Elke trouwe bloglezer wist al langer dat Anneleen zwanger is. Ze is nu 5 en een half maanden ver. En dat is te zien...
Anneleen leest 'Jouw zwangerschapsbijbel'. De toekomstige grootmoeders hadden laatst beiden hetzelfde boek in cadeaupapier meegegeven. Maar het heeft geen zin om twee keer te lezen. Onze toekomstige baby is immers geen tweeling. Het wordt een zoon! En dat wil elke man volgens het Nederlandse boekje dat ik aan het lezen ben: 'Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt!'. En ook alle Ecuadorianen willen liefst beginnen met een zoon. Weet eigenlijk niet goed waarom.
We hebben een 3-tal boekjes met voornamen. Om de paar avonden lees ik de namen in alfabetische volgorde een voor een voor. In het boekje van 4000 namen zit ik nu aan 'Kuneke', een afgeleide van Koen. Onze vriend Koen raadt Koenraad aan. Andere collega's en vrienden doen ook suggesties, bijvoorbeeld: Fee, Robby, Jens, Maarten, Vincent, Lander, Toon, Cedric, Rik,... Ideeën blijven welkom. Je ziet, we zijn ernstig aan het studeren.
Vandaag ontving ik 2 kleine schoentjes uit Suriname. We horen dat de mama's en zussen in België babywinkels zijn aan het leegplunderen. En we hebben hier onlangs bevallen vrienden, die ons een en ander beloven. We moeten ons dus ook voorbereiden op wat we gaan nodig hebben.
Zijn er trouwens plots zoveel zwangere vrouwen? In ieder geval heb ik nog 2 andere collega's die zwanger zijn. Volgens mij hebben zij echter een ziekte... Zo gedragen ze zich toch. Eentje sleept zich de trappen op, ze is nochtans niet zo 'ver' als Anneleen, die mij nog steeds vlot voorbijzwemt. We trekken deze maand elke ochtend baantjes in het zwembad van een hotel. Anneleen heeft eigenlijk geen complimenten. Misschien te weinig? Van onze dokter hier horen we dat Ecuadoriaanse vrouwen zich nogal eens zielig gedragen als ze zwanger zijn in de hoop dat ze van hun man dan wat meer aandacht en zorg krijgen. Als ze plots 's avonds zin krijgt in aardbeien, moet de man daarnaar op zoek. Want als ie dat niet doet en er blijkt uiteindelijk iets mis te zijn met de baby, dan krijgt hij de schuld.
We mogen binnenkort op het werk een 'babyshower' verwachten. Dat is een feestje voor de zwangere vrouw, met cadeautjes en spelletjes. Nog voor het kindje geboren is. Iets typisch Amerikaans. Heb er al enkele meegemaakt. Nochtans is het niet de gewoonte dat mannen daarbij zijn. Moet zeggen dat het niet echt mijn meest favoriete activiteit is, maar misschien verandert dat als het onze beurt - of die van Anneleen - is.
Interessant om op andere verschillen in te gaan...?
Van Nederlandse vrienden weten we dat zij in principe maar 1 of 2 keer een echografie laten doen. Wij zijn intussen al 3 keer bij de 'echograaf' gepasseerd. Toch verschieten als je het wezentje in al zijn dimensies ziet. Hier in Ecuador is het de gewoonte dat als je het geslacht weet, dat ook meteen kenbaar maakt. Bij ons in België en Nederland dus niet. En hier geeft men meestal vooraf al een naam. Mijn collega Lepida sprak maanden voor de geboorte al over haar Camila.
De meeste Ecuadoriaanse kindjes worden geboren in een ziekenhuis of een kraamkliniek. Dus niet aan huis, zoals bijvoorbeeld in Nederland vaak gebeurt. Anneleen en ik gaan nu heel binnenkort op zoek naar een plek waar ze kan bevallen. We houden je op de hoogte van de evolutie...
We organiseren een etentje met hoge 'mieten' van het Ministerie en alle experten en consultants, ook de rectoren van pedagogische universiteiten van Mexico en Argentinië
Net voor de cursus geeft Miguel, vicerector van de Universidad Técnica del Norte, uitleg over de bouwplannen van zijn universiteit.
André in actie, met een 2-daagse over integrale kwaliteitszorg
We linken VLIR met SENESCYT (het Ministerie voor Hoger Onderwijs) 
VLIR-delegatie op kantoor van VVOB. In het midden onze kersverse Programme Manager: Wouter Van Damme
Soms wordt ook onze 'huistolk' Els ingeschakeld, bijvoorbeeld: tijdens een meeting van de Ecuadoriaanse universiteiten. Ik mag er ook een 'optreden' geven.
Met Elke van Klasse naar de bergen, de kust en de jungle voor opnames in scholen en lerarenopleidingen.
Een leerling mag wat voorlezen van de juf.
Ik verveel mij, dus speel ik wat met de haren van degene die voor mij zit. 
Soledad, een van de jonge onderzoeksters (een sociologe), interviewt de leerkracht. Wat zijn je doelstellingen? Hoe bereik je die? Etc.
Sommige scholen die we bezoeken, zijn niet makkelijk te vinden. Lokale bewoners sturen ons naar alle kanten.
In een school waar een leerkracht meerdere leerjaren voor zich neemt, is de klas ingedeeld in verschillende groepen.
Een meisje dat alleen is in haar groep, wordt voortdurend afgeleid...
Als het pauze is, rennen alle kinderen naar een lokaal. Wat is daar dan te doen? Er staan computers met (educatieve) spelletjes...
De les begint terug in een andere school. Buiten! Links op de foto zie je een van de 'onderzoekers'.
Tijdens de pauze spelen deze kinderen met wat ze tijdens de les niet mochten. En een hond komt even binnenpiepen. 
De schoolbezoeken zijn intussen afgerond. We zijn gestart met interne workshops waarbij we moesten bepalen hoe we het lerarenprofiel zien. Mijn bekommernis is dat verschillende onderdelen van het ministerie aan een of ander onderwijsprofiel werken, elk op een andere manier, om uiteindelijk telkens een andere interpretatie te hebben van wat een profiel is. Bovendien waren er - met de steun van OEI - al 'standaarden' voor de leerkracht uitgewerkt die in principe ook al konden dienen voor het profiel.
2. Ook in Tulcan. Ik zie een man in de lucht staan. Geen enkele koord of wat dan ook zichtbaar.
3. Op terugweg naar Quito stoppen we even tegenover een pretpark. Verschillende vrachtwagens 'zonder iets' passeren op de grote weg naar Guayaquil.
