26-10-2010

Origineel: verjaardag vieren op afstand

Het was er tot hiertoe nog niet van gekomen. Verslag doen van mijn verjaardagsfeestje, waar ik zelf niet bij was. Op 12 juli was ik immers op vakantie in België. Zag zonet de foto's van het feestje dat mijn collega's in Quito hielden. Leek me leuk om daar een blogartikeltje te maken...

Een verjaardagskaart: 'Gelukkige verjaardag Stinj' (Stijn op zijn Ecuadoriaans)
Iemand moet die kaars uitblazen...

Toasten...!
Stijn

25-10-2010

30 jaar Belgische coöperatie in Ecuador

Enkele weken geleden werd '30 jaar Belgische coöperatie' in Ecuador gevierd. We zijn er met een aantal collega's naartoe geweest. Het evenement vond plaats in het culturele centrum van Quito, vlak aan de centrale 'plaza'. Met speechen, een receptie en een fototentoonstelling. Het was een gelegenheid om andere Belgen te zien. En vooral: er was Belgisch bier! Hoegaarden, Leffe (van het vat) en Chimay.
Beetje hoogteverschil, maar sympatiek... Verantwoordelijke Belgische coöperatie en enkele mensen van het Ministerie van Onderwijs.
Stijn

10-10-2010

Zes van de tien Latino's...

In Afrika en Latijns-Amerika hebben de Europeanen vaak een naam van 'losbandig' te zijn. In de betekenis van: heel vrij op relationeel en sexueel gebied. Toch hebben wij als noorderlingen een ander beeld van onszelf en van de Latino's.

Tijdens gesprekken in Peru en Ecuador vertelden ons mannen en vrouwen al over het feit dat de meesten ontrouw zijn, vooral dan de mannen. Nu bevestigt dit ook een onderzoek, waarover vandaag een artikel in 'El Comercio' te lezen is.

Zes van de Latino's (63 %) geven toe dat ze al eens ontrouw zijn geweest. Maar het bijzondere is dat de Mexicanen en Ecuadorianen de lijst van ontrouwen in 11 landen aanvoeren.

Deze peiling over sexualiteit werd uitgevoerd door het bedrijf 'Tendencias Digitales, met zetel in Caracas (Venezuela), voor de 'Grupo de Diarios América (GDA)'. Tussen juni en augustus 2011 werden 3.349 mannen en vrouwen tussen 18 en 55 jaar ondervraagd.

Als we een onderscheid maken tussen de mannen en vrouwen, merken we dat vooral de mannen in Latijns-Amerika toegeven ontrouw te zijn. 70 procent erkent een of twee keren hun partner te hebben bedrogen, terwijl de Brazilianen toegeven dat ze meer dan 3 keren ontrouw waren.

De mannen die ontrouw zijn, doen dat vanaf 36 jaar, terwijl vrouwen zich in de leeftijd van 25 tot 45 jaar situeren. In het algemeen is het hoogste percentage ontrouw voor de mannen in Ecuador (75 %) genoteerd, voor vrouwen is dat in Colombië (58 %).

Volgens Diego Tapia, familieterapeut, zou de ontrouw kunnen te wijten zijn aan een gebrek aan echte intimiteit. Het is te zeggen: dat beiden vrij en open uitdrukken wat ze denken en voelen. 'Het is een symptoom voor dieper ongenoegen, zoals ook het gebrek aan engagement voor een vitaal project samen.'
De sexuoloog Antonio León Rodríguez haalt andere oorzaken aan: het niet verzorgen van de ene persoon ten aanzien van de andere, de verwaarlozing, de eenzaamheid, het voortdurend onder stress leven, het wederzijdse misprijzen, het egoïsme, etc.
Voor de geconsulteerde experten is een van de redenen voor ontrouw de cultuur. De psycholog Miram Donoso bevestigt dat de macho-samenleving in zekere zin het ontrouw gedrag van mannen goedkeurt en de ontrouw van de vrouw bestraft.
De relatiepsycholoog Santiago Añazco voegt toe dat de culturele omgeving ertoe aanzet om te denken dat als de meerderheid het doet, men ook automatisch redeneert: 'waarom ik niet?'.

