Voor Anneleen is het morgen 1 september

Anneleen start morgen met lesgeven. De laatste twee weken heeft ze haar lesmateriaal voorbereid: rekendozen, bordjes met klasafspraken en een pak lesvoorbereidingen. Deze namiddag was ze er klaar mee. Anneleen heeft ook 1250 fotocopies laten nemen. En morgenvroeg gaat alles mee met de taxi. Voor haar is het een eerste schooldag in een van de 5 scholen waar ze wiskunde gaat geven aan een 400-tal kinderen van het eerste leerjaar. En volgens mij heeft ze er zin in...

Stijn

This is the sound of C

Om de communicatie rond het programma 'Escuelas Gestoras del Cambio' te verlevendigen en te visualeren, maken we foto's van mensen die de letter C met hun hand vormen ('Gente C').
En de C staat dan voor: cambio (verandering), calidad (kwaliteit), calidez (hartelijkheid), comprometido (geëngageerd), coraje (moed), comunicativo (communicatief), competente (bevoegd), completo (volledig), en zoveel meer.
We hebben zo al foto's op banners, in folders, op de website en in de nieuwe publicatie. De deelnemers aan het programma nemen het over. Ze maken zelf foto's met de C en mailen ons die door, anderen hebben een soort C-groet uitgevonden.

Stijn

En een spontane C-groet...

Speciale momenten op het werk

Enkele weken geleden vierde een hogeschool voor lerarenopleidingen in de 'selva' haar 25-jarig bestaan. Samen met twee collega's van de 'Nationale Directie voor Professionalisering' reisden we met de bus naar Shell, de plaats waar de hogeschool gevestigd is. De naam van het dorp dateert nog uit de tijd dat de petroleummaatschappij daar heer en meester was.

Kirman, Carlos en ik presenteerden het VVOB-programma 'Escuelas Gestoras del Cambio'. Ik legde aan een groep studenten en docenten uit wat VVOB is, waar Vlaanderen ligt, sprak enkele woordjes Vlaams en vertelde over hoe we tewerk gaan met het programma. Kirman sprak over de resultaten van ons verkennend onderzoek en Carlos haalde er enkele leerlingen van de lagere school bij om hen te laten getuigen over de school van hun dromen. Na onze presentatie werd een groepsfoto getrokken (zie foto onder, van links naar rechts: Luis, coördinator 'Escuelas Gestoras del Cambio' voor de provincie - Carlos en Kirman, 2 collega's - de directeur voor onderwijs van de provincie Pastaza - de rector van de hogeschool - en ik). En waarom dat gekke handgebaar?
Na onze presentatie startte het officiële gedeelte, de ceremonie. Veel dankbetuigingen. En opvallend: verschillende docenten die een rond getal aan ervaring in de hogeschool of de daaraan verbonden lagere school hadden, werden geëerd. 10 jaar, 15 jaar, 20 jaar, 25 jaar,... Maar er was ook een leerkracht bij die al 50 jaar aan het lesgeven is. Nog steeds! Ze moet toch wel minstens 70 jaar zijn.
Als we vertrokken, vroegen twee studenten een handtekening. Vond ik vreemd. Had ik dat wel goed verstaan? 'Samen op de foto is prima', zei ik. 'Maar willen jullie echt een handtekening? Ben toch geen zanger', reageerde ik.
Vorige week dinsdag organiseerde de ambassade van België enkele sprekers. Op weg naar het Quito hotel, waar het evenement plaatsvond, kwamen we de autocaravaan van de president tegen. Hij was niet uitgenodigd... Alberto Acosta daarentegen wel. Hij is de ex-voorzitter van de grondwetgevende vergadering. Hij gaf een toelichting over hoe de nieuwe grondwet tot stand was gekomen en wat daar zo nieuw aan is. Bijvoorbeeld: het feit dat de natuur rechten krijgt, dat een gemeenschap ook juridisch erkend wordt, het gratis onderwijs tot en met je hogere studies, enzovoort.

Een dikke week geleden hadden we in de 'Universidad Andina' een congres waarop ook de minister van onderwijs aanwezig was. In de namiddag werden werkgroepen gevormd, ik nam deel aan die van de lerarenopleiding.

Van ver... De minister van onderwijs in het midden vooraan.

En volgende week lanceren we zelf een publicatie over onze 'baselinestudie', het resultaat van het grote werk van de laatste maanden. De minister zal daar ook zijn. Het boek telt een 100-tal pagina's en is een soort inventaris van de onderwijssituatie in 5 provincies en het land in het algemeen. Een van mijn opdrachten was de afwerking van de publicatie. Dat deed ik samen met mijn Ecuadoriaanse collega, Carlos. Hij stond vooral in voor de teksten en ik coördineerde de onderhandelingen met de drukker en de vormgeving: foto's, cartoons, layout,... Heb ook de titel bedacht. Niet slecht als niet-'native speaker'. Maar die titel is dan ook niet heel ingewikkeld geworden: 'Ik kijk, ik droom, ik verander'. En de ondertitel: 'Een blik vooruit. Stijn

Gesprek met Karlien: ‘Het heeft me goed gedaan…’

Karlien, de nicht van Anneleen, kwam naar Ecuador om haar thesis af te werken (en ook een beetje om ons te bezoeken). Ze woonde een maand samen met ons. En voor je het weet is die maand weer om. Hoog tijd dus voor een gesprek...

- De laatste avond, hoe voel je je nu?

Karlien: Toch wel een beetje gemengde gevoelens. Ik vond het leuker en leuker worden. Mocht het kunnen, zou ik langer blijven. Maar natuurlijk ga ik ook blij zijn familie en vrienden terug te zien.

- Waarom mag ik dit interview niet betitelen met ‘xxx’ (censuur)

Karlien: Omdat ik mijn thesis nog moet afwerken en indienen. De dag dat mijn thesis ingediend is, mag je die titel in grote koeien van letters boven het artikel zetten.

- Kan je in het kort het onderwerp van je thesis uitleggen?

Karlien: Ik vroeg me aanvankelijk af hoe je als toerist kan bijdragen aan een land. Zo ben ik op gemeenschapstoerisme uitgekomen. Dat mensen ter plaatse initiatief nemen en beslissen hoe het toerisme verloopt. Ik wilde nagaan hoe dat werkt en of het ook goed kan werken?

- Mogen we al een avant-premiere wat betreft de conclusies?

Karlien: Ja, in principe wel, maar ik weet nog niet helemaal wat ik als conclusie ga geven. Moet nog wat informatie verwerken. Sowieso is mijn beeld wat beperkt. Ik ga dingen besluiten op vlak van wat ik ‘maar’ gezien heb. Een conclusie zou kunnen worden dat er goede intenties zijn, er is al een weg afgelegd. Het kan nog wel verbeteren, maar ik geloof er echt wel in. Het is een mooi idee.

- Wat is het idee dan?

Karlien: Gemeenschappen betrekken bij het toerisme in hun omgeving. En dit om hun levensomstandigheden te verbeteren en hun cultuur te herwaarderen. Door de belangstelling van toeristen erkennen mensen dat wat ze hebben, waardevol is en de moeite om te bewaren.
Ik vind het een interessant onderwerp. En hoe meer ik ermee bezig ben, hoe interessanter ik het vind. Maar wel niet makkelijk…

- Waarom niet makkelijk?

Karlien: Iedereen heeft zijn mening over toerisme. Je kan moeilijk algemene conclusies trekken. Veel hangt af van omstandigheden, van plaats tot plaats en project tot project.
Stijn, als je vragen over Ecuador wilt stellen, dan kan ik daar ook wel op antwoorden.

- OK. Je kent Bolivië, Peru en nu ook Ecuador. Wat zijn je belangrijkste indrukken?

