Gesprek met Karlien: ‘Het heeft me goed gedaan…’

Karlien, de nicht van Anneleen, kwam naar Ecuador om haar thesis af te werken (en ook een beetje om ons te bezoeken). Ze woonde een maand samen met ons. En voor je het weet is die maand weer om. Hoog tijd dus voor een gesprek...

- De laatste avond, hoe voel je je nu?

Karlien: Toch wel een beetje gemengde gevoelens. Ik vond het leuker en leuker worden. Mocht het kunnen, zou ik langer blijven. Maar natuurlijk ga ik ook blij zijn familie en vrienden terug te zien.

- Waarom mag ik dit interview niet betitelen met ‘xxx’ (censuur)

Karlien: Omdat ik mijn thesis nog moet afwerken en indienen. De dag dat mijn thesis ingediend is, mag je die titel in grote koeien van letters boven het artikel zetten.

- Kan je in het kort het onderwerp van je thesis uitleggen?

Karlien: Ik vroeg me aanvankelijk af hoe je als toerist kan bijdragen aan een land. Zo ben ik op gemeenschapstoerisme uitgekomen. Dat mensen ter plaatse initiatief nemen en beslissen hoe het toerisme verloopt. Ik wilde nagaan hoe dat werkt en of het ook goed kan werken?

- Mogen we al een avant-premiere wat betreft de conclusies?

Karlien: Ja, in principe wel, maar ik weet nog niet helemaal wat ik als conclusie ga geven. Moet nog wat informatie verwerken. Sowieso is mijn beeld wat beperkt. Ik ga dingen besluiten op vlak van wat ik ‘maar’ gezien heb. Een conclusie zou kunnen worden dat er goede intenties zijn, er is al een weg afgelegd. Het kan nog wel verbeteren, maar ik geloof er echt wel in. Het is een mooi idee.

- Wat is het idee dan?

Karlien: Gemeenschappen betrekken bij het toerisme in hun omgeving. En dit om hun levensomstandigheden te verbeteren en hun cultuur te herwaarderen. Door de belangstelling van toeristen erkennen mensen dat wat ze hebben, waardevol is en de moeite om te bewaren.
Ik vind het een interessant onderwerp. En hoe meer ik ermee bezig ben, hoe interessanter ik het vind. Maar wel niet makkelijk…

- Waarom niet makkelijk?

Karlien: Iedereen heeft zijn mening over toerisme. Je kan moeilijk algemene conclusies trekken. Veel hangt af van omstandigheden, van plaats tot plaats en project tot project.
Stijn, als je vragen over Ecuador wilt stellen, dan kan ik daar ook wel op antwoorden.

- OK. Je kent Bolivië, Peru en nu ook Ecuador. Wat zijn je belangrijkste indrukken?

Karlien: Hetgeen me deze keer opviel is dat de steden op zich niet zo mooi zijn. Je moet niet naar hier komen voor de monumenten of de mooie huizen, toch heb je wel mooie plekjes. Maar de sfeer vind ik vooral leuk. Otovalo, Ibarra, Puyo.. En wat de natuur betreft, heeft Ecuador veel te bieden. Je hebt hier eigenlijk alles: de kust, de bergen en het oerwoud. Hetgeen me hier in Quito opviel, is dat het weinig ‘inheems’ aanvoelt. Met relatief weinig traditioneel gekleedde mensen. Je hebt in het noordelijke deel van de stad, waar jullie wonen, niet het gevoel dat je in Ecuador bent. In Otavalo, op zo’ n tweetal uurtjes van hier, heb je wel meer dat inheemse karakter, zoals mensen met typische klederdracht. Vaak stralen zij trouwens meer waardigheid uit als ze hun traditionele kleren dragen, vind ik. Van mij mogen ze zich westers kleden, maar ze stralen fierheid uit als ze zich traditioneel kleden. Mij zou het niet staan, maar voor mensen van hier is het mooi.
Je hebt hier geen sterrenhemels, dat heb ik wel gemist. Er is in Quito zoveel licht. Maar ja, het was soms ook bewolkt.

- Wat waren je hoogtepunten?

