den evenaar: De laatste schooldag. Een vragenlijst voor Anneleen.

- Een interview, Anneleen?

Anneleen: Heb er geen zin in. Het is weekend, het is vakantie. Allez, stel je vragen maar...

- Wat is het leukste voor jou? De eerste of de laatste schooldag?

Anneleen: Oei. Dat is een moeilijke vraag. In het algemeen of hier?

Eeuh, de laatste schooldag. Omdat dan de vakantie begint. Leuk vooruitzicht. Ik kijk meestal niet zo uit naar de eerste schooldag omdat ik tijd nodig heb om er in te komen. Maar dat verbetert snel.

- In hoeveel scholen heb je dit jaar eigenlijk gewerkt?

Anneleen: In 6 verschillende scholen. Eerst in een netwerk van 5 scholen. En dan aan een school die verbonden is met een hogeschool voor lerarenopleiding.

- Hoe verliep het?

Anneleen: Mijn eerste werk in de scholengemeenschap was superzwaar. De basisreden was dat de directie en leerkrachten totaal niet gemotiveerd waren.
En in de laatste school was het veel beter. Des te meer omdat de juf van het eerste leerjaar super gemotiveerd is. Een ongelooflijke juf. Ze heet Ely. Ik heb er al 2 maanden mee samengewerkt.

- Hoe verklaar je zo een verschil?

Anneleen: Wat mij heel veel hardzeer doet, is dat de kwaliteit van de scholen samenhangt met het type kinderen dat er zit. Het is te zeggen: rijk of arm.
Hier in Ecuador heeft men geen zorgcultuur. Scholen met meer noden krijgen niet meer steun. Integendeel, scholen met ‘problemen’ worden aan hun lot overgelaten. Scholen waar het goed gaat, worden nog meer ondersteund. De leerkrachten van de school waar ik nu werk, zitten in de hoogste loonschaal. Ze worden verondersteld om vernieuwende onderwijsvormen toe te passen. Dat is zo in de theorie, want in de praktijk is er weinig uitwisseling tussen de hogeschool, die inspiratie moet bieden, en de experimentele school. Er is ook veel corruptie. In de school waar ik nu werk, worden kinderen vooraf uitgekozen. Wettelijk gezien moet de selectie van de kinderen op toeval gebaseerd zijn. In de praktijk wordt er heel veel gebruik gemaakt van achterpoortjes en omkoperij.

- Hoe overleef jij dat allemaal als ‘geboren perfectionistische ontwikkelingwerkster’?

Anneleen: Op zich zou ik veel liever in die andere (eerste) scholen werken, maar dat was niet te doen. Ik stond er alleen voor. Normaal was het de bedoeling dat ik modellessen zou geven en dat de leerkrachten zouden observeren. Maar de leerkrachten lieten me alleen met 50 ‘varkentjes’.

- Waren die kinderen dan zo moeilijk handelbaar?

Op zich waren dat zeker geen moeilijke kinderen, maar door het slechte onderwijs dat ze krijgen… De juffen die hen aan hun lot overlaten… Ze maakten geen klasafspraken en als ze die al hadden, lieten ze die niet naleven.
Om op de eerdere vraag terug te komen: ik zou er liever werken, de noden zijn hoger, maar ik kon er niets bereiken. De school waar ik nu werk, is dus verbonden aan de hogeschool en het programma ‘Escuelas Gestoras del Cambio’ werkt er ook mee. Dat is niet onbelangrijk.
Dus probeer ik mezelf te sussen dat ik op een interessantere plaats zit om verandering te bekomen, maar ik kan niet ontkennen dat ik echt moeite heb met bepaalde dingen.

- Wat zijn de grootste problemen van het Ecuadoriaanse onderwijs?

Anneleen: Het is de eerste keer in de Ecuadoriaanse geschiedenis dat voor de overheid onderwijs belangrijk is. Dat is heel goed, er wordt vrij veel geld voor vrijgemaakt. Het is echter een begin, er blijft nog veel werk aan de winkel.
Het gebrek aan zorgbeleid en de corruptie, heb ik vermeld. Maar heel belangrijk: alle onderwijs zou volgens mij publiek moeten zijn. Geen 'betere' privéscholen meer voor degenen die het kunnen betalen, maar goed onderwijs voor iedereen.

- En op niveau van de klas?

Anneleen: In de scholengemeenschap waren er geen basiscondities om te leren. Zoals: klasafspraken… Kinderen aten en dronken tijdens de les. Ze lagen meer onder hun bank dan dat ze op hun stoel zaten. Ze liepen rond, babbelden. Gewoon: chaos.
In de school waar ik nu werk, is dat niet van toepassing. Mijn collega Ely gaat vriendelijk en kordaat om met de kinderen. Ze heeft klasafspraken. Er wordt voldaan aan de basiscondities.
Maar in het algemeen is de kijk op onderwijs nog heel traditioneel: de leerkracht spreekt en de kinderen luisteren. Juf Ely is eigenlijk een actrice. Ze boeit de leerlingen. Maar het blijft wel zo dat zij toneelspeelt en de kinderen zijn toeschouwers, geen deelnemers.

- Waarom heb je zo weinig op de blog gezet tot hiertoe?

Anneleen: Omdat het voorbije jaar moeilijk is geweest op werkgebied, met veel onzekerheden en veranderingen. Tot nu toe weet ik niet 100 % zeker hoe mijn werk verder zal evolueren. Is de school waar ik nu lesgeef wel de ‘place to be’?

- Je hebt beslist om ook in de Nederlandse school te gaan lesgeven?

Anneleen: Ja, sinds ik in Quito toekwam, vroegen ze me dat al. In de Nederlandse school hebben ze een tekort aan gediplomeerde leerkrachten. Toch wilde ik eerst mijn ‘full time’ job duidelijk hebben. We zijn naar Ecuador gekomen om aan ontwikkelingssamenwerking te doen. Lesgeven op de Nederlandse school is dat niet. Maar de ouders zeggen me wel dat ik onrechtstreeks bijdraag omdat de ouders vaak coöperanten zijn. Ik heb intussen dus toch toegezegd. Het is een job van 2 keer 1,5 uur per week. En betaald.

- Heb jij nog een afsluitende vraag voor de bloglezers?

Anneleen: Wat is de sleutel tot geluk? Neen, dat ga ik er niet laten opzetten. Of ja, als jij dat er op wilt zetten…

- Bedankt voor het gesprek.

Anneleen: Alstublieft.

Stijn

Cadeautje van leerling Mateo aan juf Anneleen. Om te bedanken... Spontaan!