Karlien: Hetgeen me deze keer opviel is dat de steden op zich niet zo mooi zijn. Je moet niet naar hier komen voor de monumenten of de mooie huizen, toch heb je wel mooie plekjes. Maar de sfeer vind ik vooral leuk. Otovalo, Ibarra, Puyo.. En wat de natuur betreft, heeft Ecuador veel te bieden. Je hebt hier eigenlijk alles: de kust, de bergen en het oerwoud. Hetgeen me hier in Quito opviel, is dat het weinig ‘inheems’ aanvoelt. Met relatief weinig traditioneel gekleedde mensen. Je hebt in het noordelijke deel van de stad, waar jullie wonen, niet het gevoel dat je in Ecuador bent. In Otavalo, op zo’ n tweetal uurtjes van hier, heb je wel meer dat inheemse karakter, zoals mensen met typische klederdracht. Vaak stralen zij trouwens meer waardigheid uit als ze hun traditionele kleren dragen, vind ik. Van mij mogen ze zich westers kleden, maar ze stralen fierheid uit als ze zich traditioneel kleden. Mij zou het niet staan, maar voor mensen van hier is het mooi.
Je hebt hier geen sterrenhemels, dat heb ik wel gemist. Er is in Quito zoveel licht. Maar ja, het was soms ook bewolkt.

- Wat waren je hoogtepunten?

Karlien: De reis naar Monpiche: een weekend aan zee. De reis naar Puyo: het oerwoud en de ontmoeting met de Shuarmensen. Naar Otavalo, maar daar had ik geen gezelschap van mijn nicht en Stijn. Het uitzicht vanuit jullie appartement over heel Quito vind ik ook heel ‘sjiek’. En het concert van Juanes vond ik heel leuk, een aangename verrassing ook, want ik wist eigenlijk niet dat wij daar naartoe zouden gaan.

- Volgens mij ben jij een echte fan?

Ja, dat zou kunnen kloppen. Maar er zijn verzachtende omstandigheden: de nostalgie bijvoorbeeld. Die muziek doet me gewoon denken aan Latijns-Amerika en Spanje.

- Heb je een vraag waar iedereen nieuwsgierig naar is? Een vraag die iedereen van jou wil beantwoord krijgen, maar die niemand durft vragen?

Karlien: Over Ecuador?

- Over eender wat.

Karlien: Neen, geen idee.

- Wat denk je nu van je nicht?

Karlien: Het is ook een van de dingen die ik echt leuk vond. Omdat jullie de laatste twee of drie jaar in Peru hebben gezeten, had ik het gevoel dat we elkaar niet meer zo goed kenden. Door een maand hier te zijn, ken ik jullie weer beter. We zijn wat dichter bij elkaar gekomen, om het sentimenteel uit te drukken. De band is aangehaald.

- Welke goede raad heb je voor ons?

Karlien: Zoveel mogelijk het positieve van Ecuador inzien en genieten van alles. Zoveel mogelijk leren kennen. Ook al is het waarschijnlijk niet altijd rozegeur en maneschijn om aan de andere kant van de wereld te wonen.

- Je zei eens dat je zelf ook wel in een ander land wilde wonen?

Karlien: Ja, ik ben er ook vaak mee bezig. Heb daar wel zin in. De eerste twee weken hier dacht ik meer aan België, aan vrienden enzo. Het idee alleen te moeten wonen in het buitenland, schrok me af. Maar nu, de laatste week, komt die zin weer sterker aanzetten. Je leert veel en je leert mensen kennen. Dus nu weet ik het even weer niet meer. Thuis ken je alles al en hier zie je zoveel.

- Heb je nog een laatste vraag voor jezelf of voor Anneleen en Stijn?

Karlien: Wel ja, voor mezelf: de vraag of mijn werk hier gaat volstaan om een goede thesis te schrijven. En wanneer ik terug naar Latijns-Amerika kan komen.
En voor jullie: hoe lang jullie zullen blijven? En of er een moment gaat komen dat jullie niet meer terug naar België willen komen. Het zal zichzelf wel uitwijzen. Het is een open vraag. Of misschien het volgende: wat jullie hier leuk en minder leuk vinden? En of jullie hier echt graag wonen? Dit is pure nieuwsgierigheid, he.

- Ik stel voor dat we daar een apart blogartikeltje aan wijden.

Karlien: OK, maar ik wil wel een antwoord.

- Mijn antwoord nu al is: ja, ik woon hier graag...