De eerste keer

41,5 procent van de vrouwen en mannen hadden een eerste sexuele relatie tussen 16 en 18 jaar.
De gedachte dat jongeren steeds jonger sexueel actief zijn, wordt bevestigd door de bevraging. 16,8 procent van de meisjes tussen 18 en 20 jaar zeiden dat ze een sexuele relatie hadden tussen 13 en 15 jaar.

08-10-2010

Juf-doet-al

Vorige week woensdag en donderdag waren we voor het werk in Nanegal, een mooi en rustig dorpje omgeven door bergruggen. Er is een school die volgens ons VVOB-programma een 'betekenisvolle ervaring' heeft en die gingen we filmen. De dorpsschool beschikt over een museum met oude stukken van de lokale 'Yambo'-cultuur. Kinderen gidsen er voor kinderen van andere scholen uit de omgeving en tijdens de lessen worden linken gelegd met het museum.
Het viel me nog eens op dat de leerkrachten allerlei jobs combineren. We werden bij de directeur uitgenodigd, die bleek een kleine arena voor hanengevechten in zijn achtertuin te hebben. Een goede bijverdienste, zei ie.
En toen we 's avonds een hotelletje in het dorp vonden, herkende ik niet meteen de juf die we voordien op school hadden gezien. Ze toont ons de kamers van het hotel, ze kookt voor ons 's avonds in het restaurant, ze verkoopt 's morgens in het winkeltje enkele schoolspullen aan kinderen en gaat dan samen met ons naar haar school waar ze lesgeeft in het eerste jaar basisonderwijs. Vele persoonlijkheden... Moet boeiend zijn.
Toch streeft men ook in Ecuador naar meer en meer specialisering. Opdat leerkrachten voltijds met onderwijs bezigzijn. Misschien dat de nieuwe algemene wet voor onderwijs dat klaarkrijgt. De leerkrachten zullen dan meer moeten kunnen verdienen, anders zullen ze blijven zoeken naar een aanvullend inkomen.
De juf in kwestie...
Stijn

05-10-2010

Met de fiets in Quito

Sinds kort hebben Anneleen en ik weer fietsen. Je ziet er niet veel in Quito tijdens de week, fietsen lijkt hier eerder een vrijetijdsactiviteit. Ik ga geregeld naar het werk met de fiets. Dat is dan een afdaling tot het Carolina Park, oversteken en nog enkele blokken verder tot het nieuwe kantoor van VVOB. De weg terug is minder makkelijk. Bergop. Dat is echt afzien.
In het Ministerie parkeer ik mijn fiets altijd onderin de parking. Eigenlijk is het zowat op de parkeerplaats van de minister. Daar kan ik de fiets immers op slot doen aan een ijzeren staaf.

Stijn

03-10-2010

De president leeft, leve de president!

Balans van de onlusten voorbije donderdag: 10 doden en 270 gewonden. Ongezien sinds lang. Eigenlijk ook onverwacht. Collega’s waren er vooraf gerust in. ‘Het land stond indertijd op stelten toen er maar 1 dode viel, het zal zo’n vaart wel niet lopen’ Maar toen was het anders. De laatste van de 3 verdreven presidenten voor Correa werd door een representatief deel van de bevolking uit het paleis gejaagd. Hij vluchtte met de helicopter. Het was Lucio Gutierrez, die deze dagen door Correa wordt beschuldigd achter de onlusten te zitten. Nu zijn het gewapende mensen met uniform, de politie die normaal in moet staan voor de veiligheid van de bevolking, die de president het vuur aan de schenen leggen. De wereld op zijn kop? De grote meerderheid van de bevolking veroordeelt het optreden van de politie. En die politie, met zijn 42.000 manschappen, blijft gefrustreerd achter. Er is de laatste jaren door de socialistische regering sterk sancionerend ingegrepen waar agenten de mensenrechten bijvoorbeeld niet hadden gerespecteerd. En de laatste nieuwe wet schaft bepaalde voordelen af. Maar de lonen van de politie zouden in het algemeen wel verhogen en er werd al geïnvesteerd in uitrusting.
‘We mogen niet reclameren. Alles wordt opgedrongen. En Rafael Correa heeft ons slecht behandeld. Hij zei ezels tegen ons.’, is de reactie van een agent.

