Vorige week donderdagnamiddag gleed ik uit toen ik naar de telefoon liep. Mijn schoenen waren nat aangezien ons waskot onder water stond door een probleem met de wasmachine.
Na een slapeloze nacht met veel pijn, hebben Stijn en ik de volgende morgen een taxi genomen naar de spoeddienst van het ‘Vozandes’ziekenhuis. Op aanraden van onze huisbazin. Achteraf hoorde we van een taxichauffeur dat dit het beste ziekenhuis van heel Ecuador is. Dat stelde ons al wat meer gerust. Want, om eerlijk te zijn, hadden we er niet al te veel vertrouwen in. Van een paar Vlaamse dokters die in Quito wonen en werken, hadden we al gehoord dat de dokters hier dikwijls de verkeerde diagnose stellen.
Toen we in het ziekenhuis aankwamen, was het eerst een hele zoektocht om de spoeddienst te vinden. Maar dat zijn Stijn en ik ondertussen al gewoon. We hebben er zelfs al een studie over gemaakt. ‘Waarom worden de dingen in Latijns-Amerika niet goed aangeduid?’ Omdat als alles perfect is aangeduid, de mensen geen sociaal contact meer hebben met elkaar. En dat is niets voor latino’s, hé.
Op de spoeddienst aangekomen, moest ik eerst aan een bewaker in legeruniform (Jaja, veiligheid boven alles!) uitleggen wat er was gebeurd. Dan werd ik opgevangen door een verpleegster die me allerlei standaardvragen stelde en een formulier invulde. Toen moest ik me helemaal uitkleden, zo'n ‘operatiekleedje’ aandoen en op bed gaan liggen. Stijn had spijt dat hij zijn fototoestel niet mee had. ’t Moet nogal een belachelijk zicht zijn geweest.
Zonder enige uitleg te geven, begonnen verschillende verpleegsters allerlei onderzoeken te doen (bloeddruk, hartslag, ademhaling, koorts, …). Als ik niet op tijd had ingegrepen, dan hadden ze mijn bloeddruk gemeten aan de arm waar ik op was gevallen. En dat zou een pijnlijke zaak geweest zijn! Zonder boe of ba wou er een verpleegster mij een spuit geven. Gelukkig was Stijn zo alert om te vragen waarvoor dit diende. Bleek dat dit een pijnstiller was die intraveneus zou toegediend worden. Vanuit mijn ervaring in Bolivia en Peru, weet ik dat ze hier dikwijls onmiddellijk de zware middelen gebruiken. Ik heb dan maar gezegd dat het niet nodig was. Ik had ten slotte al heel de nacht de pijn getrotseerd zonder pijnstiller.
Na een half uur kwam er eindelijk een dokteres naar mijn arm kijken. Daar ging het uiteindelijk om, hé. Ze stelde me allerlei vragen, maar het probleem was dat ik een thermometer in mijn mond had en dus niet kon antwoorden. Maar dat was schijnbaar geen probleem. Ze zei me dat ze me zouden komen ophalen om een radiografie te maken.
In tussentijd zijn er nog eens een vijftal dokters en verpleegsters langs geweest. En iedere keer kon ik weer dezelfde vragen beantwoorden, ondanks dat er aan het voetenuiteinde van mijn bed een formulier lag met de nodige informatie.
Dan werd ik door een andere verpleger opgehaald met een rolstoel om naar de radiografieruimte gebracht te worden. Ik had zin om te zeggen dat het niet is omdat ik mijn arm heb gebroken, dat ik niet meer kan lopen. Maar ja, als patiënt wordt er van je verwacht dat je luistert naar wat de dokters en verplegers zeggen. Want zij weten wat het beste is voor jou.
Uit de radiografie bleek dat er een beentje in de buurt van mijn rechterelleboog was gebroken. De dokteres achtte het nodig van ook nog onder de scanner te gaan en er een specialist bij te halen. Stijn en ik vroegen ons af of dit niet een beetje overdreven was. Maar ja, je hebt pijn en kent er zelf niets van, dus dan wil je geen risico’s nemen, hé. Dus een halfuur later werd ik weer opgehaald door de verpleger met de rolstoel om naar de scanner te gaan.