Karlien: Er is meer dan België alleen, je dorp, je vrienden. Volgens mij leef je hier bewuster. Je zintuigen worden geprikkeld. Maar er zal misschien altijd wel een moment zijn dat je graag teruggaat. Het vraagt wel moed, denk ik. Alles opbouwen. Zeker in het begin. Het moet wel even duren vooraleer je je draai vindt. Niet de makkelijkste weg. Maar heel verrijkend, denk ik. Door hier te zijn, heb ik daarover kunnen nadenken. Heb zo een en ander kunnen ontdekken.

- Awel, je hebt goed geantwoord in mijn plaats. Bedankt voor dit interview. En bedankt voor je verblijf hier, Karlien, het was heel leuk. En je bent een heel makkelijk en gezellig iemand om mee samen te leven.

Karlien: Aah, dat is goed om te horen. Dat meen je toch? Want ik probeer niet te moeilijk te zijn. En zoveel heb ik hier toch ook niet gedaan... Af en toe de afwas. Ik moet het zeggen: dit verblijf heeft me goed gedaan… Bedankt!

Stijn

Ambassadeur van de vrolijkheid treedt op in Quito

Gisterenavond waren we op een muziekfestival in het Olympisch stadion ‘Atahualpa’. Voor ons is dat vlakbij. Als we niet zouden gegaan zijn, zouden we het wel gehoord hebben vanuit ons bed. Leuk om nog eens enkele optredens te zien. Het deed denken aan de zomerfestivals bij ons, maar dan met een wat exotischer Latino-tintje. Dat wil dus zeggen: andere klanken, veel entousiast meezingen en meer beweging. Met enkele groepen uit Mexico en Juanes uit Columbië.
Deze laatste moet zowat het bekendste zijn bij ons. Ze haalden vorige week nog een vijftal Grammy-awards. En gisterenavond ontving de zanger van de vice-minister van Ecuador een ereteken voor ‘Embajador de la alegría’ (ambassadeur van de vrolijkheid). Mooie prijs, niet?

Stijn

Peruaanse keuken in Ecuadoriaanse krant

Jesús Rojas, een Peruaanse chef-kok, gaf zijn mening over de Peruaanse keuken in de Ecuadoriaanse krant 'El Comercio' van afgelopen weekend. Hij is 'Chef Ejecutivo' van het Sheraton hotel Quito en is lid van de Franse Culinaire Academie.

De Peruaanse keuken is een fusie van culturen: Inca, Chinees, Japans en Spaans. In Peru heb je 83 procent van de microklimaten die in de wereld bestaan, de biodiversiteit is enorm. Dus, elke immigrant die naar Peru kwam, zag zijn producten er groeien. Zo verkregen we een rijke gastronomie, gevarieerd en van een uitstekende kwaliteit.

Maar we hebben dat niet zo snel bereikt. Slechts een 10 tot 12 jaar geleden, toen heel wat mensen die waren gevlucht voor de staatsgreep van Fujimori en het terrorisme terugkeerden . Ik zelf zag in die periode de enorme evolutie van de Europese gastronomie. Vergeleken daarmee was onze keuken wel erg rijk, heel gevarieerd, maar niet zo gesofesticeerd.

Er gingen toen veel goede leerling-koks naar Europa en die leerden van de Fransen en de Spanjaarden. Zo ontwikkelde zich onze eigen keuken, waardoor we niet meer moesten jaloers zijn op de Europeanen. We waagden ons aan de fusion-keuken, die bij ons eigenlijk altijd al bestond.

Bij onze terugkeer herontdekten we zovele producten die in Europa niet gedurende het hele jaar beschikbaar zijn. Hier zijn tomaten en pepers wel voorradig het hele jaar door, er komen voedingsmiddelen aan uit de amazonegebieden, de kust, van overal... Dat grote voordeel hebben ze in Europa niet. Wat hebben we toen gedaan met de typische gerechten? Verfijning met nieuwe technieken. Zonder de essentie te verliezen. Zo is er bijvoorbeeld 'aji de gallina' (kip met een speciale pepersaus) met krokante aardappelen. Dat geeft dat tikkeltje meer aan een gerecht. Je hebt in de gastronomie, net zoals in de mode, ook tendenzen.