Men verwacht dat de meesten morgen maandag het werk terug hervatten, maar een taxichauffeur vertelde dat ie van een politieagent hoorde dat er nieuwe protesten zullen volgen.

De tijd zal uitwijzen of er effectief een staatsgreep was gepland en of de president echt gekidnapt en met de dood bedreigd werd. Op televisie zagen we in ieder geval wel al kogelinslagen in de wagen waarmee de president werd weggevoerd en we weten dat een van zijn escortemensen het leven liet. Maar ik denk niet dat we van een echte staatsgreep kunnen spreken.

Wat zijn mijn persoonlijke conclusies na deze opeenstapeling van feiten en frustraties, die hebben geleid tot een (voorlopige) climax?

Conclusie 1: de president leeft, leve de president. Mocht de president in het tumult van afgelopen donderdag het leven hebben gelaten, dan zou een ware volksopstand zijn ontstaan. Rafael Correa is voor vele Ecuadorianen de eerste in een lange rij presidenten die echt iets aan de problemen in het land wilt doen. En ik geloof dat zelf ook. Ik merk dagelijks dat er belang wordt gehecht aan onderwijs, dat er werkelijk goede intenties zijn voor dit land. Op verscheidene vlakken. Kan me inbeelden dat vele mensen zeggen: eindelijk iemand die niet corrupt is en het land vooruit wil helpen. Gelukkig staat het leger achter de president. Hopelijk blijft leger en politie grotendeels op een lijn. Zo zal de bevolking zonder wapens ook nooit een burgeroorlog hoeven te starten.

Conclusie 2: er zijn bij politie, militairen, media, universiteiten en de oppositie in het algemeen frustraties ontstaan waar rekening zal moeten mee gehouden worden. De opborrelende tegenstemmen worden nu in de kiem gesmoord, maar zullen vroeg of laat weer op een of andere manier opduiken. Het zou goed zijn als daar lucht aan gegeven wordt. Mensen moeten zelf mogen kunnen nadenken. De 'burgerrevolutie' van de president mag geen eenmans-dogma worden, maar het resultaat van een democratisch en participatief proces dat nog moet uitgevonden worden.
De meeste mensen keuren terecht de extreme en vieze kantjes van de politie af. De politie zelf moet leren, maar de president ook. Een leidersfiguur zou de gemoederen eerder moeten bedaren dan ophitsen. Oppositie blijft altijd nuttig en nodig. Het werkt als een spiegel. En uiteindelijk helpt het niet de spiegel stuk te slaan om je mindere kantjes niet te hoeven zien.

Conclusie 3: de mensen voelen dat er iets verloren is gegaan. Een mentale opdoffer. De president heeft imagoschade opgelopen. In het buitenland en in eigen land. Misschien zijn de intenties prima, de uitwerking is dat niet altijd. Zijn geloofwaardigheid kreeg een deuk.
In Ecuador beslist de president alles. In de praktijk is dat niet helemaal zo, maar iedereen is ervan overtuigd dat elke maatregel of uitspraak uiteindelijk van de president komt. Dat is in Europa of België minder goed te begrijpen. Daar is een opperhoofd slechts een radertje, het systeem kan zelfs zonder hem of haar verder. In het Latijns-Amerikaanse Ecuador is de president effectief iemand die heel veel beslist, maar in de geesten van de mensen is het iemand die ook het hele systeem bepaalt, overeind houdt en verpersoonlijkt. Nu, de sokkel is gaan wankelen. De mensen zijn dus in hun wezen getroffen. Er is geraakt aan de president, dus ook aan iedere Ecuadoriaan die achter de president staat. En dat zijn er nog steeds velen.

Stijn