Na de radiografie en de scanner kwam de dokteres nog eens langs om te vragen hoe het was gesteld met de pijn. Ik zei haar dat ik de pijnstiller had geweigerd en dat de pijn draaglijk was. Ze raadde me aan om nu toch een spuit te laten zetten. Want, alvorens mijn arm in de gips te steken, zal eerst alles terug op zijn plaats moeten getrokken worden en dat doet heel veel pijn. Aangezien ik me deze verschrikkelijke pijn nog levendig herinnerde van toen ik 15 jaar geleden mijn arm heb gebroken op vakantie in Italië, stemde ik onmiddellijk toe.
Uiteindelijk daagde de specialist op. Hij zei dat ze in andere ziekenhuizen bij een dergelijke breuk een gips leggen. Hij verkoos een ander soort verband omdat dit confortabeler is en toch dezelfde doeltreffendheid heeft als gips. Ik begon al op mijn tanden te bijten voor de pijn die zou komen bij het rechttrekken. Maar er gebeurde niets. De specialist legde onmiddellijk het verband. Ik was opgelucht, maar ook boos op de dokteres. Door haar zat er nu allerlei rotzooi in mijn lichaam die er niet had moeten inzitten.
Na het omkleden moest ik enkel nog langs de kassa passeren en dan kon ik naar huis. Dat was verschieten! De rekening bedroeg 150 $!!! Waarvan 70 $ voor de scanner en 50 $ voor de specialist. Ik voelde me echt bedrogen. Toen begreep ik waarom de scanner en de specialist zo nodig waren …
Anneleen
Na een slapeloze nacht met veel pijn, hebben Stijn en ik de volgende morgen een taxi genomen naar de spoeddienst van het ‘Vozandes’ziekenhuis. Op aanraden van onze huisbazin. Achteraf hoorde we van een taxichauffeur dat dit het beste ziekenhuis van heel Ecuador is. Dat stelde ons al wat meer gerust. Want, om eerlijk te zijn, hadden we er niet al te veel vertrouwen in. Van een paar Vlaamse dokters die in Quito wonen en werken, hadden we al gehoord dat de dokters hier dikwijls de verkeerde diagnose stellen.
Toen we in het ziekenhuis aankwamen, was het eerst een hele zoektocht om de spoeddienst te vinden. Maar dat zijn Stijn en ik ondertussen al gewoon. We hebben er zelfs al een studie over gemaakt. ‘Waarom worden de dingen in Latijns-Amerika niet goed aangeduid?’ Omdat als alles perfect is aangeduid, de mensen geen sociaal contact meer hebben met elkaar. En dat is niets voor latino’s, hé.
Op de spoeddienst aangekomen, moest ik eerst aan een bewaker in legeruniform (Jaja, veiligheid boven alles!) uitleggen wat er was gebeurd. Dan werd ik opgevangen door een verpleegster die me allerlei standaardvragen stelde en een formulier invulde. Toen moest ik me helemaal uitkleden, zo'n ‘operatiekleedje’ aandoen en op bed gaan liggen. Stijn had spijt dat hij zijn fototoestel niet mee had. ’t Moet nogal een belachelijk zicht zijn geweest.
Zonder enige uitleg te geven, begonnen verschillende verpleegsters allerlei onderzoeken te doen (bloeddruk, hartslag, ademhaling, koorts, …). Als ik niet op tijd had ingegrepen, dan hadden ze mijn bloeddruk gemeten aan de arm waar ik op was gevallen. En dat zou een pijnlijke zaak geweest zijn! Zonder boe of ba wou er een verpleegster mij een spuit geven. Gelukkig was Stijn zo alert om te vragen waarvoor dit diende. Bleek dat dit een pijnstiller was die intraveneus zou toegediend worden. Vanuit mijn ervaring in Bolivia en Peru, weet ik dat ze hier dikwijls onmiddellijk de zware middelen gebruiken. Ik heb dan maar gezegd dat het niet nodig was. Ik had ten slotte al heel de nacht de pijn getrotseerd zonder pijnstiller.
Na een half uur kwam er eindelijk een dokteres naar mijn arm kijken. Daar ging het uiteindelijk om, hé. Ze stelde me allerlei vragen, maar het probleem was dat ik een thermometer in mijn mond had en dus niet kon antwoorden. Maar dat was schijnbaar geen probleem. Ze zei me dat ze me zouden komen ophalen om een radiografie te maken.