Karlien: De reis naar Monpiche: een weekend aan zee. De reis naar Puyo: het oerwoud en de ontmoeting met de Shuarmensen. Naar Otavalo, maar daar had ik geen gezelschap van mijn nicht en Stijn. Het uitzicht vanuit jullie appartement over heel Quito vind ik ook heel ‘sjiek’. En het concert van Juanes vond ik heel leuk, een aangename verrassing ook, want ik wist eigenlijk niet dat wij daar naartoe zouden gaan.

- Volgens mij ben jij een echte fan?

Ja, dat zou kunnen kloppen. Maar er zijn verzachtende omstandigheden: de nostalgie bijvoorbeeld. Die muziek doet me gewoon denken aan Latijns-Amerika en Spanje.

- Heb je een vraag waar iedereen nieuwsgierig naar is? Een vraag die iedereen van jou wil beantwoord krijgen, maar die niemand durft vragen?

Karlien: Over Ecuador?

- Over eender wat.

Karlien: Neen, geen idee.

- Wat denk je nu van je nicht?

Karlien: Het is ook een van de dingen die ik echt leuk vond. Omdat jullie de laatste twee of drie jaar in Peru hebben gezeten, had ik het gevoel dat we elkaar niet meer zo goed kenden. Door een maand hier te zijn, ken ik jullie weer beter. We zijn wat dichter bij elkaar gekomen, om het sentimenteel uit te drukken. De band is aangehaald.

- Welke goede raad heb je voor ons?

Karlien: Zoveel mogelijk het positieve van Ecuador inzien en genieten van alles. Zoveel mogelijk leren kennen. Ook al is het waarschijnlijk niet altijd rozegeur en maneschijn om aan de andere kant van de wereld te wonen.

- Je zei eens dat je zelf ook wel in een ander land wilde wonen?

Karlien: Ja, ik ben er ook vaak mee bezig. Heb daar wel zin in. De eerste twee weken hier dacht ik meer aan België, aan vrienden enzo. Het idee alleen te moeten wonen in het buitenland, schrok me af. Maar nu, de laatste week, komt die zin weer sterker aanzetten. Je leert veel en je leert mensen kennen. Dus nu weet ik het even weer niet meer. Thuis ken je alles al en hier zie je zoveel.

- Heb je nog een laatste vraag voor jezelf of voor Anneleen en Stijn?

Karlien: Wel ja, voor mezelf: de vraag of mijn werk hier gaat volstaan om een goede thesis te schrijven. En wanneer ik terug naar Latijns-Amerika kan komen.
En voor jullie: hoe lang jullie zullen blijven? En of er een moment gaat komen dat jullie niet meer terug naar België willen komen. Het zal zichzelf wel uitwijzen. Het is een open vraag. Of misschien het volgende: wat jullie hier leuk en minder leuk vinden? En of jullie hier echt graag wonen? Dit is pure nieuwsgierigheid, he.

- Ik stel voor dat we daar een apart blogartikeltje aan wijden.

Karlien: OK, maar ik wil wel een antwoord.

- Mijn antwoord nu al is: ja, ik woon hier graag...

Karlien: Er is meer dan België alleen, je dorp, je vrienden. Volgens mij leef je hier bewuster. Je zintuigen worden geprikkeld. Maar er zal misschien altijd wel een moment zijn dat je graag teruggaat. Het vraagt wel moed, denk ik. Alles opbouwen. Zeker in het begin. Het moet wel even duren vooraleer je je draai vindt. Niet de makkelijkste weg. Maar heel verrijkend, denk ik. Door hier te zijn, heb ik daarover kunnen nadenken. Heb zo een en ander kunnen ontdekken.

- Awel, je hebt goed geantwoord in mijn plaats. Bedankt voor dit interview. En bedankt voor je verblijf hier, Karlien, het was heel leuk. En je bent een heel makkelijk en gezellig iemand om mee samen te leven.

Karlien: Aah, dat is goed om te horen. Dat meen je toch? Want ik probeer niet te moeilijk te zijn. En zoveel heb ik hier toch ook niet gedaan... Af en toe de afwas. Ik moet het zeggen: dit verblijf heeft me goed gedaan… Bedankt!

Stijn