Megamaxi

Iedere week ga ik boodschappen doen in de Megamaxi, de Ecuadoriaanse versie van de Carrefour. Je kan hier zo goed als alles vinden. Zelfs specialekes zoals: ongezoet sinaasappelsap, tomatensap, rucolasla, rode kool, geraspte kaas, gerookte zalm, varkensgehakt, volkoren pasta en rijst, pijnboompitten, zongedroogde tomaatjes, … En natuurlijk niet te vergeten: witloof, spruitjes en Guylian-zeevruchten, onze Belgische specialiteiten. Voor lezers in België klinkt dit misschien banaal, maar na twee jaar ‘Armtierig Abancay’ is dit voor ons extreme luxe.

In de Megamaxi staat alles in het teken van maximaal comfort voor de klant.

Je hebt speciale winkelkarren in de vorm van een auto voor ouders met kleine kinderen. En voor oudere mensen die niet meer zo goed te been zijn, zijn er de gemotoriseerde winkelkarren met zitplaats.

De ruimtes tussen de kassa’s zijn te smal voor een winkelkar. De bedoeling is dus dat je je kar achterlaat vóór de kassa. Er lopen voortdurend jongens rond om deze karren op te halen en terug naar hun plaats aan de ingang te brengen.

Sommige Ecuadorianen hebben de gewoonte vanalles in hun kar te gooien om dan aan de kassa te beslissen of ze het effectief gaan kopen of niet. Met als resultaat dat je regelmatig in de achtergelaten karren niet gekochte producten vindt. Weer een jobke voor de loopjongens!

Van kartonnen dozen, boodschappentassen, opplooibare kisten, … hebben ze hier duidelijk nog nooit gehoord. Alles gebeurt met plastieken zakken. Ik heb me daar al aan doodgeërgerd. Ten eerste is al dat plastiek niet goed voor het milieu en ten tweede zijn die plastieken ‘flut’zakjes absoluut niet handig. Met een paar brikken melk scheuren ze al door en bij het in- en uitladen moet je 10 keer over en weer lopen.

Achter de kassa staan er jongens met een nieuwe winkelkar klaar. Zij pakken in, rijden de kar naar je auto of een taxi en laden in. De beleefdheid gebiedt dat je de inpakker een fooi geeft voor zijn bewezen diensten. In sommige gevallen steekt de klant geen vinger uit. Als er bijvoorbeeld geen inpakker beschikbaar is, zijn er mensen die gewoon staan te wachten in plaats van zelf al te beginnen inpakken. Of als bijvoorbeeld de inpakker het niet bolgewerkt krijgt omdat er zoveel boodschappen zijn, staan ze er gewoon op te kijken in plaats van een handje toe te steken.

Na enkele weken van frustraties en ergernissen, heb ik de koe bij de horens gevat! Vanaf nu neem ik steeds 2 stevige grote boodschappentassen mee met daarin lege gebruikte plastieken zakjes voor groenten en fruit. Aan de ingang van de Megamaxi word ik steeds tegengehouden, aangezien je geen zakken mag meenemen naar binnen. Maar als ik aan de bewaker uitleg waarvoor mijn lege zakken dienen, mag ik toch door. In het begin waren de inpakkers verward, maar ondertussen kennen ze mij al. Deze week zei één van de jongens dat hij mijn systeem zo goed vond. Veel handiger dan de plastieken zakken …

Tja, het is al een begin … Nu nog een manier vinden om geen gebruik meer te moeten maken van de inpakkers. Wat hebben die latino’s toch met ‘dienen en bediend worden’? Nog een overblijfsel van de slavernij tijdens de kolonisatie?! …

Anneleen