Enkele dagen geleden zei me de directeur van 'Le Cordon Bleu Parijs' dat hij een school voor nieuwe gastronomie wilde opstarten in Peru. 'Le Cordon Bleu' vind je hier in de regio enkel in Sao Paulo (Brazilië) en Lima (Peru). Maar daarnaast heb je in Peru 35 scholen en meer dan 90 procent daarvan zijn prestigieus.

PS: in Antwerpen kan je zelf de Peruaanse keuken testen in het restaurant 'El Sabor Andino'.

- Foto van de website Qoya T'ika geplukt. -

Twee campagnes uitgelicht

Voorlichting is belangrijk in Latijns-Amerika. Je merkt op radio en televisie dat een relatief groot deel van de reclamebudgetten eraan wordt besteed. Je ziet vooral veel affiches met voorlichtingsthema's. Die moeten de mensen een geweten schoppen, wijzen op hun rechten, hun gedrag doen wijzigen, enzovoort. De aanwezigheid van vele NGO's is daar natuurlijk niet vreemd aan. Ze zijn vaak de financiers achter deze campagnes. Maar ook de verschillende overheidsdienten doen aan voorlichting.

Laten we twee affichecampagnes voorstellen...

- 'Als je gaat emigreren, informeer je dan. Neen aan de mensenhandel.'

- De andere campagne is een beetje speciaal. Vertaald zegt deze: 'Niet meer! Onvoorzichtige voetgangers.' Van de nationale politie van Ecuador. De affiche toont foto's van voetgangers in gevaarlijke situaties. Volgens mij zegt deze campagne veel over de heersende opvattingen. Je moet opletten voor de motorvoertuigen, de enige heersers van de weg. De voetganger wordt niet in bescherming genomen. Integendeel. De zwakke weggebruiker moet steeds wijken, zelfs al ben je in je recht.

Stijn

Gesprek met mijnheer en mevrouw directeur

Naar aanleiding van mijn schoolbezoek, wil ik een gesprek met mijnheer en mevrouw directeur. Het geluk zit me mee. Ik tref beiden aan in hun bureau. Na ons kennismakingsgesprek vraag ik of ze de nationale hymne willen zingen. 'Dat kan ik niet zonder de vlag', laat mijnheer directeur weten. Dus worden de vlaggen erbij gehaald.

Niet voor gevoelige kijkers.

Mijnheer en mevrouw directeur beginnen te zingen, maar het gezang ontaardt in een gevecht. De camera wendt zich nog tijdig af...

Stijn

Bekijk zelf de video en zing mee...

Nationale hymne van Ecuador

Refrein

Salve, oh Patria, mil veces! Oh Patria,
gloria a ti! Ya tu pecho rebosa
gozo y paz, y tu frente radiosa
más que el sol contemplamos lucir.

Strofen

Los primeros los hijos del suelo
que, soberbio, el Pichincha decora
te aclamaron por siempre señora
y vertieron su sangre por ti.

Dios miró y aceptó el holocausto
y esa sangre fue germen fecundo
de otros héroes que, atónito, el mundo
vio en tu torno a millares de surgir.

Salve, oh Patria,…

Tekst: Juan León Mera

Op schoolbezoek met Anneleen

Vorige week ben ik op een ochtend eens heel vroeg opgestaan. Echt vroeg. Om 5uur. Waarom? Om Anneleen te vergezellen naar een van de scholen waar ze in een klas moest observeren. Ook leerrijk voor mij, omdat ik zo iets meer te weten kom over wat er echt gebeurt in de scholen. Belangrijk toch als we met ons programma 'Escuelas Gestoras del Cambio' uiteindelijk ook een effect in de klassen beogen.

Anneleen werkt in een stedelijk-marginaal scholennetwerk, Q4 genaamd, in het noorden van Quito. En wij bezochten een van de 7 scholen, eentje van maar een 60-tal leerlingen. Deze school werkt met 'pluridocentes', leerkrachten die lesgeven in graadsklassen. Dat komt vrij vaak voor in Ecuador, vooral dan in de rurale zones. Anneleen moest observeren in een klas met leerlingen van het eerste en het tweede leerjaar.

