Al een drietal jaren geleden waren we van plan om de school van de dochter van onze huiseigenaars te bezoeken, maar dit is uiteindelijk pas voorbije vrijdag gelukt. Het is een privé-school van het type Montessori en ligt op 164 kilometer ten westen van Quito, in de buurt van 'Puerto Quito' op een wat afgelegen, paradijselijke plek. Er wonen ongeveer 40 gezinnen in de omgeving. De meesten leven van landbouw, zoals cacao. Het is het enige kleuterschooltje waar een 20-tal kinderen van de landelijke buurt terecht kunnen. De oprichters van de school hebben er alles aan gedaan om - zonder dat ze er echt voor opgeleid zijn - een zinvol onderwijsproject te maken. En dat merk je aan de inrichting en de voorzieningen voor de kinderen. De ruimtes zijn aan hen aangepast. Het is er netjes. De kinderen vinden tal van stimulerende spelmaterialen en speelhoeken. Je hebt er konijnen en kippen.
De kinderen lijken er erg op hun gemak en spelen zelfstandig of met elkaar. Erg geconcentreerd.
Tot hiertoe ontfermde zich Ximena over het reilen en zeilen van de school, maar ze krijgt het moeilijk voor mekaar dat de school als legaal wordt erkend en het kost toch allemaal handenvol geld. Ze stopt er dus mee en keert in augustus terug naar Quito... Hopelijk kunnen we de achterblijvers helpen met een alternatief. Het is namelijk de bedoeling dat de twee nabijgelegen publieke scholen het iniatief overnemen.
We hoorden dat ze zeer ongelukkig zijn als ze van hun ouders niet naar school mogen komen omdat ze bijvoorbeeld ziek zijn. Begrijpelijk als je het allemaal ziet.
Tot hiertoe ontfermde zich Ximena over het reilen en zeilen van de school, maar ze krijgt het moeilijk voor mekaar dat de school als legaal wordt erkend en het kost toch allemaal handenvol geld. Ze stopt er dus mee en keert in augustus terug naar Quito... Hopelijk kunnen we de achterblijvers helpen met een alternatief. Het is namelijk de bedoeling dat de twee nabijgelegen publieke scholen het iniatief overnemen.
Rijkere mensen die in afgelegen gebieden gaan wonen, nemen soms zelf het initiatief om een school te starten voor hun eigen kinderen en die van de buurt. Er zijn immers heel weinig waardevolle, publieke scholen in rurale buurten. En onderwijs aan huis - zoals in Vlaanderen - mag niet in Ecuador.
De overheid doet er nu alles aan om meer controle uit te oefenen en niet meer private initiatieven toe te laten. Begrijpelijk, want sommige van die scholen groeiden immers uit tot handeltjes met goedkoop winstbejag. Toch zagen we nu met eigen ogen dat er ook interessante en sociaal geïnspireerde iniatieven bestaan. Ximena wil zich voortaan richten op de versterking van een netwerk van gelijkaardige scholen. Misschien kan het initiatief als een proefproject worden erkend door het Ministerie van Onderwijs.
Schoolgebouwen met materialen van de omgeving. Oef, voor een keer niet alleen saaie, betonnen blokken.
Grote, open ruimtes
De eetruimte. Een dak boven je hoofd volstaat tegen de zon en de regen.
Vele spel- en leermaterialen in hout. Goedkoper uit China laten overkomen.
Naar de kapper
Even de school(voormid)dag samen afsluiten...
Als je de ruimte betreedt, laat je je schoenen uit.
Via een schaduwrijk bospad naar boven, naar de straat.
Ouders wachten boven aan de straat hun kinderen op. Een van de kinderen mag mee op de brommer waar al 3 personen op zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten