Anneleen heeft een buikje.

Elke trouwe bloglezer wist al langer dat Anneleen zwanger is. Ze is nu 5 en een half maanden ver. En dat is te zien...

Anneleen leest 'Jouw zwangerschapsbijbel'. De toekomstige grootmoeders hadden laatst beiden hetzelfde boek in cadeaupapier meegegeven. Maar het heeft geen zin om twee keer te lezen. Onze toekomstige baby is immers geen tweeling. Het wordt een zoon! En dat wil elke man volgens het Nederlandse boekje dat ik aan het lezen ben: 'Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt!'. En ook alle Ecuadorianen willen liefst beginnen met een zoon. Weet eigenlijk niet goed waarom.

We hebben een 3-tal boekjes met voornamen. Om de paar avonden lees ik de namen in alfabetische volgorde een voor een voor. In het boekje van 4000 namen zit ik nu aan 'Kuneke', een afgeleide van Koen. Onze vriend Koen raadt Koenraad aan. Andere collega's en vrienden doen ook suggesties, bijvoorbeeld: Fee, Robby, Jens, Maarten, Vincent, Lander, Toon, Cedric, Rik,... Ideeën blijven welkom. Je ziet, we zijn ernstig aan het studeren.

Vandaag ontving ik 2 kleine schoentjes uit Suriname. We horen dat de mama's en zussen in België babywinkels zijn aan het leegplunderen. En we hebben hier onlangs bevallen vrienden, die ons een en ander beloven. We moeten ons dus ook voorbereiden op wat we gaan nodig hebben.

Zijn er trouwens plots zoveel zwangere vrouwen? In ieder geval heb ik nog 2 andere collega's die zwanger zijn. Volgens mij hebben zij echter een ziekte... Zo gedragen ze zich toch. Eentje sleept zich de trappen op, ze is nochtans niet zo 'ver' als Anneleen, die mij nog steeds vlot voorbijzwemt. We trekken deze maand elke ochtend baantjes in het zwembad van een hotel. Anneleen heeft eigenlijk geen complimenten. Misschien te weinig? Van onze dokter hier horen we dat Ecuadoriaanse vrouwen zich nogal eens zielig gedragen als ze zwanger zijn in de hoop dat ze van hun man dan wat meer aandacht en zorg krijgen. Als ze plots 's avonds zin krijgt in aardbeien, moet de man daarnaar op zoek. Want als ie dat niet doet en er blijkt uiteindelijk iets mis te zijn met de baby, dan krijgt hij de schuld.

We mogen binnenkort op het werk een 'babyshower' verwachten. Dat is een feestje voor de zwangere vrouw, met cadeautjes en spelletjes. Nog voor het kindje geboren is. Iets typisch Amerikaans. Heb er al enkele meegemaakt. Nochtans is het niet de gewoonte dat mannen daarbij zijn. Moet zeggen dat het niet echt mijn meest favoriete activiteit is, maar misschien verandert dat als het onze beurt - of die van Anneleen - is.

Interessant om op andere verschillen in te gaan...?

Van Nederlandse vrienden weten we dat zij in principe maar 1 of 2 keer een echografie laten doen. Wij zijn intussen al 3 keer bij de 'echograaf' gepasseerd. Toch verschieten als je het wezentje in al zijn dimensies ziet. Hier in Ecuador is het de gewoonte dat als je het geslacht weet, dat ook meteen kenbaar maakt. Bij ons in België en Nederland dus niet. En hier geeft men meestal vooraf al een naam. Mijn collega Lepida sprak maanden voor de geboorte al over haar Camila.

De meeste Ecuadoriaanse kindjes worden geboren in een ziekenhuis of een kraamkliniek. Dus niet aan huis, zoals bijvoorbeeld in Nederland vaak gebeurt. Anneleen en ik gaan nu heel binnenkort op zoek naar een plek waar ze kan bevallen. We houden je op de hoogte van de evolutie...