Weekendje in krater

Het afgelopen weekend hebben we gelogeerd in een krater, op een uurtje van Quito. Niet dat dit zo gevaarlijk is. De laatste uitbarsting moet zowat 2500 geleden zijn geweest. Er wonen zo'n 300 tal mensen.

Anneleen en ik verbleven in Pululahua Hostal. Heel aangenaam. Er liepen een 5-tal sympatieke honden rond. Je kon bubbelen in de jacuzzi. En uiteraard gingen we ook op wandel.

Stijn

De laatste schooldag. Een vragenlijst voor Anneleen.

- Een interview, Anneleen?

Anneleen: Heb er geen zin in. Het is weekend, het is vakantie. Allez, stel je vragen maar...

- Wat is het leukste voor jou? De eerste of de laatste schooldag?

Anneleen: Oei. Dat is een moeilijke vraag. In het algemeen of hier?

Eeuh, de laatste schooldag. Omdat dan de vakantie begint. Leuk vooruitzicht. Ik kijk meestal niet zo uit naar de eerste schooldag omdat ik tijd nodig heb om er in te komen. Maar dat verbetert snel.

- In hoeveel scholen heb je dit jaar eigenlijk gewerkt?

Anneleen: In 6 verschillende scholen. Eerst in een netwerk van 5 scholen. En dan aan een school die verbonden is met een hogeschool voor lerarenopleiding.

- Hoe verliep het?

Anneleen: Mijn eerste werk in de scholengemeenschap was superzwaar. De basisreden was dat de directie en leerkrachten totaal niet gemotiveerd waren.
En in de laatste school was het veel beter. Des te meer omdat de juf van het eerste leerjaar super gemotiveerd is. Een ongelooflijke juf. Ze heet Ely. Ik heb er al 2 maanden mee samengewerkt.

- Hoe verklaar je zo een verschil?

Anneleen: Wat mij heel veel hardzeer doet, is dat de kwaliteit van de scholen samenhangt met het type kinderen dat er zit. Het is te zeggen: rijk of arm.
Hier in Ecuador heeft men geen zorgcultuur. Scholen met meer noden krijgen niet meer steun. Integendeel, scholen met ‘problemen’ worden aan hun lot overgelaten. Scholen waar het goed gaat, worden nog meer ondersteund. De leerkrachten van de school waar ik nu werk, zitten in de hoogste loonschaal. Ze worden verondersteld om vernieuwende onderwijsvormen toe te passen. Dat is zo in de theorie, want in de praktijk is er weinig uitwisseling tussen de hogeschool, die inspiratie moet bieden, en de experimentele school. Er is ook veel corruptie. In de school waar ik nu werk, worden kinderen vooraf uitgekozen. Wettelijk gezien moet de selectie van de kinderen op toeval gebaseerd zijn. In de praktijk wordt er heel veel gebruik gemaakt van achterpoortjes en omkoperij.

- Hoe overleef jij dat allemaal als ‘geboren perfectionistische ontwikkelingwerkster’?

Anneleen: Op zich zou ik veel liever in die andere (eerste) scholen werken, maar dat was niet te doen. Ik stond er alleen voor. Normaal was het de bedoeling dat ik modellessen zou geven en dat de leerkrachten zouden observeren. Maar de leerkrachten lieten me alleen met 50 ‘varkentjes’.

- Waren die kinderen dan zo moeilijk handelbaar?

Op zich waren dat zeker geen moeilijke kinderen, maar door het slechte onderwijs dat ze krijgen… De juffen die hen aan hun lot overlaten… Ze maakten geen klasafspraken en als ze die al hadden, lieten ze die niet naleven.
Om op de eerdere vraag terug te komen: ik zou er liever werken, de noden zijn hoger, maar ik kon er niets bereiken. De school waar ik nu werk, is dus verbonden aan de hogeschool en het programma ‘Escuelas Gestoras del Cambio’ werkt er ook mee. Dat is niet onbelangrijk.
Dus probeer ik mezelf te sussen dat ik op een interessantere plaats zit om verandering te bekomen, maar ik kan niet ontkennen dat ik echt moeite heb met bepaalde dingen.

- Wat zijn de grootste problemen van het Ecuadoriaanse onderwijs?

Anneleen: Het is de eerste keer in de Ecuadoriaanse geschiedenis dat voor de overheid onderwijs belangrijk is. Dat is heel goed, er wordt vrij veel geld voor vrijgemaakt. Het is echter een begin, er blijft nog veel werk aan de winkel.
Het gebrek aan zorgbeleid en de corruptie, heb ik vermeld. Maar heel belangrijk: alle onderwijs zou volgens mij publiek moeten zijn. Geen 'betere' privéscholen meer voor degenen die het kunnen betalen, maar goed onderwijs voor iedereen.

- En op niveau van de klas?