Eerst introduceerde de directeur van het netwerk ons bij de leerkrachten. En de leerkracht van de klas in kwestie moest haar les taal veranderen in een les wiskunde omdat dit het thema is voor Anneleen. Voor het eerste leerjaar werd het een les over het cijfer 1. De juf toonde op het bord hoe je een '1' moet schrijven, van links naar rechts. Eerst het lange beentje, dan het korte. Een paar keer oefenen in het groot, in de lucht en op de bank. En de kinderen moesten zelf nu maar verder kunnen, de oefening hield in dat ze een blad vol '1'tjes moesten schrijven. Over naar de andere groep. De kinderen van het tweede leerjaar kregen eigenlijk ook een les wiskunde, maar het leek me eerder een les taal. Ze moesten immers naast de cijfers de corresponderende woorden uitschrijven tot honderd. En dat wordt dan zonder mopperen gedaan...

Het viel me op dat het cijfer '1' niet echt vanuit het concrete, dan schematisch en vervolgens abstract werd aangeleerd. En het cijfer stond op zichzelf, alsof het uit de lucht werd geplukt. Niet gekoppeld aan andere cijfers. De juf ging ook niet na wat de individuele moeilijkheden waren van de kinderen. Vermoedelijk gaat Anneleen hier nog een vette kluif aan hebben. Ze is intussen trouwens klaar met haar analyse van het curriculum, leerboeken en klasobservaties.

Als je zo'n school bezoekt, merk je dat de kinderen echt niet moeilijk doen. Makkelijk voor de juf. Ze zijn braaf, schattig en spontaan. Toch zagen we ze onderling geregeld klappen uitdelen. Het leek hun normale manier van omgaan. De meeste kinderen van de school die wij bezochten, waren van armere families. Je zag dat aan de verweerde gezichtjes en de weinig verzorgde kledij. Een van de meisjes van het tweede leerjaar was al 13 jaar, maar ging nog maar sinds kort naar de school.

Rond 10.30 uur mochten de kinderen de speelplaats op. Ze kregen een koekje, gesponsord door het Ministerie van Onderwijs. En even later schoven ze met hun meegebrachte bordjes in de rij aan voor een warme maaltijd. Eveneens betaald door de overheid. Rijst, aardappelen, tonijn uit blik en een granendrankje.

Stijn

Terug uit het oerwoud

We zijn net terug van de 'selva', het oerwoud. Tijdens de terugrit vanuit Puyo ontving ik een sms-berichtje in het Spaans van Kunamp, een jonge Shuar-leider: 'Het leven en de bestemming van het oerwoud heeft ons doen ontmoeten in mijn wereld. Een goede reis en tot gauw, vanuit de selva.' De ontmoetingen met Indianen zijn elke keer erg spiritueel. Wijze mensen.

Woning van Shuarvolk

Er zijn zo'n 14 volkeren in Ecuador. Een van de grotere indianengroepen, de Shuar, telt tussen de 80.000 en 90.000 mensen. De Shuar zijn nooit overmeesterd geweest door de Inca's of de Spanjaarden. Slechts toen de missionarissen doordrongen, lieten er zich een aantal bekeren. Nochtans is de 'waterval' voor de Shuar zowat het meest heilige dat er bestaat. Dit is dus anders voor de 'Kichwa'-mensen, die eerder de bergen als goden zagen.

Anneleen en Karlien in typisch huis van Shuar

De Shuar waren een strijdersvolk. Ze leefden - en sommigen leven zo nog vandaag - in ovale hutten met muren van stevig palmhout en de daken afgedekt met palmbladeren. Een kant van de binnenruimte is voorbestemd voor vrouwen en kinderen. De andere helft is voor de mannen en eventuele bezoekers. Een Shuar-man had meestal meerdere vrouwen, ook nu nog soms. Dat zijn vaak zussen en nichten van de eerste vrouw. Vandaag zijn de jonge vrouwen er echter niet meer voor te vinden, zegt onze contactpersoon. De traditie was alsvolgt: de man krijgt op zijn 18de een meisje van 6 jaar toegewezen. Hij heeft een jaar de tijd om te bewijzen dat ie een geschikte man is. En als het meisje geslachtsrijp is, mag hij sex met haar hebben. Vooraleer het zover is, hebben ze dus de tijd gehad om eventuele problemen in hun relatie op te lossen. Ze zijn dan een volwaardig koppel. Als er meerdere echtgenoten in huis zijn, wisselt de man af met wie hij slaapt. Elke vrouw heeft op een tiental minuutjes lopen van het huis een eigen tuintje. Alleen daar kan ze sex hebben met haar man. Het is ook de plek om te bevallen.
De Shuar weten heel veel van de natuur. Voor elke kwaal of ziekte bestaat er wel een gepaste plant.