In tussentijd zijn er nog eens een vijftal dokters en verpleegsters langs geweest. En iedere keer kon ik weer dezelfde vragen beantwoorden, ondanks dat er aan het voetenuiteinde van mijn bed een formulier lag met de nodige informatie.
Dan werd ik door een andere verpleger opgehaald met een rolstoel om naar de radiografieruimte gebracht te worden. Ik had zin om te zeggen dat het niet is omdat ik mijn arm heb gebroken, dat ik niet meer kan lopen. Maar ja, als patiënt wordt er van je verwacht dat je luistert naar wat de dokters en verplegers zeggen. Want zij weten wat het beste is voor jou.
Uit de radiografie bleek dat er een beentje in de buurt van mijn rechterelleboog was gebroken. De dokteres achtte het nodig van ook nog onder de scanner te gaan en er een specialist bij te halen. Stijn en ik vroegen ons af of dit niet een beetje overdreven was. Maar ja, je hebt pijn en kent er zelf niets van, dus dan wil je geen risico’s nemen, hé. Dus een halfuur later werd ik weer opgehaald door de verpleger met de rolstoel om naar de scanner te gaan.Na de radiografie en de scanner kwam de dokteres nog eens langs om te vragen hoe het was gesteld met de pijn. Ik zei haar dat ik de pijnstiller had geweigerd en dat de pijn draaglijk was. Ze raadde me aan om nu toch een spuit te laten zetten. Want, alvorens mijn arm in de gips te steken, zal eerst alles terug op zijn plaats moeten getrokken worden en dat doet heel veel pijn. Aangezien ik me deze verschrikkelijke pijn nog levendig herinnerde van toen ik 15 jaar geleden mijn arm heb gebroken op vakantie in Italië, stemde ik onmiddellijk toe.
Uiteindelijk daagde de specialist op. Hij zei dat ze in andere ziekenhuizen bij een dergelijke breuk een gips leggen. Hij verkoos een ander soort verband omdat dit confortabeler is en toch dezelfde doeltreffendheid heeft als gips. Ik begon al op mijn tanden te bijten voor de pijn die zou komen bij het rechttrekken. Maar er gebeurde niets. De specialist legde onmiddellijk het verband. Ik was opgelucht, maar ook boos op de dokteres. Door haar zat er nu allerlei rotzooi in mijn lichaam die er niet had moeten inzitten.
Na het omkleden moest ik enkel nog langs de kassa passeren en dan kon ik naar huis. Dat was verschieten! De rekening bedroeg 150 $!!! Waarvan 70 $ voor de scanner en 50 $ voor de specialist. Ik voelde me echt bedrogen. Toen begreep ik waarom de scanner en de specialist zo nodig waren …
Anneleen
4 opmerkingen:
Amai, das wel straf van die spuit. Je hoeft ook geen specialist te zijn om te zien op de foto of een bot moet worden rechtgetrokken of niet! Een scanner nemen ze normaal als de breuk op een delicate plaats is, in het gewricht vb zoals bij jou het geval is, ofwel om centjes binnen te halen. Heb je de foto's meegekregen? kZou ze wel eens willen zien.
Interessant om eens de mening te horen van een Belgische dokteres ... Misschien was die scanner dan toch nodig en was het geen geldklopperij. Laat ons hopen! Ik heb de foto's van de radiografie en de scanner hier inderdaad liggen. Maar ik zou niet weten hoe je die zou kunnen zien?! In december als we naar België komen ... Dat zijn dan wel vijgen na Pasen. ;-)
oei oei Anneleen,
Dat is minder leuk nieuws.
Ik zou mij niet te veel zorgen maken over die spuit hoor. Waarschijnlijk zal dat iets geweest zijn zoals voltaren of zo. Dit is pijnstillend, maar ook tegen de zwelling en koorts die bij een fractuur, meestal toch gepaard gaan. Zolang het op een steriele manier gegeven is natuurlijk.
Laat uw arm maar goed rusten
Veel beterschap!
Groetjes Sarah
Ondertussen maak ik me al minder zorgen dan in het begin. Vorige week heb ik getelefoneerd met een Belgische dokteres die al jaren in Quito woont. Zij zei me dat het Vozandesziekenhuis een zeer goed ziekenhuis is en dat ik gerust mocht zijn dat ze mij goed hebben verzorgd. De pijn is al weg, dus dat is goed teken. Nu rest me enkel nog de 'onhandigheid' ... ;-)
Een reactie posten