De (onder)buurman van Kasper

Sinds vorige week is onze onderbuurman 95 jaar. Kasper is nog geen 95 dagen. Allebei onder hetzelfde dak. Vandaag zaten ze even samen. Pasgeboren Kasper in de armen van de oude man.
De twee kinderen van de buurman - beiden in de zeventig - zijn de hele dag met hun vader bezig. Wij (of Anneleen) ook met Kasper. Dat zet aan tot denken, he.

Wat een mooie creatie, zegt ie wel 3 keren.

Toen Kasper geboren werd, kreeg ik af en toe de idee dat ie eigenlijk nog een oud mannetje was dat als een baby terug op aarde is beland. Je kan zeggen dat er toch enige fysieke gelijkenissen zijn, bijvoorbeeld het feit dat ze nauwelijks haar op hun hoofd hebben, geen tanden, het gebrekkig functioneren van de zintuigen, enzovoort.

Stel je voor dat we hen - baby's en oude mensen - op dezelfde wijze zouden behandelen. Of omgekeerd. Dan sturen we onze baby's voortaan naar een tehuis. Want het is toch een beetje lastig hen in huis te hebben. En de bejaarden? Die zouden we dag en nacht vertroetelen... Thuis. En dan is het heel typisch dat je de volgende uitspraken hoort in het bijzijn van de oudjes:
- 'Ooh, wat schattig, dat oud mannetje, hij maakt belletjes met zijn mond.'
- 'Wat een lieve geluidjes.'
- 'Ik wil de pamper van oma verversen.'
- 'Kijk, opa lacht naar mij!'
- 'Kom je ook naar de bejaardenborrel?'
- 'Oh, neen. Sorry, ik kan niet mee op stap vanavond. Ik wil voor mijn grootmoeder zorgen.'

Vul zelf aan...