Vlaamse stedentocht in wintertijd

Net terug uit Vlaanderen

Niet dat ik terugkom met een grote cultuurshock van mijn verblijf in België. De 3 weken dat ik daar was met mijn Ecuadoriaanse collega's, deden me wel af en toe aan het denken zetten...

Laten we eens ervan uitgaan dat ik na 2,5 jaar in Ecuador, me niet meer zou herinneren hoe het is om in Vlaanderen te wonen. Wat zou me dan opvallen?

- Iedereen is gedisciplineerd. Mooi afspreken, correct doen wat was afgesproken of was gepland.

- De Vlamingen zijn wat koeltjes, niet erg hartelijk. Soms lijken ze wel verlegen. Zorgt de winterse kou ervoor dat hun batterijen leeg geraken?

- Iedereen is heel erg gehaast, moet van de ene naar de andere afspraak. Er is geen tijd voor onvoorziene omstandigheden.

- De mensen zijn groot en slank. En modisch gekleed.

- Alles lijkt zo luxueus en is netjes afgewerkt.

- Het is zo stil in de straten. Geen verkeer in de stadscentra. De auto's zijn rustig, toeteren niet en hebben geen vieze uitlaat. Ze laten je oversteken aan de zebrapaden. Je ziet heel veel fietsers.

- Het is wel heel erg koud in de winter. Het sneeuwt er zelfs. 's Avonds is het vlug donker. Je ziet weinig volk in de straten.

- Men eet heel veel brood. Als je geluk hebt, krijg je 's middags ook soep erbij. Ze eten 's avonds warm. Maar er wordt weinig rijst en ook niet zo heel veel vlees gegeten.

Euh, zijn dit dan foute clichés?

Stijn

Blauwe ogen in Peru

In Tarpurisunchis, de Peruaanse plek waar we enkele jaren werkten, sprak mij op een bepaald moment een nieuwe leerling aan. 'Jij hebt een zwart puntje in je ogen en daarrrond is het blauw. Kan je daar ook door zien?'