Anneleen: In de scholengemeenschap waren er geen basiscondities om te leren. Zoals: klasafspraken… Kinderen aten en dronken tijdens de les. Ze lagen meer onder hun bank dan dat ze op hun stoel zaten. Ze liepen rond, babbelden. Gewoon: chaos.
In de school waar ik nu werk, is dat niet van toepassing. Mijn collega Ely gaat vriendelijk en kordaat om met de kinderen. Ze heeft klasafspraken. Er wordt voldaan aan de basiscondities.
Maar in het algemeen is de kijk op onderwijs nog heel traditioneel: de leerkracht spreekt en de kinderen luisteren. Juf Ely is eigenlijk een actrice. Ze boeit de leerlingen. Maar het blijft wel zo dat zij toneelspeelt en de kinderen zijn toeschouwers, geen deelnemers.

- Waarom heb je zo weinig op de blog gezet tot hiertoe?

Anneleen: Omdat het voorbije jaar moeilijk is geweest op werkgebied, met veel onzekerheden en veranderingen. Tot nu toe weet ik niet 100 % zeker hoe mijn werk verder zal evolueren. Is de school waar ik nu lesgeef wel de ‘place to be’?

- Je hebt beslist om ook in de Nederlandse school te gaan lesgeven?

Anneleen: Ja, sinds ik in Quito toekwam, vroegen ze me dat al. In de Nederlandse school hebben ze een tekort aan gediplomeerde leerkrachten. Toch wilde ik eerst mijn ‘full time’ job duidelijk hebben. We zijn naar Ecuador gekomen om aan ontwikkelingssamenwerking te doen. Lesgeven op de Nederlandse school is dat niet. Maar de ouders zeggen me wel dat ik onrechtstreeks bijdraag omdat de ouders vaak coöperanten zijn. Ik heb intussen dus toch toegezegd. Het is een job van 2 keer 1,5 uur per week. En betaald.

- Heb jij nog een afsluitende vraag voor de bloglezers?

Anneleen: Wat is de sleutel tot geluk? Neen, dat ga ik er niet laten opzetten. Of ja, als jij dat er op wilt zetten…

- Bedankt voor het gesprek.

Anneleen: Alstublieft.


Stijn

Cadeautje van leerling Mateo aan juf Anneleen. Om te bedanken... Spontaan!

Elke maandagochtend: nationale hymne en groet aan de vlag. Ter plaatse...

Twee juffen in een klas: Ely en Anneleen

Het zonnefeest of Inti Raymi. Beelden van een weekendje Otavalo en omgeving.

Het Vlaamse koppel, Ria en Jean, woont in het dorp Gualsaqui, in de buurt van Otavalo. Ze zijn er 11 jaar geleden beland nadat ze in België iemand van het Indiaanse dorp waren tegengekomen. Intussen is Jean verkozen tot dorpspresident. Ria nodigde ons afgelopen uit om naar Inti Raymi te komen. We kennen het zonnefeest al van Cusco. Hier zien we geen groot theaterspektakel, maar een authentieke danswedstrijd (in rondjes lopen) tussen 23 dorpen. De winnaar mag het jaar nadien organiseren.

Ria en Jean zetten allerlei sociale projecten op in gezondheidszorg en onderwijs. Ze krijgen daarvoor dit jaar ook de hulp van Tine, een vrijwilligster uit West-Vlaanderen. Als we in het dorp toekomen, herkennen we hen niet meteen. Ze zijn immers niet herkenbaar in hun traditionele Indiaanse kledij. Vanuit het dorp Gualsaqui lopen we naar het volgende dorp voor het indianenfeest ter ere van de zon, een hernomen traditie. Het gaat gepaard met veel drank. Het evenement start met een katholieke mis en de pastoor waarschuwt wel 5 keer voor drankverbruik. Maar als het feest echt kan starten, wordt hem ook 'chicha' (maïsbier) aangeboden en kan ie niet weigeren.

De dag voordien: op wandel in de buurt van Otavalo

En enkele korte filmpjes van het Inti Raymi feest...

Stijn

Sightseeing in Quito

Op wandel langs een gestaureerd, sfeervol straatje 'La Ronda' in het historisch centrum.

Met collega's afgesproken om naar fototentoonstelling van zoon van collega te gaan.

Foto's die speciale blikken uitlokken.

Of we iets doen voor de rolstoelgebruikers? Natuurlijk. We leggen speciale paden aan... waar ze rondjes kunnen rijden.

Wat raar. Daar staat een paard aan de bushalte.

Aaah. Het paard staat op een aanhangwagen. Toch wat vreemd zo midden in het centrum.

Kleuterjuffen dromen

Eindelijk nog eens 'een 'lesje gegeven'... En dan nog wel in een van de oudste en belangrijkste universiteiten van Ecuador: de Universidad Central in Quito. Voor een 300 a 400-tal kleuterjuffen, de meesten nog in wording. Onderwerp: het onderwijs in Vlaanderen en het programma 'Escuelas Gestoras del Cambio' in Ecuador.

