelijk-marginaal scholennetwerk, Q4 genaamd, in het noorden van Quito. En wij bezochten een van de 7 scholen, eentje van maar een 60-tal leerlingen. Deze school werkt met 'pluridocentes', leerkrachten die lesgeven in graadsklassen. Dat komt vrij vaak voor in Ecuador, vooral dan in de rurale zones. Anneleen moest observeren in een klas met leerlingen van het eerste en het tweede leerjaar.

Eerst introduceerde de directeur van het netwerk ons bij de leerkrachten. En de leerkracht van de klas in kwestie moest haar les taal veranderen in een les wiskunde omdat dit het thema is voor Anneleen. Voor het eerste leerjaar werd het een les over het cijfer 1. De juf toonde op het bord hoe je een '1' moet schrijven, van links naar rechts. Eerst het lange beentje, dan het korte. Een paar keer oefenen in het groot, in de lucht en op de bank. En de kinderen moesten zelf nu maar verder kunnen, de oefening hield in dat ze een blad vol '1'tjes moesten schrijven. Over naar de andere groep. De kinderen van het tweede leerjaar kregen eigenlijk ook een les wiskunde, maar het leek me eerder een les taal. Ze moesten immers naast de cijfers de corresponderende woorden uitschrijven tot honderd. En dat wordt dan zonder mopperen gedaan...

Het viel me op dat het cijfer '1' niet echt vanuit het concrete, dan schematisch en vervolgens abstract werd aangeleerd. En het cijfer stond op zichzelf, alsof het uit de lucht werd geplukt. Niet gekoppeld aan andere cijfers. De juf ging ook niet na wat de individuele moeilijkheden waren van de kinderen. Vermoedelijk gaat Anneleen hier nog een vette kluif aan hebben. Ze is intussen trouwens klaar met haar analyse van het curriculum, leerboeken en klasobservaties.

Als je zo'n school bezoekt, merk je dat de kinderen echt niet moeilijk doen. Makkelijk voor de juf. Ze zijn braaf, schattig en spontaan. Toch zagen we ze onderling geregeld klappen uitdelen. Het leek hun normale manier van omgaan. De meeste kinderen van de school die wij bezochten, waren van armere families. Je zag dat aan de verweerde gezichtjes en de weinig verzorgde kledij. Een van de meisjes van het tweede leerjaar was al 13 jaar, maar ging nog maar sinds kort naar de school.

Rond 10.30 uur mochten de kinderen de speelplaats op. Ze kregen een koekje, gesponsord door het Ministerie van Onderwijs. En even later schoven ze met hun meegebrachte bordjes in de rij aan voor een warme maaltijd. Eveneens betaald door de overheid. Rijst, aardappelen, tonijn uit blik en een granendrankje.

Stijn