Platgereden boa onderweg

Tijdens ons bezoek aan een Shuarfamilie, komen we in contact met Kunamp, die binnenkort naar de Verenigde Staten reist om er te trouwen met een blond meisje. Hij is de vijfde in een rij van 23 kinderen, zijn vader heeft 2 vrouwen. Kunamp laat ons enkele huizen zien van de familie en vertelt over medicinale planten. Het plaatselijke gezondheidscentrum combineert de eigen traditionele wijsheden met de moderne geneeskunde.
We bezoeken ook een schooltje. Het telt 8 leerlingen. En we worden uitgenodigd op een middagmaal met rijst, pasta en stukjes vis.

Hoe moet je je kost verdienen zonder de natuur al te veel schade toe te brengen? Voor Kunamp (jongen met lange staart) is een mogelijke oplossing het gemeenschapstoerisme. Zijn familie nodigt vrijwilligers uit om te helpen planten en hij wil binnen een jaar toeristen ontvangen in zijn nieuwe woonst. Voor de bouw moeten ook enkele bomen sneuvelen, maar dat is natuurlijk nog iets anders dan roofbouw.
Dat was het verhaal van vandaag. Voorbije zaterdag gingen we - zonder het te willen - naar een soort dierentuin voor vogels. We dachten vooraf meer aan een safari-park, maar de vogels zaten in kleine kooien. Prachtige vogels. Ik kon het niet laten om de eigenaar te vragen ten minste grotere kooien te voorzien. 'Dat kost veel', reageerde ie.

In de namiddag gingen we naar een botanisch park waar we van een sympatieke Noord-Amerikaan uitleg kregen over de Shuarcultuur, medicinale planten en een droog, milieuvriendelijk toilet.

Stijn

Chris, een Noordamerikaanse bioloog. Bij de Ayawasca.

Enkele websites:

- http://www.inodoroseco.blogspot.com/

- http://www.fundecoipa.com/

Hoezee. Leve de zee!

Sinds een week hebben we bezoek van Karlien, de nicht van Anneleen. Fijn is dat. Familie op bezoek. Karlien komt hier aan haar thesis werken. Titel daarvan is: 'Toerisme als factor van ontwikkeling bij lokale gemeenschappen in Ecuador.' Reden genoeg dus om hier een maand te verblijven.

Als verrassing voor haar en onszelf hadden we vorig weekendje een verblijf aan zee gepland. Een verlengd weekend bovendien, omwille van Allerheiligen.

Om zaterdagochtend toe te komen, namen we de nachtbus naar Atacames. Die reis duurde zo'n zestal uurtjes. Anneleen en ik zijn het intussen gewend om rustig te slapen op de bus. Vanuit het stadje Atacames sprongen we de 'ranchera' op. Dat is een soort open truck met houten banken. In Muisne werden we dan met de boot opgepikt om een kwartiertje later toe te komen in de cabañas van Las Pigualas, vlakbij het dorpje Mompiche.

Heel rustig is het daar. Ideaal om af te kicken van het werk. Puur natuur. Wandelen over het strand. Het is er tussen juli en december vaak bewolkt, maar je kan niet zeggen dat het winters aanvoelt. Het zeewater daalt niet onder 22 graden.


Iets apart: het strand heeft nood aan een opvangcentrum voor zieke en gewonde schildpadden. Blijkbaar krijgen de lokale vissers geregeld van die prachtige schildpadden in hun netten. Ze geraken gewond en komen terecht op het plaatselijke strand. Zo zagen we een drietal grote exemplaren neerstranden. En op dit moment worden enkel de gieren daar beter van.

Stijn