Pas eind vorige week kreeg ik een telefoontje van de vicedecaan van de faculteit voor onderwijs met de vraag of ik (gisteren) tijdens een tweedaagse rond kleuteronderwijs een presentatie wilde geven. Ik reageerde meteen dat het programma 'Escuelas Gestoras del Cambio' niet over kleuteronderwijs gaat. 'Geen probleem', was de reactie. 'Waarover moet het dan gaan?', vroeg ik. Het antwoord was niet zo helder. Uiteindelijk stemde ik toe omdat we graag een goed contact hebben met de universiteit.

Na de presentatie kwamen enkele studenten me bestoken met vragen. Elk van hen had het over een droom. En meestal had die te maken met het oprichten van een school, ook voor kansarme kinderen. Een studente zei dat ze graag president van Ecuador wilde worden. En als dat niet zou lukken, dan was minister van onderwijs ook goed.

Stijn

Voor enkele dagen in Shell

Vorige week waren Carlos (functionaris ministerie), Hans en ik voor een workshop videotechnieken in Shell, een provinciestadje in de selvaprovincie Pastaza. Vertegenwoordigers van vier lerarenopleidingen van het amazonegebied namen deel. In totaal een 15-tal personen.

Het publiek was zeer divers. Er waren mensen met wat meer en minder ervaring met video. En verschillende functies waren vertegenwoordigd: administratieven, docenten en ook een rector en een vicerector. Iedereen leek me zeer entoesiast, maar voor Hans ontbrak het toch aan zin voor perfectie. 'Is het niet voldoende om een keer te zeggen dat je je lens eerst moet proper vegen? Als kok poets je je kookpotten toch ook voor je begint...'

Het was de eerste keer dat we voor mijn component van 'lerarenopleidingen' een concrete vormingsactiviteit organiseerden. Tot hiertoe hebben we veel bestudeerd, vergaderd en gepland. Maar het is nu dus tijd om echt in actie te schieten. Het mag geen eenmalige 'one shot' blijven. Daarvoor hadden we ook een gesprek met twee rectoren en twee vertegenwoordigers van het Ministerie van Onderwijs (iemand van lerarenopleiding en een andere van communicatie). We willen een permanente ploeg opstarten voor de aanmaak van educatieve video's over goede praktijken in het onderwijs.

Tijdens de taller lag het accent vooral op het productieaspect, maar een volgende keer wil ik ook de 'journalist' en de 'pedagoog' in de deelnemers oproepen. We hebben goed vertelde verhalen nodig, maar ook succesvolle verhalen in educatieve zin.

De eerste dag moesten we noodgedwongen stoppen voor 16h00 want een beslissende match zou uitgezonden worden: de wedstrijd voor de kwalificaties tussen Argentinië en Ecuador. Ecuador won met 2 - 0 in het stadion vlakbij ons appartement. De volgende ochtend zei ik aan de deelnemers dat Hans vroeg hoe ze de uitzending vonden. Een voor een antwoordden de deelnemers dat de Ecuadorianen zo goed gespeeld hadden en zomeer. Na hun reacties zei ik dat Hans eigenlijk vroeg naar de camerabeelden en de montage. Aaaaaaai!

Stijn

Maradonna, trainer van Argentinië, moet er bijna van huilen...

We hadden ook interviews voor lokale kranten, radio en televisie.

Bekijk de resultaten van 3 dagen videoworkshop en klik hier voor een link met de website van het Ministerie van Onderwijs, waarop de video's ook te zien zijn.

http://www.youtube.com/watch?v=GV5ucLjtda0 (bezoek aan school voor bijzonder onderwijs)

http://www.youtube.com/watch?v=LrFgsv-w3so (demonstratieles, ahum)

Een sociaal weekendje

Dit weekend ontvingen we de collega van Anneleen met haar man en zoontje. Voor een bbq op zaterdag. 's Avonds spraken we met een groep Vlamingen af voor een spelletjesavond. En vandaag, zondag, kregen we het bezoek van 12 collega's van VVOB voor een kookles van Lepida. Ze is onze boekhoudster, is Afro-Ecuadoriaanse en afkomstig van Esmeraldas (kustprovincie).

'Encocado' moet zowat het lekkerste Ecuadoriaans gerecht zijn. Je maakt het met cocos en vis. Het hele recept vind je op de blog van Hans. Hieronder kan je genieten van enkele sfeerbeelden.

Stijn

Erg lastig: cocos uitschrapen met een schelp.

De cocos wordt dan samen met wat lauw water uitgeperst tot cocosmelk.

Bij de 'encocado' passen ook 'patacones'. Dat zijn platgeklopte en gefrituurde stukjes 'verde' (lijkt op banaan)

Jongste bezoek tot hiertoe: Tessa, ze is een goede week oud. Ze is het pasgeboren dochtertje van Johan en collega Nele.

Het lijkt wel goed weer, maar we moeten even later schuilen voor een bui.

Ons binnenterrasje...

Luciano, een van de oudere collega's. Heeft steeds een aanstekelijke lach.

Chef-kokkin van de dag, Lépida, moet er even van uitrusten...